Εις τον αφρόν εις τον αφρόν της θάλασσας...

ΓΑΛΗΝΗ:
Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα
Eις την έρμη ακρογιαλιά·
Λες και η θάλασσα κοιμάται
Mες στης γης την αγκαλιά.
(από το βιβλίο: Διονύσιος Σολωμός, Ποιήματα, Ίκαρος, 1961

Θαλασσινές εικόνες σαν αυτή, που αναπαύουν το πνεύμα και το σώμα, έρχονται να παρηγορήσουν τα μάτια μας και την ψυχή μας από τα δύσκολα του καλοκαιριού στην τσιμεντένια μεγαλούπολη, όπως κατάντησε η Αθήνα του μέτρου. Θα ήταν κανείς ανισόρροπος αν δεν καταλάβαινε πόσο πολύτιμη είναι η ύπαρξη των δένδρων και των πάρκων σε όποιον ελεύθερο απόμεινε χώρο, τις ημέρες της αφόρητης ζέστης και των ρύπων.

"Ζούμε σε μια εποχή όπου η προστασία του περιβάλλοντος είναι ίσως ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Αληθινός όρος επιβίωσης. Κι αυτή τη στιγμή βρίσκουν οι εκπρόσωποί μας που μας εξουσιάζουν να υπονομεύουν τις συνταγματικές διατάξεις και τους δικαστικούς ελέγχους που θα μπορούσαν κάπως να προστατεύσουν τον τόπο μας. Το πρώτο και πάγιο κίνητρο είναι, βέβαια, ένας λαϊκισμός που εκδηλώνεται με την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων του παρόντος (“δικαίωμα στην κατοικία για όλο τον πληθυσμό”!) και με μη αναστρέψιμες καταστροφές του μέλλοντος. Ισως όμως να υπάρχει και κάποιο κίνητρο περιστασιακό και επίκαιρο: το περιβάλλον (δάση, ακτές, βιότοποι) θα πρέπει να θυσιασθεί, χωρίς καθυστερήσεις, ελέγχους και εμπόδια, για χάρη της επικείμενης εθνικής θεομηνίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Ως και το Σύνταγμα αλλάζουμε για να ικανοποιήσουμε τους διεθνείς και τους τοπικούς εμπνευστές του μεγάλου τσίρκου... "

Το παραπάνω ευαίσθητο κείμενο, "Πονηρές συναινέσεις για το Σύνταγμα", γράφτηκε από τον εκλεκτό νομικό, σεβαστό μου καθηγητή κ. Γεώργιο Κουμάντο, στην Καθημερινή το 2000. Με την άλλη του ιδιότητα όμως, του νομικού συμβούλου της κ.Γουλανδρή παρουσιάζεται ως προς την προστασία του περιβάλλοντος και του άλσους Ριζάρη, αλλιώς:

"Ας θυμίσουμε πάντως πως η Ελίζα Γουλανδρή, λίγους μήνες πριν να πεθάνει, είχε στείλει ένα είδος ultimatum στην ελληνική κυβέρνηση. Η σαφώς διατυπωμένη επιθυμία της ήταν το μουσείο να ανεγερθεί στο Αλσος Ριζάρη ή “πουθενά”. Και μετά το θάνατό της ο νομικός της σύμβουλος, καθηγητής Γεώργιος Κουμάντος, είχε διευκρινίσει ότι δεν αλλάζει τίποτε ως προς τον όρο αυτό. “Η θέση της ήταν γνωστή. Συνεπώς, αυτό θεωρείται αυτονόητο”, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο κ. Κουμάντος, το Νοέμβριο του 2000, πάλι. "

Αν η κυρία Γουλανδρή αγαπητέ κύριε καθηγητά, έθετε ως όρο, π.χ. να χτιστεί το μουσείο στο προαύλιο της Βουλής, ή σε χώρο του Εθνικού κήπου απέναντι από το Προεδρικό μέγαρο, θα ήταν δυνατόν να γίνει αυτός, νομικά και ηθικά αποδεκτός;
Αλήθεια άραγε, πως είναι δυνατόν το σημαντικό για την ιστορία και το έργο του, Ίδρυμα να νοιάζεται για το περιβάλλον έντιμα, χορηγώντας υποτροφίες όπως για -Περιβαλλοντολογική Πολεοδομία ή ακόμα για
-Αρχιτεκτονική Τοπίου και να εμμένει στην απαλλοτρίωση του χώρου του άλσους Ριζάρη; Πως είναι δυνατόν το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, να κωφεύει και να παραβλέπει τη θέση της Ακαδημίας Αθηνών και την ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας;


Φυσικά δεν έχω απάντηση από κανένα αποδέκτη των email που έστειλα επώνυμα αγαπητοί μου bloggers. Άλλωστε ο σύλλογος που δραστηριοποιείται γύρω από την Ριζάρη, έχει ξεκινήσει χρόνια τις προσπάθειές του, χωρίς ακόμα δικαίωση. Όμως είναι τόσο μπερδεμένα τα πράγματα από μπερδεμένους σε διάφορες -οικονομικές, πολιτικές κ.ά- σκοπιμότητες ανθρώπους, ώστε ένα τόσο απλό και κατανοητό για τη σπουδαιότητα της συμβολής του για το περιβάλλον αίτημα, ("να παραμείνει και να ανανεωθεί το άλσος Ριζάρη"), να γίνεται γόρδιος δεσμός...

Σε αναζήτηση του "Αλέξανδρου" λοιπόν, που θα μπορέσει να "κόψει" με σπαθί το μπέρδεμα και να δώσει την πρέπουσα, μοναδική λύση.
Ακούμε Scorpions, στο τραγούδι "Send me an angel".

-H φωτογραφία είναι του Ian Britton την ευαισθησία της ματιάς του οποίου, εκτιμώ απεριόριστα!


Υστερώτερο: Σήμερα 12/12/2009 γίνονται επιτέλους τα εγκαίνια και αποδίδεται στους δημότες ως Πάρκο, ο κήπος Ριζάρη!!