Αθήνα,διαμαντόπετρα της γής το δαχτυλίδι ...

Μεθεόρτια
Αστικά ήταν τα φετεινά μας Χριστούγεννα. Ανωτέρα βία, όπως λένε, αναβλήθηκε η οικογενειακή μας έξοδος σε βουνά και σε κάμπους, στη Σπάρτη δηλαδή. Όμως τελικά ήταν τα πιο γλυκά Χριστούγεννα, όλοι μαζί. Βλέπετε, η ακύρωση του ταξιδιού, ήταν ξαφνική. Παρέες και “καταστάσεις” που λένε τα παιδιά, δεν είχαν οργανωθεί και αυτό έγινε αφορμή να τα δούμε και να τα χαρούμε περισσότερο και να μας δούν κατάματα και κείνα. Να συνειδητοποιήσουν το πέρασμα του άτεγκτου χρόνου, όπως μεγαλώνουμε και γερνάμε και εμείς, εεμμ ωριμάζουμε ήθελα να πω.


Ήταν ευκαιρία επίσης, να γυρίσουμε την Αθήνα και τα πέριξ όπως κάναμε όταν τα παιδιά ήταν μικρά. Στην πρώτη φωτογραφία, πίνουμε καφεδάκι στου Μικρολίμανου το ..βοτσαλάκι!

Φέτος κλείνουμε εικοσιοκτώ χρόνια γάμου μαζί με το συζυγάτο μου και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η επέτειος γιορτάστηκε απλά μαζί με τα Χριστούγεννα! Στα μάτια μου φαντάζει ωραιότερος και ωριμότερος από τότε που ακόμα παιδιά, πιασμένα από το χέρι ανεβήκαμε τα σκαλιά της Αγ. Ζώνης, τουρτουρίζοντας μέσα στο ψιλόχιονο και από τη συγκίνηση.. Δεν σκοπεύω να κάνω μανιφέστο γάμου, ή να δώσω οδηγίες όπως ο καλός φίλος μου απο παλιά Gingo Hai εδώ! Άλλωστε αυτή είναι η ματιά ενός άνδρα, χαριτωμένου, ευφυολόγου και ..αισθηματία –κορώνα στο κεφάλι Της συζυγάτας του- και μη σας γελούν τα γραφόμενά του!


Δυο σκέψεις μόνο καταγράφω, έτσι χωρίς σχέδιο. Αποφασίσαμε το γάμο μετά του συζυγάτου μου, όταν ανακαλύψαμε ότι πέρα από την-πρωταρχική- φυσική έλξη, μπορούσαμε να μιλάμε, ατελείωτα για πολλά πράγματα, να μοιραζόμαστε την αγάπη μας για τα ταξίδια, τα βιβλία, τη μουσική και το θέατρο. Είχαμε την τύχη να διαιστανθούμε και οι δυό ότι αυτός ήταν για μένα και εγώ για κείνον και να το πιστέψουμε απόλυτα. ΄Ηταν αλλιώς και η γενιά μας και άλλα τα ιδανικά μας, βλέπετε, πιο συντροφικά! Η σχέση μας πέρασε και άντεξε σε δοκιμασία προσωπική, ξαφνική, οδυνηρή, που θα διέλυε και πιο ισχυρούς και μακροχρόνιους δεσμούς. Αν και γνωριστήκαμε σε εκδρομή νεανικού συλλόγου, βρέθηκε να είμαστε συνάδελφοι και αυτό ήταν και καλό αλλά και δύσκολο στην αντιμετώπισή μας ειδικά, από άλλους “καλούς συναδέλφους”.
Είχαμε “μαμάδες” και τα περισσότερα προβλήματα στα πανιά μας, τα έφερναν οι “συμπεθερικοί κλυδωνισμοί” και οι βόρειοι συγγενικοί άνεμοι. Πότε με το καλό πότε με το άγριο, αλλά πάντα ενωμένοι, επιβάλλαμε τελικά τη θέση μας στην ευρύτερη οικογένεια. Την παρουσία των παππούδων δεν την στερήσαμε από τα παιδιά μας, γιατί θεωρούσαμε πολύ φυσιολογικό να δένονται οι γενιές, να έχουν προσλαμβάνουσες πολύτιμες οι μεν από τους δε, να μοιράζονται μυστικά και συνωμοσίες.
Οι περιστάσεις, επειδή τότε είχαμε πολλές υπηρεσιακές μετακινήσεις παντού στην Ελλάδα, μας έκαναν να επιλέξουμε το χρόνο της έλευσης του πρώτου μας παιδιού αλλά και των υπολοίπων βέβαια! Λατρεύαμε ανέκαθεν τα παιδιά και λυπάμαι που δεν απέκτησα τέταρτο. Ποτέ δεν μου έτυχε -ευτυχώς- “ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη” (τι κακόηχος όρος για μια γυναίκα, για μια μητέρα), γιατί πιστεύω στην κοινή λογική που δίνει η απόλυτη γνώση της λειτουργίας του σώματός μας και στην αντισύλληψη. Θεωρώ την έκτρωση ως “θηριώδη επιλογή” και όχι λύση βέβαια, σε κατάσταση που θεμελιώνεται πάνω σε άκριτο εγωισμό και προσωπική επιπολαιότητα, σε καιρούς μάλιστα που σέρνεται η μεγαλύτερη απειλή, ο ιός του Aids.
Στηρίζουμε σωματικά, συναισθηματικά και με κάθε μέσο ο ένας τον άλλο και τα παιδιά μας, με όπλο το χιούμορ και καλή διάθεση, προσπαθούμε να ελέγξουμε τους καυγάδες και τις διαφορές που τυχόν προκύπτουν, ώστε να μην υπάρξει βράδυ που θα κοιμηθούμε χώρια και μαλωμένοι.
Κοντολογίς, πιστεύω ότι μπήκαμε στο γάμο με την εξίσωση 1+1=1 και προσπαθούμε να αποτρέψουμε περιττούς εγωισμούς και πείσματα, που θα επιβάλλουν τη μαθηματικώς ορθή αλλά ολέθρια στη δυαδική σχέση τιμή.. 2!

Με λένε Κατερίνα και είμαι 10220 ημέρες καθαρά αγωνιζόμενη στο δεσμό -όχι στα δεσμά- του γάμου! ;)