Mεθεόρτια

Τα φώτα και τα λαμπιόνια, μετά τα Φώτα, δεν έσβησαν ακόμα. Δίνουν το γιορτινό παρόν έστω και μεθεόρτια, στα αλσάκια, τις πλατείες και τους δρόμους. Ακόμα και στις βεράντες και τα σαλόνια των σπιτιών. Στη γειτονιά μας έγιναν αιτία και λαμπάδιασε ένα ακόμα διαμέρισμα. "Eυτυχώς που ήταν το ρετιρέ και δεν κινδύνευσαν αναίτια τα άλλα διαμερίσματα της πολυκατοικίας" είπαν. Τα κακά της άμεσης γειτνίασης..

Που τα πάνε τα χριστουγεννιάτικα δένδρα όταν "γεράσουν"; Σκοτωμένα έτσι κι αλλοιώς, αποκομμένα, ξεπουλημένα-καλοπληρωμένα ή "σκοτωμένα"- στις αγορές των πόλεων, φέρνουν την ευωδιά του δάσους και της ελεύθερης φύσης όπου μεγάλωσαν στο στενό ορίζοντα των σαλονιών των αστών.Φυσικά στα σκουπίδια πάνε.. Στην καλύτερη περίπτωση, αξιοποιούνται στο τζάκι. Tο δένδρο στα αμερικάνικα σκουπίδια, είναι προβαλλόμενη φωτογραφία της εφημερίδας Ν.York Times, που μου φάνηκε τόσο επίκαιρη!


Ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με τα "δέντρα" που ανθίζουν και μεγαλώνουν την ποίηση και την λογοτεχνία. Ευτυχώς βραβεύονται και περνάνε στην Αθανασία. Ανάμεσα σε άλλους, τιμητικά βραβεύτηκαν ο Μένης Κουμανταρέας και ο Τίτος Πατρίκιος για το σύνολο του έργους τους.

Θυμόσοφα ο Μ. Κουμανταρέας σχολίασε
«Οπωσδήποτε είναι μελαγχολικό να σε βραβεύουν για το σύνολο του έργου σου. Σημαίνει ότι όπου να 'ναι, σημαίνουν κι οι καμπάνες».
και ο Τ. Πατρίκιος δήλωσε: «Ποτέ δεν είναι οι μέρες ποιητικές και ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται η ποίηση. Και όσο λιγότερο ποιητικές είναι τόσο πιο κόντρα πρέπει να πηγαίνεις».

Αφού ο λόγος ο ποιητικός το ζητεί, ο ίδιος ο Ελύτης, στο 'Αξιον εστίν
-"Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου! "-
λέω να τελειώσει τούτο το post απλά καθαρά ελληνικά. Γιατί η γλώσσα μας και το Ηθος μας δεν είναι για μεθεόρτια σκουπίδια. Να τελειώσει, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου, ωδή των σιωπηλών νεο-Ελλήνων, τη νέα χρονιά που συνεχίζει να ακροπερπατεί:

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή,

κι ένα στόμα ακαρτερούσες,

«έλα πάλι», να σου πει.

Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,

κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Γιάννηδες και τις Ιωάννες, το τραγούδι του Σαββόπουλου και το κλαρίνο του Χαλκιά.