Ένα Πάρκο μα ποιό Πάρκο..

Χθες χάζεψα προς στιγμήν, περαστική, τις ορειχάλκινες κυρίες του Botero στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής και το καλοθρεμμένο "βούδι" του. Μπήκα στον πειρασμό να ζητήσω από τον φύλακα που ξεκουραζόταν στον ίσκιο μιας κυράς, να με φωτογραφίσει με το κινητό μου, αλλά λυπήθηκα να χαλάσω την αποσταμένη μακαριότητά του. Χαμογέλασα στις "κυρίες" που ηλιοθεραπεύονταν με μεγαλύτερη ευκολία από ..εμένα και προχώρησα στην επόμενη, απρόσμενη εικαστική μου απογοήτευση.

Οι αγελαδίτσες του γνωστού ανά την Ευρώπη, τι λέω ανά τον κόσμο, happening,(καλά, μνημόσυνο με ξένα ..κόλλυβα η εξαγγελθείσα φιλανθρωπία), σκονίζονταν μακαρίως στο πεζοδρόμιο και στις παρυφές του πάρκου Ελευθερίας, κάποια από αυτές μάλιστα, με τη σφραγίδα του συγγενούς γιαουρτιού. Μία βαμμένη αρλεκίνος με ένα "αφηρημένο", επίσης αρλεκίνο-ακροβάτη στη ράχη της να δεσπόζει, με ξετσίπωτη ελαφρότητα, μπροστά στο άγαλμα του Βενιζέλου, μπροστά στο πάρκο που έχει πολλά να πει στη νεώτερη ιστορία.
Το θεώρησα πρόκληση στην αισθητική μου, την προσβολή στο χώρο. Ποιος αποφάσισε που και πως θα εκτεθούν οι αγελάδες; Αγνοούσε ποιόν εικονίζει το άγαλμα άραγε;

Άλλο ένα πολύπαθο πάρκο. Εις βάρος του ανοικοδομήθηκε το Μέγαρο Μουσικής. Ό,τι σχεδιάζεται δηλαδή για το πάρκο της Ριζάρη! Υποσχέθηκαν, διάβασα σε μιαν εφημερίδα, νέο μουσείο σε κάποιον χορηγό και τη συλλογή του. Εις βάρος του τελευταίου ελεύθερου χώρου στο κέντρο της Αθήνας, εις βάρος του όμορφου, παρά την εγκατάλειψή του κήπου, με τα μεγάλα και ώριμα δένδρα, της ελληνικής και αττικής πανίδας, του κήπου της πρώην σχολής Ριζάρη. Όμως είναι απαραίτητο να κτίζονται κτίρια, σε βάρος των τόπων ανάσας της πόλης μας; Χάθηκαν τόσες άλλες τοποθεσίες;
Το μουσείο για τον ίδιο τον Βενιζέλο, ιδρύθηκε στο χώρο των παλιών στρατώνων πίσω από το άγαλμα. Ο Κων.Καραμανλής -θείος, πάτησε πόδι και ακυρώθηκε η δημιουργία μουσείου της συλλογής Πασσά στο Πεδίο του Άρεως, γκρεμίστηκε μάλιστα και ο μπετονένιος σκελετός του κτιρίου που είχε ήδη κτισθεί.

Το νέο τμήμα του μουσείου Μπενάκη, για παράδειγμα, μεταφέρθηκε εκτός κέντρου, στην οδ. Πειραιώς,με την επίβλεψη του καθ.Ανδρέα Κούρκουλα. Εκεί είναι και το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού,με την επίβλεψη του καθ.Γιάννη Τσιώμη, εκεί είναι και τα νέα κέντρα διασκέδασης, εκεί είναι το διασωσμένο Γκάζι, η Τεχνόπολη. Την οδό Πειραιώς φαντάζομαι, διάλεξαν, γιατί υπάρχουν πάμπολλα παλιά βιομηχανικά κτίρια, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να δοθεί και η έκταση και το ύψος που θα χρειαζόταν ένα τέτοιο μουσείο και γιατί είναι ένας φαρδύς και άνετος δρόμος. Ο κόσμος προσαρμόστηκε εύκολα, στη διακίνησή του, παρά την έλλειψη π.χ.πεζοδρομίων ή άλλων διευθετήσεων.

Σκέφτομαι ότι υπάρχει ακόμα εκεί, ένα καταπληκτικής αρχιτεκτονικής βιομηχανικό κτίριο, της σχολής Κλωστοϋφαντουργίας, όπου το καλό θα ήταν διπλό. Αφενός θα διασωζόταν το κτίριο και δεν θα το έτρωγε η μαρμάγγα όπως τόσα άλλα αξιόλογα κτίρια, αφετέρου θα αναπτυσσόταν με άνεση το όποιο μουσείο έχουν στα σκαριά.
Το ίδιο δημιουργικά για την αλλαγή χρήσης, σκέφθηκαν στο Μόναχο, όπου το κτίριο του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού το έκαναν μουσείο μοντέρνας Τέχνης. Επίσης στο Bradford για παράδειγμα, όπου ένα επιβλητικό παλιό εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων, μετατρέπεται σε τόπους κατοικίας, σε διαμερίσματα.

Εκεί πάλι, ένα παλιό κάστρο, ένα μεγάλο βικτωριανό κτίριο, μετατρέπεται σε μουσείο φυσικής ιστορίας και οι πανέμορφοι κήποι του, γίνονται αιτία για περιπάτους και εξερεύνηση της τοπικής πανίδας και χλωρίδας. Σε αντίθεση εδώ στην Ελλάδα, γκρεμίσαμε για παράδειγμα τα κτίρια της παλαιάς σχολής Ριζάρη και τώρα θα καταστρέψουμε και τον κήπο.

Ένα τέτοιο πάρκο, σαν το cliff castle, θα ήθελα να είναι, θα ήθελα να γίνει ο κήπος της Ριζάρη, το τελευταίο Αττικό χώμα, στο κέντρο της Αθήνας. Να προσφέρεται για περιπάτους, για την εναλλαγή εικόνων μέσα στο φυσικό περιβάλλον, από τους χιλιάδες αγχωμένους καθημερινούς ταξιδιώτες του ΜΕΤΡΟ, που τον διασχίζουν.

Απαιτείται ευρύνεια και απαιτείται και αρμόδια απόφαση. Είμαι σίγουρη ότι η/ο χορηγός(?) του Μουσείου που πρόκειται να κατασκευαστεί, θα μπορούσε να πεισθεί για το έγκλημα της οικοδόμησης στο κέντρο της Αθήνας και στη σύμπραξη του σε αυτό, σε βάρος του κλίματος και της αναπνοής της. Όπως βαρυγκωμούμε κάθε φορά στο μοναδικό κατά τα άλλα μέγαρο Μουσικής, κατά του ιθύνοντος νου, του Λαμπράκη, που παραδόξως για τόσο έξυπνο και ταξιδεμένο άνθρωπο, δεν διέβλεψε εκείνος πρώτος την υπεράσπιση του συγκεκριμένου χώρου, την προστασία του πράσινου.

Φίλοι bloggers επανέρχομαι στο αίτημα για διάσωση του κήπου της Ριζάρη και ζητώ τη βοήθειά σας. Tι λέτε, θα την έχω;



Υστερον: Σήμερα 12/12/2009 γίνονται επιτέλους τα εγκαίνια και αποδίδεται στους δημότες ως Πάρκο, ο κήπος Ριζάρη!!