Aικατερίνενμπουργκ, -31C υπο το μηδέν και Μόσχα τα ίδια

Χωρίς λόγια, εικόνες που συμπληρώνουν το προηγούμενο άρθρο για την παγωνιά στη Ρωσσία. Νεκρή η καθημερινότητα, πως να θυμηθούν ότι σαν σήμερα πέθανε ο Λένιν.

Nεκρές οι συγκοινωνίες, νεκρά τα αυτοκίνητα, η ηλεκτροδότηση, η υδροδότηση και πάει λέγοντας .

Άλλαξαν οι συνθήκες, αναρωτιέται ο φίλος μου ο Πολύβιος,στο προηγούμενο post, μήπως γυρίζουμε στους παγετώνες; Παρόμοια αναρωτιούνται και οι επιστήμονες. Θυμάμαι τα διάφορα φοβικά εργάκια φυσικών καταστροφών που στηρίζονται ακριβώς σ' αυτό. Στο φόβο, στο δέος που έχει ο άνθρωπος, ο μικρούλης θεός κατά τα άλλα, μπροστά στη δύναμη της Φύσης.


Στη Μόσχα, ο παγωμένος ποταμός, διασχίζεται πεζή. Στην κόκκινη πλατεία, οι οπαδοί των ιδεών του, δεν μπόρεσαν να τιμήσουν τη μνήμη του Λένιν. Η κόκκινη σημαία τους πάγωσε, σαν την μνήμη.

Σαν σήμερα πριν 25 χρόνια ήρθε στον κόσμο η πρωτοκόρη μου. Σωθήκαμε και οι δυο στο παραπέντε.

Μια μέρα μετά, αποκλειστήκαμε στο ΗΡΑ απο τα ανεπάντεχα χιόνια, που κράτησαν και άλλο. Ευτυχία, μου είπαν γιατρός και νοσοκόμες και κρατάει ακόμα.

Η αίσθηση να κλείνεις το μικρό πλασματάκι αγκαλιά, -αλήθεια, μήπως τελικά η αγκαλιά είναι η τεράστια μικρούλα δική του- είναι ανεπανάληπτη. Έχω μια φωτογραφία που την κρατώ να γελάει στον ύπνο της, δίπλα στο παράθυρο. Έξω ο χιονισμένος Χολαργός, οι λευκοί κήποι των χαμηλών ακόμα σπιτιών στο προάστιο.


Μόνες μας, γιατί απρόσμενα δεν μπόρεσαν να έρθουν δικοί και φίλοι.
Για μας λοιπόν το χιόνι έχει μόνο χαρές και μνήμες καλές.

'Αλλοι, όμως που οι κόποι της χρονιάς τους γίνονται ατμός στις ριπές του παγωμένου βοριά και του στιβαγμένου χιονιά;
Άλλοι που ταξιδεύουν;
Άλλοι που δεν έχουν κεραμίδι πάνω απ το κεφάλι τους;

Τα αδέσποτα αυτής της πόλης;
"Ανθρώπους και κτήνη σώσoις Κύριε", κατά Παπαδιαμάντη η ευχή.