Στην αρχή, είναι μόνος του ο Λόγος κι έπειτα..

“Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια,
τώρα οι πέ, τώρα οι πέρδικες.
Τώρα οι πέρδικες
γλυκολαλούν και λένε:
ξύπνα αφέ, ξύπνα αφέντη μου.” (Δημώδες)

Έπειτα, έπειτα έρχεται η ωδή, η ποίηση, το τραγούδι, η μουσική και η περίληψη, το επίγραμμα.
Φ ίλτρο και σύνοψη της ελληνικής -φιλοσοφικής- σκέψης, η Ποίηση.

Το ηχόχρωμα της γλώσσας μας, πλούσιο, ταιριάζει συλλαβές και λέξεις και δίνει τον τόνο το μέτρο το ρυθμό που χρειάζεται , “να τραγουδηθεί” ο Λόγος, να γίνει Ποίημα.
Η ποίηση όμως, δεν είναι κλεισμένη μόνο στα βιβλία, ούτε καταχωνιασμένη στις βιβλιοθήκες.
Πάψαμε βέβαια να τραγουδάμε, να μιλάμε να ανιστορούμε, να επικοινωνούμε με διάθεση κατανόησης. Πάψαμε να ακούμε, τραγούδια, παραμύθια, να ψυχαναλυ-ν-όμαστε, να μοιραζόμαστε ήχους που θρέφουν το μυαλό και γαληνεύουν ή ξεσηκώνουν την ψυχή και το συναίσθημα, που καταργούν το χρόνο.

Μια ματιά όμως σε όλη τούτη τη “θορυβώδικη βουβή" παρέα των bloggers, με πείθει ότι η ποίηση είναι ζωντανή και σεργιανάει σε τούτα τα διαδικτυακά σοκάκια, σε πείσμα όλων των συμφερόντων που αφήσαμε να νέμονται την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Η καλλιέπεια του ενός, το βάθος της σκέψης του άλλου, η λυρική εξιστόρηση του τρίτου, το εύρος της γνώσης του επόμενου, είναι το γαϊτανάκι της ψυχής αυτής της "γειτονιάς"

Ψυχ-αγωγούμε και ψυχ-αγωγούμαστε ισόκυρα και βλέπεις πόσο γρήγορα περνά μια αλλαγή στην αισθητική του λόγου και της άποψης, πόσο εύκολα αφομοιώνεται από blog-ίου εις blog-ιον!
Πόσο, σημειώνουμε, ότι χρησιμοποιείται “το νοήμον συναίσθημα”, η βάση της ποίησης δηλαδή..


Αφιερωμένο στο νεαρό Blogger που διαβάζει Καβάφη, απόδειξη ότι η ελπίδα για το μέλλον, βασίζεται στο παρελθόν:
"Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια."

* Η φωτογραφία είναι του Jorge Sanz Garcia, Almazán