Operaball και οπερέττες

Ετοιμάστηκε που λέτε η μικρή μας για ΤΟ πάρτυ της και ξαφνικά νομίσαμε ότι μια άλλη, μια κοπελλάρα μπήκε στο σπίτι μας! Πιά μικρή, μικρό το μάτι μας..

Είναι στην ηλικία που σε άλλες χώρες, η είσοδος στην κοινωνική ζωή γίνεται πανηγυρικά, με χορούς ιδιωτικούς και δημόσιους. Sweet sixteen στην Αμερική, ο χορός των ντεμπυντάντ στην Αυστρία, παλιότερα ο χορός της Αμυγδαλιάς εδώ, που εξυπηρετούσε δυό σκοπούς, την είσοδο για τις νεαρές της Αθήνας, επίσημα στην κοινωνία και την αναδάσωση της Καισαριανής στον Υμηττό που είχε εθελοντικά ενστερνιστεί η Καίτη Αργυροπούλου.

Παλιότερα βέβαια, γιατί σήμερα, για ποια "κοινωνία" άραγε μιλάμε, αυτή που κατασκευάζουν οι κιτρινισμοί της τουβούλας; Τα ψώνια των P.R. ή οι διάττοντες περσόνες που κατασκευάζονται σε μουσικά ή τηλεοπτικά στούντιο..
Κάθε χρόνο αισθάνομαι και πιο αποξενωμένη στην αχανή και άναρχη πόλη μας. Οι φίλοι σκόρπισαν αναζητώντας καλύτερο επίπεδο ζωής στο λεκανοπέδιο και χαθήκαμε, μια και εμείς, λάτρεις της κίνησης του θέατρου και του κινηματογράφου, υπερασπιζόμαστε την ιδιότητά μας ως δημοτών της Αθήνας.
Χοροί λοιπόν γίνονται στην Αθήνα , όχι με το ίδιο κέφι που γινόντουσαν παλιά, ιδιαίτερα χοροί συλλόγων, που με την πρωτοβουλία μερικών φιλόδοξων και επιρρεπών στις δημόσιες σχέσεις προέδρων, βρίσκονται ευκαιρίες για συγκέντρωση. Η πίττα της Πρωτοχρονιάς, οι απόκριες, η γιορτή του..πολιούχου των τοπικών συλλόγων και πάει λέγοντας. Αλλά ποιά μικρή έρχεται σήμερα σε παρόμοια εκδήλωση, εκτός και αν έχει τμήμα νεολαίας προβλεφθεί!

Τώρα που το σκέφτομαι, ως anteportas με τρεις κόρες, μήπως να οργανώσω σύλλογο και χορό, ας πούμε ο χορός "το γοβάκι της Σταχτοπούτας"; Μήπως να οργανώσουμε ένα μπαλ μασκέ στη Μεγάλη Βρεττανία ως bloggers και εν ανάγκη εκλέγουμε και πρόεδρο!

Η φωτογραφία είναι από τον περυσινό Operaball που δίνεται τέτοια περίπου εποχή στην Βιέννη , μέγα κοινωνικό γεγονός, για όλη την Ευρώπη.

A κούμε τον Engelbert Humperdinck, στο Last Walz, ή και τον βλέπουμε.