Οικογενειακό τραπέζι ή το θέατρο του παραλόγου

Θεωρώ την οικογενειακή συγκέντρωση γύρω από το τραπέζι, πέρα από τρόπο κοινής ευωχίας, είδος ομαδικής ψυχανάλυσης, παρηγορίας και στήριξης ψυχής. Το μόττο “όταν τρώμε δεν μιλάμε” δεν ακολουθήθηκε ιδιαίτερα σε μας και ευτυχώς δεν συνέβη ποτέ τίποτα επικίνδυνα έκτακτο.
Τέρπεται το μάτι στο σερβίρισμα, το αυτί από τους ήχους, η γεύση στην ισορροπία των τροφών, χαλαρώνεις, αφήνεσαι, μακρινές οι εντάσεις, κομματιάζονται λες, με το μαχαιροπίρουνο του τραπεζιού και το ενδιαφέρον της ομήγυρης. Αστεία “δικά μας”, γέλιο, εκτόνωση.

Προσπάθησα πολύ, να “στρώνεται” κάθε μέρα το οικογενειακό τραπέζι, έστω και αν πολλές φορές, λόγω της εργασίας μας, δεν είμαστε οι γονείς παρόντες. Υπήρχαν οι παππούδες μας, υπήρχε ο συνεκτικός κρίκος της “αυθεντίας” κοντά στα παιδιά μας. Υπήρχε και υπάρχει μαγειρεμένο φαγάκι,, που ακολουθούσε ημερήσιο πρόγραμμα και δρόμους ελληνικούς, παραδοσιακούς, κοντά σε αυτό που λέμε Μεσογειακή Κουζίνα. Σπάνια κάποιο έμενε απείραχτο για όποιους λόγους και κάπως πάντα, έντεχνα ανακυκλωνόταν, συνήθως σε πίτα, ή μέσα σε νέα σάλτσα ή σε πολυσυλλεκτική σαλάτα.

Όμως τώρα η συνοχή μας άλλαξε. Οι παππούδες μας, μακάριοι πια, τα μεγάλα παιδιά ακολουθούν ωράρια εργασίας και σχολών, πολλές φορές τρώνε πρόχειρα έξω και το τραπέζι, μας συγκεντρώνει συνήθως Κυριακή. ΄Έτσι τελευταία, το φαγητό για την επιλογή του οποίου και το μαγείρεμα κοπίασα, ξόδεψα πολύτιμο χρόνο, περισσεύει. Απογοήτευση!

Όλα τούτα τα σκέφθηκα διαβάζοντας σε ένα αρθράκι της 23/9 στην Ι.Η.Tribune (από εκεί δανείστηκα και τον τίτλο μου, ξέρετε αμαρτία εξομολογημένη..)

A family meal is a social construct more complicated than the tasks involved would suggest, says the sociologist Jean-Claude Kaufmann, and its study is back where sexuality was before Freud. In fact, Kaufmann reminds us, historically there have been more taboos concerning food than sex.
….
"Cooking is not simple. There are contradictions: Why have I spent two hours on a dish when it's quite likely that no one will have a good word to say about it at the table?"
The housewife may cook with passion, but passion implies hope and with hope there is disappointment.

Μου φαίνεται ότι θα το τυπώσω και θα κουνάω σα μανιφέστο της απέλπιδης νοικοκυράς, κάθε φορά που παραπονιέται κάποιος ότι τούτο ή εκείνο δεν του αρέσει, γιατί κάνει δίαιτα ή γιατί έπαψε να τρωει όσπρια ή ψάρι με κόκκαλα!

Παίζεται πουθενά στο θέατρο, το “Βικτόρ, τα παιδιά στην εξουσία”, έ, παίζεται;