Υφεση..

Περίεργα γλυκός ο καιρός..Μετά τις καταιγίδες και την ακύρωση της πρόβλεψης για χιόνι.. Ίσως για να μην έχω χτυποκάρδι τώρα που ταξιδεύει το παιδί. Ας είναι καλά και τα tele-media, που ό,τι απο φουρτουνιασμένη θάλασσα είχαν στο αρχείο τους, το έδειξαν.
Ειναι σταθερός ο δρόμος της αποδημίας, αλλά και αναπόφευκτος εκείνος του νόστου.
Τα πουλιά που φτερώνουν και πετούν απ τη φωλιά τους, απλώνουν τους κύκλους τους, στην καθημερινότητα, για την ικανοποίηση της ανάγκης και στο άγνωστο, για την ικανοποίηση της επιθυμίας να γνωρίσουν το καινούργιο και την απόδειξη της δύναμής τους.
Η φωλιά στο μεσοδιάστημα, ετοιμάζεται για την οριστική ερημία και την δημιουργική μοναξιά, τη μόνη τροφοδότη, για τις ανάγκες της ψυχής.
Μήνας Σικελιανού νομίζω και αποτυπώνω

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως..
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...