Αυταπάρνηση, πέρα απο τα στενά όρια του Εγώ

Μια λέξη παλιά και ασυνήθιστη στην εγωκεντρική μας παρουσία ήρθε στην επιφάνεια η
Αυταπάρνηση= Η τέλεια απάρνηση του 'εγώ', οικειοθελώς,από τον άνθρωπο για να μπορέσει να πετύχει έναν κοινό σκοπό και στόχο, ένα ιδανικό που αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου.
Απο το περιστατικό της ασυνήθιστης ληστείας σε κεντρική τράπεζα, με τον αστυνομικό, που με κίνδυνο της ζωής του, περαίωσε αυτό που θα λέγαμε "καθήκοντά" του, ξεμύτισε στα καθ'ήμάς, η έννοια αυταπάρνηση, η ξεχασμένη .
Μέχρι τα περιστατικά των τελευταίων ημερών, με πλήθος ανθρώπων να αγωνίζεται πέρα απο τα συνηθισμένα όριά του, νοιώσαμε ξανά, την έννοια της λέξης.
Οι εικόνες του πλοίου που βούλιαζε στις Σποράδες και που πήρε μαζί του δυο απο τους 16 Τούρκους ναυτικούς του, έτσι όπως τους πλεύρισαν οι δικοί μας, οι Έλληνες, μές την κοσμοχαλασιά, το χιόνι, τα δεκάμετρα κύματα και το αφόρητο κρύο, αυτή τη λέξη πήραν και σφραγίστηκαν.
Οι τροχονόμοι και όσοι είχαν διατεταγμένη υπηρεσία τις τελευταίες μέρες της κακοκαιρίας, όπως οι πυροσβέστες που απεγκλώβιζαν, οι οδηγοί των εκχιονιστικών που κρατούσαν τους δρόμους ανοιχτούς, ή οι υπάλληλοι της ΔΕΗ εναερίτες και προσγειωμένοι, που αγωνίστηκαν-αγωνίζονται ακόμα- πέρα και πάνω απο τις δυνάμεις τους, αυτή τη λέξη διαχειρίστηκαν.


Οι εθελοντές που εκούσια κινήθηκαν τα κρύα βράδυα, να εντοπίσουν ή να στηρίξουν άστεγους, όσοι αυτοβούλως πρόσφεραν ένα χέρι βοηθείας γύρω τους και αυτοί που άνοιξαν τα σπίτια τους να ζεστάνουν και άλλους, αυτή την έννοια καρφίτσωσαν στο στήθος τους.
Oι στρατιώτες, που αγωνίστηκαν ξάγρυπνοι δίπλα στους αποκλεισμένους στην εθνική οδό οδηγούς προσφέροντάς τους ξηρά τροφή και ένα ζεστό ρόφημα.
Ακόμα και εκείνοι που κίνησαν τους συρμούς όλο το παγωμένο βράδυ και έδωσαν την ευκαιρία της ασφαλούς μετακίνησης και επικοινωνίας, με αυταπάρνηση άφησαν τα ζεστά τους σπίτια.
Σε αυτούς φαντάζομαι τους ανθρώπους αναφερόταν η νέα επισκέπτρια του χώρου μας peftasteri που εμφανίστηκε με το σχόλιό της σε περασμένοάρθρο μου.

Μεταγενέστερο ως προσθήκη: Το σχόλιο της Μαρίνας μου υπενθύμισε το εξαιρετικό κείμενο της ellinidas όπου η αυταπάρνηση χωρεί για δυο ζωντανά, πλάσματα του Θεού και αυτά. Μετά θυμήθηκα και την ωραία ιστορία του Νικόλα του φίλου beerman εδώ.