Η απάντηση του επιτρόπου της Ε.Ε., ήλθε μέσω Κύπρου!

Αγαπητοί μου bloggers, ο κ. επίτροπος ΕΕ, ο κ. Δήμας, πήρε το email του επώνυμου φίλου μας Δύοντα/Ανατέλλοντα, που στήριξε την κίνησή μας για την ανάδειξη ως πάρκου, ή άλσους του κήπου της Ριζάρη! Βλέπετε, χρησιμοποιώ το nickname του, γιατί πιστεύω ότι αν κάτι μπορεί να γίνει ποτέ στο χώρο των ιστοσελίδων μας, πρέπει να γίνει με τη φιλοσοφία της ανωνυμίας του blogging, της ελεύθερης έκφρασης που εξ αυτής συνεπάγεται και με το όνομα/ψευδώνυμο που διάλεξε κανείς να σερφάρει επί ίσοις όροις με όλους τους άλλους, που εκφράζονται, χάρις στη δύναμη που δίνει αυτό το μέσο.
Πήρε λοιπόν το email του φίλου μας που στάλθηκε κάπως αργότερα από το δικό μου ίσως και τα δικά σας. Εντυπωσιάστηκε ίσως από την προέλευση -Κύπρος- και το πολύ ευγενικό και δυναμικό κείμενό του και αναθέτει στο διευθυντή του Γραφείου του να απαντήσει.
Ο φίλος μας, ο Δύων, πολύ ευγενικά, όπως πάντα άλλωστε, τον ευχαριστεί:
"Αγαπητέ κ. Κρεμλή,

Να σας ευχαριστήσω για την απάντησή σας.

Δυστυχώς, οι Ελληνικές Αρχές, Υπηρεσίες κλπ δεν μας έχουν συνηθίσει σε ανταπόκριση και απαντήσεις". (τη συνέχεια θα παραθέσω μετά).

Στο δικό μου και ίσως στο δικό σας email ο κ. επίτροπος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απαντήσει, όπως κάνουν άλλωστε όλες "οι ελληνικές αρχές κλπ κλπ",.. (Mήπως χρέος είχε στην Κύπρο που στήριξε αιτήματά του περιβαλλοντολογικά ενώ οι ελλαδίτες δεν.. ψήφισαν; Μήπως αγριεύτηκε με το nickname μου, περνώντας με για .. εξαδέλφη του Hannibal; Αστειεύομαι βέβαια!)


Η ουσία είναι ότι έστω μέσω Κύπρου (!) και χάρις στον φίλο μας, πήρε θέση, δια του αρμοδίου υπηρεσιακού δ/ντού του:

Αγαπητέ κ. Πήττα,

Ο Επίτροπος κ. Δήμας μου ζήτησε να απαντήσω στο από 20/6/2006 ηλεκτρονικό σας μήνυμα.

Η Επιτροπή επιλαμβάνεται υποθέσεων παραβίασης του Κοινοτικού περιβαλλοντικού δικαίου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση με βάση τις διαθέσιμες πληροφορίες δεν στοιχειοθετείται παραβίαση των διατάξεών του και άρα δεν νομιμοποιείται να παρέμβη η Ευρωπαική Επιτροπή.

Επιπρόσθετα η Επιτροπή δεν έχει λάβει μέχρι σήμερα πρόταση συγχρηματοδότησης για την αποκατάσταση του Κήπου της Ριζάρη, στην Αθήνα.

Σύμφωνα πάντα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, οι σχετικές Διαχειριστικές Αρχές δεν έλαβαν ποτέ πρόταση συγχρηματοδότησης στα πλαίσια του Επιχειρησιακού Προγράμματος Περιβάλλον ή του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αττική.

Για τη γενικότερη ενημέρωσή σας παραπέμπω στην ανακοίνωση της Επιτροπή προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως προς τη θεματική στρατηγική για το αστικό περιβάλλον {SEC (2006) 16}:
«οι αστικές περιοχές διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο για την επίτευξη των στόχων της στρατηγικής για τη βιώσιμη ανάπτυξη της ΕΕ. Στις αστικές περιοχές οι περιβαλλοντικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις απαντώνται με τον πιο έντονο τρόπο.

Οι πόλεις είναι εκείνες οι περιοχές όπου κατ' εξοχήν συγκεντρώνονται πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα, αλλά είναι επίσης οι οικονομικοί οδηγοί, οι τόποι όπου πραγματοποιείται το επιχειρείν και γίνονται οι επενδύσεις.

Τέσσερις στους πέντε ευρωπαίους πολίτες ζουν στις αστικές περιοχές, και η ποιότητα ζωής τους επηρεάζεται άμεσα από την κατάσταση του αστικού περιβάλλοντος.

Ένα υψηλής ποιότητας αστικό περιβάλλον συμβάλλει επίσης στην επίτευξη των στόχων - προτεραιοτήτων της ανανεωμένης στρατηγικής της Λισσαβόνας, που θέλει να κάνει την Ευρώπη ελκυστικότερο τόπο για να δουλεύει κανείς και να επενδύει.

Τα Κράτη Μέλη έχουν την ευθύνη να βοηθούν τις περιφερειακές και τοπικές αρχές για να βελτιώνουν τις περιβαλλοντικές επιδόσεις των πόλεων της χώρας τους».

Η ευθύνη για την υλοποίηση των ανωτέρω ανήκει πρωτίστως στις εθνικές και τοπικές αρχές στο μέτρο των αρμοδιοτήτων τους.

Τέλος, θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι ο πολεοδομικός σχεδιασμός και οι τρόποι με τους οποίους ένα Κράτος - Μέλος επιλέγει να διαχειρίζεται το αστικό και περιφερειακό του τοπίο, αποτελoύν εθνικές αρμοδιότητες.


Γιώργος Κρεμλής
Προιστάμενος D3
ΓΔ Περιβάλλοντος

Κατανοεί συνεπώς ο επίτροπος και ο Προϊστάμενος Περιβάλλοντος την ουσία του θέματος που προβάλλουμε και την ανάγκη να προστατευθεί η αστική περιοχή και η σημερινή πόλη που συγκεντρώνει τέσσερες στους πέντε από τους κατοίκους της χώρας. Αυτοί που καλούνται να εργαστούν, με τη νέα στρατηγική της Λισσαβώνας και τις προτεραιότητες που θέτει η Ε.Ε. "στους τόπους του επιχειρείν και των επενδύσεων". Αυτοί που η ποιότητα της ζωής τους έχει τόσο ξεπέσει όχι μόνο από την κατάσταση του αστικού περιβάλλοντος.

Κατανοεί ο κ. επίτροπος και τον ευχαριστούμε γι αυτό, αλλά την ευθύνη την έχουν οι τοπικές και εθνικές αρχές, να βελτιώσουν το περιβάλλον των πόλεων. Συνεπώς το ζήτημα ξαναγυρίζει εντός...

Εντός έχουμε την κυβέρνηση, που κληρονόμησε το θέμα από άλλη αμήχανη ηγεσία μπροστά στο σοβαρό σκοπό του σημαντικού Ιδρύματος Γουλανδρή. Γιατί αποδεχόμενοι τη δωρεά του Ιδρύματος, αλλού ήθελαν, στη Ρηγίλλης, να χτίσουν το Μουσείο μοντέρνας Τέχνης, στο παρκάκι του Αι-Νικόλα, μέχρις ότου στις εκσκαφές, οι αρχαιολόγοι είδαν να εμφανίζεται μπροστά τους το Λύκειο του Αριστοτέλη. Είχαν γίνει τα σχέδια από το γάλλο μηχανικό, ίσως έξοδα, οπότε η λύση βιαστικά και ανακουφιστικά βρέθηκε: Ο κήπος της Ριζάρη! Το σημερινό ΥΠΕΧΩΔΕ δηλώνει τη διάσωση του κήπου αλλά στα χαρτιά και στις ιστοσελίδες του, ο χώρος ήδη αναφέρεται ως..Μουσείο!
Εντός έχουμε ένα διαθέτη, την κυρία Γουλανδρή, που θέτει ultimatum, ή χτίζεται το Μουσείο στη Ριζάρη ή δεν έχει Μουσείο.. Ο πολύ σημαντικός νομικός κ. Κουμάντος λέει πως πρέπει ο όρος να γίνει σεβαστός, μια και δεν είναι πιά στη ζωή η διαθέτις. Όμως η ίδια τότε, δεν είχε άλλο περιθώριο επιλογής χώρου. Σήμερα υπάρχουν χώροι ΠΟΛΛΟΙ. Είτε από τα Ολυμπιακά ακίνητα, είτε από την εγκατάσταση και άλλων μουσείων (Νέο Μπενάκη, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού) σε άλλο άξονα. Υπάρχουν και συγκοινωνίες καλύτερες. Άρα ο σεβαστός νομικός, θα μπορούσε να δεχθεί μια διασταλτική ερμηνεία της βούλησης της διαθέτιδος.

Εντός, έχουμε το προηγούμενο του μουσείου ανατολικής τέχνης Πασσά, που επί δικτατορίας άρχισε να χτίζεται στο Πεδίο του Άρεως και η κυβέρνηση της μεταπολίτευσης γκρέμισε, με το σκεπτικό ότι δεν θυσιάζουμε εκατοστό χώρου πράσινου χώρου ανάπαυσης των πολιτών!!

Εντός, έχουμε ένα σύλλογο που έχει αγωνιστεί, έχει κινητοποιήσει, έχει προσφύγει και έχει κάποιες αποφάσεις για να μην χτιστεί στο χώρο του πάρκου της Ριζάρη, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και τη συνηγορία του κατ εξοχήν πνευματικού Ιδρύματος της χώρας, της Ακαδημίας.
Έχουμε τους πολίτες, κατοίκους της περιοχής, πάντα ευκολόπιστους και πάντα προδομένους από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, να αναζητούν το χαρακτήρα της γειτονιάς τους και το δικαίωμα να βλέπουν πράσινο και να έχουν καθαρό αέρα και ανεμπόδιστο από τσιμεντοχτίρια ορίζοντα.

Έχουμε επιστήμονες όπως ο καθηγητής Πολυτεχνείου κ. Γιάννης Πολύζος, ο πολεοδόμος αρχιτέκτων κ.Γιάννης Μιχαήλ που κρούουν τον κώδωνα για τα όρια ανοχής του επιβαρυμένου περιβάλλοντος, έχουμε τέλος δημοσιογράφους που έχουν έννοια για τον κήπο της Ριζάρη.

Έχουμε τέλος εσάς και .. εμένα! Ουρανοκατέβατη!
Ένα μεσημέρι αφόρητης ζέστης σε μια ταλαιπωρημένη Αθήνα από τις απεργίες όλων των μέσων Μ.Μ., βρίσκομαι στο πάρκο που εκείνες τις ημέρες διασχίζω -για ένα μήνα- καθημερινά. Δεν γνωρίζω τίποτα για το ζήτημα ή τις κινητοποιήσεις, μόνο σφίγγεται η καρδιά μου από την εγκατάλειψή του. Παγκάκια σε άσχετα μέρη, ξεραΐλα, σκουπίδια.
Πράσινο, μόνο γύρω από την είσοδο του σταθμού του μετρό, στα άγρια φυτά, στα παρτέρια που η δύναμη της φύσης ή η έλλειψη των κηπουρών τα όρθωσε και κάτω από μια συστάδα πανύψηλων δένδρων, σαν υποψία πάλαι ποτέ γκαζόν. Εκεί καταφεύγω μέχρι να λειτουργήσουν οι συρμοί και παραμένω μία ώρα. Ζώ το πάρκο, που το περπατώ όπως είπα καθημερινά και εκτιμώ τη δυνατότητα που δίνει στον περιπατητή. Παρατηρώ, βλέπω με τι ανακούφιση δύο πενθηφορούσες γυναίκες βγάζουν τα παπούτσια και κάνουν με τις μαύρες κάλτσες, βήματα στη χλόη. Νοιώθω πως κυκλοφορεί ο αέρας και ανανεώνει το επιβαρυμένο από την κυκλοφορία τρίγωνο. Γράφω τότε το αρχικό ποστ και η ιστορία ξεκινάει. Συμπαραστάτες πολλοί bloggers, αποδέκτις των κινήσεών μας η κυρία Μπακογιάννη σαν δήμαρχος. Δεν μας απάντησε ποτέ κανείς.
Η εικόνα της Αθήνας, η άνιση σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το ωραίο συναίσθημα από τους Ολυμπιακούς, να ζούμε σε ανθρώπινη πόλη, η διάθεση να ζήσουν τα παιδιά μας σε καθαρώτερο περιβάλλον, με έκαναν να συνεχίσω την κίνηση.

Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει το ζήτημα, είμαι όμως αποφασισμένη να συνεχίσω. Εδώ ζητώ τη βοήθειά σας, την παραμικρή βοήθεια όλων σας. Μπορεί να είναι email συμπαράστασης, μπορεί διάδοση του ζητήματος στον κύκλο σας, μπορεί αναδημοσίευση του θέματος στο μπλογκ σας, μπορεί ανάρτηση του banner.
Αξίζει τον κόπο, σας βεβαιώνω.

Ολόκληρη η απάντηση του κ.Γεώργ.Πήττα έχει ως εξής:

Αγαπητέ κ. Κρεμλή,
Να σας ευχαριστήσω για την απάντησή σας.
Δυστυχώς, οι Ελληνικές Αρχές, Υπηρεσίες κλπ δεν μας έχουν συνηθίσει σε ανταπόκριση και απαντήσεις.Μπορείτε αν θέλετε, να μεταβιβάσετε στον κ. Δήμα πως η επιστολή σας αυτή, πέρα από την ενημέρωση που παρέχει, επιβεβαιώνει ταυτόχρονα και την σοβαρότητα του profile του Έλληνα Επιτρόπου.Την απάντησή σας, θα την προωθήσω σε φίλους στην Αθήνα που σε συντεταγμένο πλαίσιο εργάζονται για την υπόθεση του Κήπου της Ριζάρη.
Αναφορικά με την τελευταία σας παράγραφο, περί εθνικών αρμοδιοτήτων σε ζητήματα πολεοδομικού σχεδιασμού, διαχείρισης του αστικού και περιφερειακού τοπίου, δεν σας κρύβω, πως μελαγχολικά,ως Έλληνας επιθυμώ και μάλιστα έντονα, το Ελληνικό Κράτος να μην έχει απολύτως καμία «εθνική» αρμοδιότητα.
Μέσα από τη λογική της διαφύλαξης όχι του τοπικού αλλά του ευρύτερου Ευρωπαϊκού Περιβάλλοντος στο πλαίσιο της Ε.Ε. Λυπούμαι που το γράφω αυτό, αλλά...
Με εκτίμηση,
Γιώργος Πήττας

Σημείωση:O κος Κρεμλής, απάντησε αστραπιαία σε αυτό, ζητώντας, αν είναι εφικτό να έχει ενημέρωση για την υπόθεση.

H φωτο είναι του wallyq από το flickr.




Υστερον: Σήμερα 12/12/2009 γίνονται επιτέλους τα εγκαίνια και αποδίδεται στους δημότες ως Πάρκο, ο κήπος Ριζάρη!!