Ο κήπος της Ριζάρη

Illusion! Ο θαυμάσιος κήπος της εικόνας, δεν έχει καμία σχέση με τον κήπο του τίτλου μας, καμία επίσης σχέση με οποιονδήποτε κήπο, δημοσίας διαχείρισης και προσπέλασης. Πρόκειται για τη φωτογραφία ενός εγγλέζικου πάρκου, όχι στο Λονδίνο αλλά σε μια άσημη πόλη της νοτιοδυτικής Αγγλίας.
Εκεί που οι άνθρωποι, γνωρίζουν τη σημασία που έχει στην πολεοδομία, στην οικολογική ισορροπία αλλά και στη σωστή ψυχολογική δόμηση για τον αστό που ξέφυγε από τη φύση, η δημιουργία δημόσιων κήπων. Πράσινων κήπων με δένδρα και πολύχρωμα λουλούδια , οάσεις στην ένταση και στους ρύπους της πόλης, καταφυγή και ανάπαυση περιπατητών, νέων, παιδιών και γέρων.
Ο κήπος της Ριζάρη, μεγάλος σε έκταση, με δένδρα και δείγμα αρχικής προσπάθειας για τη συντήρησή του, με διαφορά υψομετρικών για μια καλή αεροβική πεζοπορία, θα μπορούσε να είναι ένας μεγάλος πνεύμονας στο κρίσιμο κυκλοφοριακό τρίγωνο του κέντρου και να συντελεί στην αναψυχή και την άσκηση, του ταλαιπωρημένου Αθηναίου πολίτη ή επισκέπτη.
Στις αρχές του καλοκαιριού, τον διέσχιζα καθημερινά, πηγαίνοντας για κάποιες φυσικοθεραπείες και από το σταθμό του ΜΕΤΡΟ μέχρι το φανάρι της Πινακοθήκης, ένοιωθα με ευγνωμοσύνη την εκπομπή της δροσιάς των αφημένων στην τύχη τους δέντρων του. Μια μέρα, στην επιστροφή, μεσημεράκι πια, διαπιστώνω, ότι λόγω απεργίας ούτε το τραίνο αλλά ούτε κανένα μέσον μαζικής μεταφοράς ήταν στη διάθεσή μου. Επειδή η απεργία έληγε σε μιάμιση ώρα, σκέφθηκα να παραμείνω στο πάρκο και να περιμένω.
Το θέαμα αποκαρδιωτικό. Εκεί που υπήρχαν δένδρα και σκιά δεν υπήρχαν παγκάκια. Ο χώρος θεόξερος , μόνο δίπλα ακριβώς στην είσοδο του ΜΕΤΡΟ, ίσως γιατί κάποιοι το πρόσεχαν, γκαζόν και πράσινο. Τότε σαν όαση, είδα προς το Πολεμικό μουσείο, μια στρογγυλή συστάδα δέντρων , υποψία γκαζόν, δυο παγκάκια., πυκνή σκιά.
Με ανακούφιση προσέγγισα τον μικρό παράδεισο στη ντάλα του μεσημεριού. Στην τσάντα μου έχω πάντα βιβλίο, αλλά δεν το έβγαλα, δεν χρειάστηκε. Στάθηκα εκεί σιωπηλή και ξαφνικά έγινα ένα με τον κήπο. Ο θόρυβος του κυκλοφοριακού των μεγάλων δρόμων εξαφανίστηκε, ανακάλυψα αντίθετα τους θορύβους του χώρου. Τους τετιγγισμούς των τζιτζικιών στη διπλανή συκιά, ποιος ξέρει, ίσως από την εποχή του αγ. Νεκταρίου του διευθυντή τότε της Ριζάρη, εκεί φυτρωμένη, τις γλυκολαλιές των πουλιών που νοιαζόντουσαν για το καθημερινό τους και το ζευγάρωμά τους και τις βουές και τις πνοές του αέρα. Ναι του αέρα! Εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι άκουσα τη "φωνή" του αέρα, που ερχόταν άλλοτε δροσερός κι άλλοτε θερμός, και μου φάνηκε ότι σιγομίλαγε στα δένδρα που τον καταλάβαιναν και σειόντουσαν απαντώντας του και σε μένα. Σε μένα που με κλειστά μάτια, τον αισθανόμουνα φιλικό, αλλά δεν τον καταλάβαινα, να απαντήσω.
Άκουσα ότι κάποιοι επιβουλεύονται το ευλογημένο αυτό πάρκο. Κάτι θεόρατο θέλουν πάλι να χτίσουν. Να ξηλώσουν τα παλαιά δέντρα. Ίσως αυτή να είναι η εξήγηση για την κατάντια του. Ίσως πάλι η γνωστή αβελτηρία των ελλήνων καρεκλοκενταύρων.
Θα ήθελα να είχα τον ξεσηκωτικό θυμό π.χ. του Αρκούδου για την αύξηση του Internet και τη δύναμη να κινητοποιήσω όλους σας, όπως έγινε γι αυτό το θέμα, τη γνώση να κάνω ένα σηματάκι και να ζητώ:
ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΡΙΖΑΡΗ

Παρακαλώ μόνο, Εσάς που τυχόν διαβάζετε τούτο το άρθρο και έχετε σύνδεσμο με τον Τύπο ή τα μέσα, αφιερώστε ένα δημοσίευμα για αυτό το πάρκο, για όλα τα πάρκα της Αθήνας, την ανάσα της.

Μουσικό κομμάτι, Αθήνα και πάλι Αθήνα..

Υστερον: Σήμερα 12/12/2009 γίνονται επιτέλους τα εγκαίνια και αποδίδεται στους δημότες ως Πάρκο, ο κήπος Ριζάρη!!