Ευχηθείτε μου Καλήν αρχή

Φθινοπώριασε. Οι παρέες μαζεύονται αλλάζουν στέκια. Τα σπίτια γίνονται φιλικότερα.
Είδα, τις προάλλες, τα παιδιά μου συνεπαρμένα γύρω απο τη λαμπερή οθόνη του PC και θυμήθηκα μια εικόνα, παλιά, σαν τη γιαγιά μου. Το πρώτο άναμα του τζακιού στο σπίτι της, στη ρίζα του Ταύγετου. Εμάς, να κοιτάζουμε τη φωτιά, υπνωτισμένοι ευχάριστα.
Όπως εκείνα την οθόνη, στο μισοσκόταδο του δωματίου της δικής τους γιαγιάς! Εκεί βολέψαμε το παλιό PC με τα συμπαραμαρτούντα. Εξοικονόμηση χώρου βλέπετε...
Οι αισθήσεις μας, τότε, σε επιφυλακή. Μυρωδιά από τα ξύλα, τον καπνό. Τρίξιμο της φωτιάς, ("αν είσαι φίλος να χαρείς και αν είσαι οχτρός να σκάσεις"). Θαλπωρή. Ανθρώπινη επαφή.
Ποιά ζεστασιά να δίνει άραγε ο ιστός; Ποιάν επαφή; Ισως διασύνδεση περισσότερη από ποτέ και η χρήση και η επιλογή της σελίδας να καλύπτει τα υπόλοιπα, εκ της κάλυψης των ενδιαφερόντων.
Μυήθηκα βέβαια στη μαγεία της πλοήγησης και στη διαδραστική επιρροή του διαδίκτυου, χάρις στα παιδιά μου. Μιλάω μαζί τους, όταν λείπουν, στέλνω φωτογραφίες, κάρτες ακόμα και συνταγές και οδηγίες μαμαδίστικες. Διασυνδέθηκα με φίλους παλιούς αλλά και νέους, e-φίλους. Σερφάρισα και σε σελίδες παρέας. Σημείο επαφής, τα κοινά ενδιαφέροντα, π.χ. κηπουρική, μαγειρική, ποίηση . Αισθήματα απολύτως πραγματικά, συγκίνηση, συμπάθεια, γέλιο, συμπόνοια.
Η πρώτη φορά που θέλησα όμως να έχω επαφή, λόγο και άποψη σε ένα -αξιόλογο κατά τα άλλα-site συνταγών και παρέας, ήταν τραυματική. Αισθάνθηκα να με γεμίζουν.. πίσσα και πούπουλα! Παραξήγηση,μου είπαν. Απορία, συγκρατημένος θυμός, ντροπή, όλα πραγματικά! Η ανάδραση του χώρου!
Φτιάχνω αυτό το ημερολόγιο καταγραφής και ελπίζω να συναντήσω παλιούς και νέους φίλους, σαν στο σαλόνι μου. Γύρω απ το στρογγυλό τραπέζι μου, μπορούμε να πιούμε άφθονο τσάι -αντιοξειδωτικό, πράσινο- ή καφέ μυρωδάτο, (όχι το φλιτζάνι δεν το λέμε, δεν είμαστε από την κατά Μεϊμαρίδη Σμύρνη άλλωστε) και να μιλήσουμε.Το κάπνισμα, επιτρέπεται. Αν θελήσουμε και ένα λικεράκι, σπιτικό ή άλλο, καλό κι αυτό, καθώς και τα γνωστά αλμυρά/γλυκά συνοδευτικά του τσαγιού, virtual καθώς θά ναι , δεν παχαίνουν.
Απόψε διαβάζω ποίηση.

Κι ηταν σ' αυτην την ηλικια όταν ηρθε να με βρει η ποιηση.
δεν ξερω,δεν ξερω από πού ξεπροβαλε,
απ' τον χειμωνα ή από το ποταμι.
Δεν γνωριζω ουτε πως,μητε ποτε,
όχι,δεν ησαν φωνες,δεν ησαν λεξεις, ουτε η σιωπη:
Μα με καλουσε από καποιο δρομο, απ'τα κλαδια της νυχτας,
ξαφνου αναμεσσα στους αλλους αναμεσα σε βιαιες φωτιες,
ή επιστρέφοντας μονάχος,
στεκονταν εκει διχως προσωπο, με αγγιζε.
Δεν ηξερα τι να πω,δεν ηξερε το στομα μου να ονομασει,
......
Και 'γω, η εσχατη υπαρξη,
μεθυσμενος απ΄το απεραντο εναστρο κενο
κατ' εικονα κι ομοιωση του μυστηριου,
ενιωσα καθαριο κομματι της αβυσσου,
κυλουσα μαζι με τ' άστρα, διαλυθηκε η καρδια μου μεσα στον ανεμο.
Πάμπλο Νερούντα Η ποίηση