Στο περιγιάλι

Πρωί-πρωί, στο γιαλό, αυτό είναι η αιτία της "ερημιάς".. Αργότερα η παραλία γέμισε παιδιά και παππούδες, μια και η ομαλή αμμουδιά και η ρηχή θάλασσα στο Σχοινιά προσφέρεται για την πρώτη και τρίτη ηλικία. Ακόμα και τα τραπεζάκια, έξω, που έχουν συνδεθεί με τη διημέρευση του Έλληνα, παρά τις γκρίνιες της κρίσης, γέμισαν. Η όμορφη, πανέμορφη Αττική, που τόσο κοντά συνδυάζει θάλασσες και βουνά, ξενοιασιά και ανανέωση!
Όμως η εξίσου πανέμορφη διαδρομή μας προβλημάτισε.
Kάποιοι, σωστά, -υποθέτω ο Δήμος- θέλησαν εδώ και αρκετές εβδομάδες,μήνες ίσως, να καθαρίσουν το δρόμο απο ξερά χόρτα και φρύγανα και τα δένδρα από κλαδιά. Κάποιοι όμως, βλακωδώς επιπόλαια, τα ..ξέχασαν, στην άκρη του δρόμου,στις παρυφές των δένδρων, σε σωρό, έτοιμο για προσάναμμα πυράς και παρανάλωμα του δάσους...
-Ντροπή..όμως έστω και τώρα, μαζεψτε τα..
Κάποιοι, παράνομα, έχουν στήσει "φάμπρικα" κοσκινίζοντας χώματα, πιθανώς από εκσκαφές και μπάζα, πολύ κοντά στο περίφημο κωπηλατοδρόμιο και αναμιγνύοντας με άμμο, μάλλον παράνομης αμμοληψίας, είτε από την αμμουδιά, είτε απ το γειτονικό ποταμάκι..
-Ντροπή.. γιατί αλλοιώνουν την όμορφη εξοχή, κάτω απο τη μύτη των αρχών, ντροπή γιατί μετά τα πουλάνε για πλούσια χώματα σε αφελείς οικοπεδούχους που βιάζονται να πειραματιστούν με τους κήπους τους..
Κάποιοι άλλοι,στην περίπτωση αυτή αλλοδαποί, έβαλαν φωτιά στην άμμο, πολύ κοντά στο δάσος, να ψήσουν τις μπριζόλες τους. Δεν υπήρχε νερό παραδίπλα σε περίπτωση ανάγκης. Στις υποδείξεις ηλικιωμένου Έλληνα για τον πιθανό κίνδυνο, πούλησαν "τσαμπουκά", συγκεντρώνοντας ομοεθνείς τους και προπηλάκισαν τους άναυδους Έλληνες....
-Ντροπή.. για τον τρόπο που μίλησαν.. γιατί "φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης"... Δυστυχώς, τα συμβάντα πληθαίνουν και εμείς, κεχηνότες, με ανοιχτό το στόμα δηλαδή, τσιμπιόμαστε, σε τι στραβό γιαλό αρμενίζουμε..

Αν και οι πολλοί αλλοδαποί της περιοχής, κάθε άλλο παρά "κλέφτες" μπορεί να θεωρηθούν, αλλά "νοικοκύρηδες" με έχειν και κατέχειν. Με σταθερές ή ευκαριακές δουλειές, με την εκτίμηση των ντόπιων για όσους το αξίζουν, έχουν ενταχθεί ομαλά στην τοπική κοινωνία.

Η μοναδική -ανεπανάληπτη- στιγμή της "ερημιάς" στο περιγιάλι, μας έφερε πίσω σε χρόνια αθωότητας, σταθερών οικογενειακών δεσμών και φιλικών εκδρομών. Μας θύμησε τον Ποιητή και το τραγούδι του Μίκη:



Να θυμήσουμε ωραίες παραστάσεις που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τώρα το καλοκαίρι, Αθήνα και αλλαχού."