Noσταλγία και αναλγησία

Ονειρεύτηκα πάλι το σπίτι μου, το σπίτι στη Σπάρτη.. Τέτοιες μέρες με γλυκό καιρό, γιασεμιά και τριαντάφυλλα, χρυσάνθεμα και αργοπορημένοι καντηφέδες, κυκλάμινα και κροκοκρινάκια, ίσως και τα άγρια ζουμπούλια στον κήπο θά είναι ανθισμένα..
Τι με κρατάει άραγε εδώ στην Αθήνα, τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν, αναρωτιέμαι..
Στη φύση δίπλα παρακολουθείς τις εναλλαγές της εποχής, το πρώτο χιόνι στην κορυφή του Ταΰγετου, τον έναστρο ουρανό από την ταράτσα μου, το πρωϊνό φεγγάρι πίσω από το Μυστρά, την εναλλαγή στο φώς που σε κάνει να εύχεσαι να ήσουν ζωγράφος..
Σε μια όμορφη , μικρή πολιτεία, όλα μοιάζουν ποιό εύκολα και σε κοντινές αποστάσεις. Οι σχέσεις πιο προσωπικές, με τους γείτονες ας πούμε, όταν λες δέκα καλημέρες βγαίνοντας από την πόρτα σου. Με τους καταστηματάρχες, ή με τις πωλήτριες, π.χ. στο s/m, που κάποια στιγμή σε χαιρετούν, γιατί σε έχουν προσέξει, δεν είσαι "αόρατος"..
Υπάρχουν και οι συγγένειες, που για κάποιους μετράνε και εγγίζουν, για άλλους, θύματα μιας πιο εγωκεντρικής εποχής έχουν πάψει να μετρούν το ίδιο. Μάλιστα πολλές ανάλγητες και αναίσθητες συμπεριφορές ξεκινούν από αυτές..
Βέβαια πάντα, όλες οι σχέσεις αυτού του είδους στις μικρές κοινωνίες, είναι δίκοπο μαχαίρι. Γνωστή η διπρόσωπη τάση , ο σχολιασμός, η μετάδοση φτιαχτών και αληθινών συμβάντων, η τρίχα που γίνεται τριχιά όταν αυτό το "μαγείρεμα" περπατάει... Τους νοιάζει πόσα χρήματα έχεις, αν εργάζεσαι ή πήρες σύνταξη ακόμα και τι αγοράζεις,πόσα κινητά και ποιά ακίνητα, γιατί άραγε; Γιατί άραγε η έκπτωση από την κοινή λογική και την ορθή συμπεριφορά, συμπαθών κατά τα άλλα ανθρώπων; Που ξέρουν να ξεκοκκαλίζουν τη μπριτζόλα τους με μαχαίρι και πειρούνι, αλλά χωρίς το ίδιο τακτ, να δαγκώνουν κομματιάζοντας τους γύρω; Γιατί ασχολούνται με τη ζωή των άλλων; Γιατί να πληγώνουν ίσως τους άλλους;
Ακούμε a la nanita nana