Με τα μάτια της κόρης!

Ένα συνέδριο έφερε την κόρη -τη μεγαλύτερη- στην Μαδρίτη. Γύρισε με τις ενθουσιώδεις βέβαια εντυπώσεις ενός πρώτου ταξιδιού στην όμορφη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά και φωτογραφίες και ήχους -για μένα- για την ταξιδιώτισσα της πολυθρόνας.

Μια μεγαλούπολη την περιέγραψε τη Μαδρίτη, που έχει διατηρήσει το αρχιτεκτονικό ιστορικό της προφίλ και έχει αναπτυχθεί παράλληλα, χωρίς κανείς να σκεφθεί να γκρεμίσει τα όμορφα κτίρια χάριν της προόδου και δεν παρέμειναν.. "βωβοί" οι Ισπανοί στην αλλοτρίωση της όμορφης πόλης τους, όπως μερικοί άλλοι, αλλού..

Μια πόλη που ζεί όλες τις ώρες της ημέρας και της νύκτας, ζωντανή, αρτίστικη καλοβαλμένη. Με τη δική της μουσική και τα δικά της ενδιαφέροντα . Μια τέτοια πόλη βέβαια,που το σύμβολό της είναι ένα δένδρο και μια αρκούδα, έχει πάρκα, όμορφα πάρκα, πράσινο άφθονο! Το γνωστό πάρκο Retiro, εικονίζεται στην φωτογραφία της κόρης σήμερα και με κάνει και φθονώ..
Φθονώ τον κοινό ισπανικό νού που φαντάστηκε την ξεκούραση για τον αστό της μεγάλης πόλης, τον συνδυασμό πράσινου και νερού. Φθονώ γιατί, ενώ και επιστημονικά και οργανωτικά μπορούμε να το σχεδιάσουμε, ένα τέτοιο λαμπρό πάρκο, δεν το κάνουμε. Μας αρέσει σα λαός η πίσω θέση, παρά η εμπρός φαίνεται. Συνηθίσαμε στην καθήλωση που διάφοροι, πολιτιστικά μας επέβαλλαν και ο δικός μας δουλικός ωχαδερφισμός συνδαυλίζει..

Ενώ λοιπόν από τα Ολυμπιακά έργα κάτι παρόμοια μεγαλόπνοο μπορούσε να γίνει και εδώ, δόξα τω Θεώ, η θάλασσα περιβάλλει την Αθήνα, ώστε και τεχνητές λίμνες να δημιουργηθούν και ίσως πότισμα του πάρκου με αφαλατωμένο νερό, δεν το τολμά να το συλλάβει κανείς! Εδώ βλέπετε, ο σχεδιασμός σκοντάφτει στις αρμοδιότητες και τις επιτροπές..

Αλήθεια μιλώντας για πάρκα, τόσος καιρός πέρασε και φύλλο δεν κουνήθηκε σε εκείνο το ταλαίπωρο πάρκο της Ριζάρη. Εάν και ο κύριος Σουφλιάς, δεν μπορέσει να κάνει κάτι, σκέφτομαι άραγε ποιός; Ποιός;


Χαίρε ω Μαδρίτη!

Aκούμε Doors, Spanish caravan. Ένα ακόμη άκουσμα κλασσικότερο, Spanish Quitar solo!

Υστερον: Χαριτωμένο σαν συνειρμός (σπανιόλες/ελιά/ολε), η ιστορία της Γιουτζίν, (μας συνδέει η ..δις Περαβρεχοπούλου), για μια -τη δική της- ελιά !