Αρχείο ή Ιστορία;

Το γνωστό αρθράκι, "Ο κήπος της Ριζάρη", χάρις στον Αρκούδο, έγινε επισκέψιμο και μικρή παντιέρα για όσα συμβαίνουν γύρω μας, για τ εμας ΜΕ εμάς. Όμως πέρασε στο αρχείο και εγώ οφείλω, πριν γίνει ιστορία, να σας πληροφορήσω.
Το γραφείο της κυρίας δημάρχου δεν απάντησε βέβαια, ακόμα. Η barbarian κάτοικος της περιοχής, δίνει πολλές πληροφορίες στα σχόλια. Αξίζει να τις δείτε, αν δεν το έχετε ήδη κάνει. Με συγκίνησε αυτό που λέει για την Πρωτομαγιά και τα Κούλουμα προσθέτω. Θα ήθελα με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω όλους σας που με διαβάσατε, που απαντήσατε, που υποστηρίξατε.
Πριν 50 χρόνια, τέτοια μέρα 1 Δεκεμβρίου 1955, μια συνηθισμένη γυναίκα, η Ρόζα Πάρκς, γυρίζοντας κουρασμένη απο τη δουλειά της, θέλησε να διαμαρτυρηθεί, πολύ απλά, καθιστή, σε μια παράλογη αντίληψη και διαχωρισμό, που επέβαλλε στους μαύρους επιβάτες, να σηκώνονται και να δίνουν τη θέση τους σε λευκούς.
Δεν θέλω να θίξω με αυτό τα αυτονόητα σπουδαία θέματα (ρατσισμός, διακρίσεις κλπ) αλλά μόνο τούτο:
Μπορεί, ΕΝΑΣ συνηθισμένος άνθρωπος για μια στιγμή να αλλάξει τα πάντα, να πετύχει τα πάντα, αρκεί να αντισταθεί, πρώτα στον φόβο του, μετά στη βολή του και αφού ξεπεράσει τον εαυτό του, κάνει σπουδαία και μεγάλα πράγματα.

Η Ρόζα Πάρκς, πέθανε τον περασμένο μήνα, στα 90' της και κηδεύτηκε με τιμές και δόξες απο την Πολιτεία που της αντιστάθηκε.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να διευκρινήσω, φαντάζομαι, ότι δεν μάχομαι για μια καλή..κηδεία, αλλά για να φθάσω, όπως η Ρόζα, στα ενενήντα μου!