Φταίνε ίσως τα φεγγάρια

Η υποχρεωτική έξοδος το απόγευμα κατέληξε σε ρομαντική βόλτα, μια βραδυά σαν την αποψινή, γλυκειά και φεγγαροφέγγουσα.

Στο Θησείο μοσχοβολούσε όψιμη μια νερατζιά ή ίσως μια ξεγελασμένη από τα τερτίπια του καιρού, μυροβόλα φουντωτή, που λέει και το τραγούδι. Η Ακρόπολη πανέμορφη φωτισμένη, ο κόσμος έξω στα κεντράκια, σαν να ήταν άνοιξη.

Το ακκορντεόν του πλανόδιου έντυσε με ένα βαλσάκι, το πανέμορφο σκηνικό και εγώ επωφελήθηκα για λίγο, να πιστέψω ότι η ζωή μας είναι όμορφη, όλα ρομαντικά και υποσχόμενα. Οι άνθρωποι στο μισοσκόταδο γελαστοί, σήκωναν το ποτήρι, ήταν καλοί, ευγενικοί, διασκέδαζαν, χωρίς προβλήματα, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς τις νόρμες του αύριο. Ακόμα και ο συζυγάτος μου, ιπποτικός, χωρίς φωνή και αντάρα που καθυστερούσα το βηματισμό του, απολαμβάνοντας την ώρα και χαζεύοντας.

Μα όλα έχουν ένα τέλος, όσο αρχή και τέλος έχει η Ανδριανού στην Πλάκα. Η φωτισμένη Ακρόπολη κρύφτηκε, χάθηκε και η ευωδιά της νερατζιάς, τα φώτα έδειξαν τα πρόσωπα κουρασμένων, ανθρώπων με έννοιες, ο πλανόδιος άλλαξε στενό, πάει και η μουσική. Έμεινε το φεγγάρι μισόγεμο, να μας κλείνει το μάτι, όπως στο τραγούδι του Πλέσσα.
Από το Okanagan Centre of Royal Astronomical Society, (Φωτο: ΝέαΣελήνη-Αφροδίτη-Ερμής)


Στου Ψυρρή, η συντροφιά μας περίμενε σκασμένη στα γέλια, με τη μουρμούρα μας. Φταίνε ίσως τα φεγγάρια, όσο φταίει και ο ανάδρομος ερμής,(στη φωτο κρύβει το φεγγάρι), για τα.. παραπλανητικά, πιστέψτε το..


Δυο γνωστές γαλλικές φωνές , Ζιλιέτ Γκρεκό και Υβ Μοντάν, σε γνώριμα τραγούδια με ακκορντεόν και φραντσέζικο στύλ.