Τύρος και Σιδών ή μήπως Αρμαγεδδών..

Χρόνια και χρόνια μες στην άμμο
εκεί που ανθίζει η φοινικιά
δυο φίλοι πήγαιναν σε γά---μο
δώρα κρατώντας και προικιά
Ο ένας ήταν ιρλανδός, ο άλλος ήταν ιουδαίος

Δίψα τους έκαιγε τα χείλη
μα πριν φωνάξουν τη βροχή
είδαν στην έρημο μια πύλη
που ’γραφε τέλος και αρχή
Μπροστά πηγαίνει ο ιρλανδός, πίσω πηγαίνει ο ιουδαίος

Πέρασαν τα μεγάλα τείχη
και κάπου εκεί στην αγορά
κάποιον ρωτήσανε στην τύχη
πού είναι ο γάμος κι η χαρά
Τον ρώτησε ο ιρλανδός, τον ρώτησε κι ο ιουδαίος

Κι αυτός απλώνοντας τα χέρια
τους έδειξε στο χώμα εμπρός
δυο πεθαμένα περιστέρια
που ήταν η νύφη κι ο γαμπρός

Δάκρυσε τότε ο ιρλανδός, δάκρυσε και ο ιουδαίος

To έγραψε ο Νικ.Γκάτσος, το μελοποίησε ο Μάνος Χατζηδάκις και το τραγούδησε ο
Γιώργος Ρωμανός

Στη Μέση Ανατολή δεν έχει αλλάξει εδώ και χρόνια τίποτε. Ο κοινός νούς έχει μπερδευτεί στο δίκιο του έχοντος και εκείνου του κατέχοντος..

Είχαμε τη βεβαιότητα του πολέμου και τη συζητούσαμε παλαιότερα, δεν φανταζόμαστε όμως την ανθρώπινη υποκρισία και τη διαστροφή του μαύρου/άσπρου. Γιατί γίνεται αυτή τη στιγμή άραγε ο εξανδραποδισμός και η καταστροφή του Λιβάνου; Ποιό μακροπρόθεσμο σχέδιο εξυπηρετεί και για ποιούς; Τι είδους Ειρήνη , συζητούν εκείνοι που την σκληρότητα στον εισβολέα την έδειξαν μόνο στην περίπτωση Ιράκ/Κουβέϊτ και την ίδια απάθεια στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο; TI γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;