Εμείς το σύμπαν, ή εμείς το τίποτα

Léon Bloy:«Το να πούμε σε ένα πρόσωπο "σε αγαπώ" ισοδυναμεί με το να του λέμε "ποτέ δεν θα πεθάνεις"».

Τι είναι ο άνθρωπος μέσα στο σύμπαν; Μια μικρή κοκκίδα, μια γραμμή.. Σαν τη φιγούρα στη φωτογραφία του Iliovasilemata από την σελίδα του Καιρού.
Πόση υπερηφάνεια, πόση αμετροέπεια να θεωρεί τον εαυτό του κατακτητή και εξουσιαστή..

Δυο ωραία μάλλον τρία ωραία κείμενα διάβασα σήμερα και σας συστήνω τα blog, το "Παρένθεση", από το
nightwishper, από όπου μπορείτε να δανειστείτε το μουσικό άκουσμα Paris Texas, το "Τώρα νυφούλα μου.." από το magica is cooking και το "Αντίο Γιώργο", από τα oneiromageiremata.
Μιλούν και τα τρία για την απώλεια, φυσική ή συναισθηματική, οπωσδήποτε ανθρώπινη. Ωριμάζει ο άνθρωπος νομίζω, μόλις μάθει να διαχειρίζεται τους χωρισμούς και τις προσωρινές ή οριστικές απώλειες.. Διαβάζω από το κείμενο του Αντωνίου Μπλουμ, Μητροπολίτη Σουρόζ

Ένα από τα άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόσωπο εκείνο που πενθεί, είναι η εμπειρία της μοναξιάς, το γεγονός ότι το μόνο πρόσωπο που κατά καιρούς τον ενδιέφερε, το πρόσωπο εκείνο που γέμιζε όλο το χώρο και το χρόνο και όλη την καρδιά του τον άφησε. Κι αν ακόμη το πρόσωπο που μας άφησε δεν μας είχε δώσει όλη του την καρδιά, αφήνει ωστόσο πίσω του ένα τεράστιο κενό. Όσο το πρόσωπο είναι άρρωστο προσφέρουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη σκέψη. Οι δραστηριότητές μας συγκεντρώνονται και κατευθύνονται προς αυτό. Όταν το πρόσωπο πεθάνει, πολύ συχνά αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι η δραστηριότητά τους είναι πλέον άσκοπη, δεν έχουν τουλάχιστον κάποιον άμεσο σκοπό, κέντρο και κατεύθυνση. Μια ζωή, όσο οδυνηρή και αγωνιώδης κι αν ήταν, έτρεχε σαν το ποτάμι. Τώρα όμως καταντάει ένας βάλτος.

Μοναξιά επίσης σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο με το οποίο να μπορεί κάποιος να μιλήσει ή να το ακούσει, ή να το προσέξει, που να ανταποκρίνεται και να αντιδρά, και στο οποίο αυτός να αντιδρά και να ανταποκρίνεται. Το πρόσωπο που μας αφήνει είναι πολύ συχνά το πρόσωπο εκείνο που, στα δικά μας μάτια, μας έδινε την έσχατη αξία: το πρόσωπο εκείνο για το οποίο αξίζαμε, το πρόσωπο εκείνο που διεκδικούσε την ύπαρξη και τη σημασία μας.

Υπέρβαση λοιπόν χρειάζεται, πρέπει να ξεπεράσει κανείς το Φόβο του, για τη ζωή και τη μοναξιά, τον Εγωϊσμό του, γιατί τι είναι μια "κουκίδα" στο σύμπαν και στο χρόνο και την Ανάγκη του, να αγαπά και να ανταγαπάται.-

Ακούμε Τribalista_Um um.