Σαν σήμερα η Αgatha Christie, πέρασε στην αιωνιότητα
Όλα αυτά τα πρόσωπα, στη φωτογραφία, ζητούσαν τη συγγραφέα τους.
ΗΑgatha Cristie με το αναλυτικό μυαλό που χαρακτηρίζει τους ερευνητές, στην ιστορία ή το έγκλημα ή ακόμα στην πολιτική ή τα χρηματοοικονομικά, χρησιμοποίησε το ταλέντο της στην αναζήτηση της λεπτομέρειας και της σύνθεσης από το ένα στα πολλά. Ακόμα και την προσεχτική και διεισδυτική της ματιά στο χτίσιμο των χαρακτήρων και της πλοκής.
Η ίδια η ζωή της, προσφερόταν με εμπειρίες, γεγονότα και καταστάσεις, που την βοήθησαν να δημιουργήσει το σκηνικό των συναρπαστικών της μυθιστορημάτων. Η dame commander –τίτλος που της απονεμήθηκε το 1971 από τη βρετανική μοναρχία- υπηρέτησε σαν εθελόντρια νοσοκόμα στον Α παγκόσμιο πόλεμο και βοηθός φαρμακοποιού. Έτσι έμαθε πολλά για φάρμακα, χημικές ουσίες και δηλητήρια, ώστε να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις της στα μυθιστορήματα μυστηρίου.
Η ίδια πέθανε το 1976, στις 12 Ιανουαρίου, σε βαθιά γεράματα στα 86 της, μετά από ένα απλό κρυολόγημα.
Εκτός από τα πάνω απο 80 μυθιστορήματα, τα διηγήματα και τα θεατρικά της έργα με τη συναρπαστική πλοκή - ας θυμηθούμε τις αναρίθμητες παραστάσεις της Ποντικοπαγίδας που ανεβάστηκε στα 1952 για πρώτη φορά- η εξαιρετικά δημοφιλής συγγραφεύς Agatha Mary Clarissa Miller(Christie απο τον πρώτο της σύζυγο), έγραψε και άλλα, με το ψευδώνυμο Mary Westmacott.
Οι δυο πιο δημοφιλείς της ήρωες, ο Ηρακλής Πουαρώ, ένας επηρμένος Βέλγος και η Μις Τζέην Μάρπλ, μια ηλικιωμένη γεροντοκόρη, μονοπώλησαν τις περισσότερες ιστορίες αστυνομικού μυθιστορήματος, που ανεβάστηκαν και σαν έργα στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, κυρίως μετά τον θάνατό της.
Ένα από τα έργα που θυμάμαι ζωηρά, είναι η ξεκαρδιστική κωμωδία« Πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο», με μια πλειάδα ηθοποιών, 'Αλεκ Γκίνες, Μάγκι Σμιθ, Ντέιβιντ Νίβεν, Πίτερ Σέλερς, Πίτερ Φολκ, Τρούμαν Καπότε .
Οι στίχοι που ακολουθούν είναι από ένα παιδικό τραγουδάκι που έγινε η βάση για το περίφημο αστυνομικό της μυθιστόρημα « Ten little niggers” -1939 που πήρε τον τίτλο μετά «ten little Indians” και μετά στα 1978 «Και έπειτα δεν υπήρξε κανένας» ενω η πάνω φωτογραφία, απο το ίδιο κινηματογραφικό έργο, στα 1945.
"Ten little nigger boys went out to dine;
One choked his little self and then there were Nine.
Nine little nigger boys sat up very late;
One overslept himself and then there were Eight.
Eight little nigger boys travelling in Devon;
One said he'd stay there and then there were Seven.
Seven little nigger boys chopping up sticks;
One chopped himself in halves and then there were Six.
Six little nigger boys playing with a hive;
A bumble bee stung one and then there were Five.
Five little nigger boys going in for law;
One got in Chancery and then there were Four.
Four little nigger boys going out to sea;
A red head swallowed one and then there were Three.
Three little nigger boys walking in the Zoo;
A big bear hugged one and then there were Two.
Two little nigger boys sitting in the sun;
One got frizzled up and then there was One.
One little nigger boy left all alone;
He went and hanged himself and then there were None".
12 Comments:
Έφηβη, οταν με βαζαν στο λεωφορείο για την ιδιαιτέρα πατρίδα κι ήθελα κάπου 8 ώρες, ζητούσα να μου αγοράσουν οι γονείς στο σταθμό ένα από κεινα τα κίτρινα βιβλιαράκια της Αγάθας. Ήταν πάντα η παρέα μου προς το χωριό - ακόμη μου φαίνεται ότι μυρίζουν ΚΤΕΛ!
Κι ήταν πάντα καλή παρέα -- και δεν ξεχώρισα ποτέ κάποιον από τους ήρωες της (μια σταλίτσα τον Ηρακλή - τόση δα σταλίτσα)
"Η πρόσκληση σε γεύμα" που λες, είναι αυτό;
Αν ναι, είναι παρωδία της Αγαθας και το σεναριο ειναι του Νηλ Σαϊμον.
Έχεις δίκιο, σ' ευχαριστώ που το διορθώνεις, ήμουνα σίγουρη ότι ήταν της Αgatha. Σπαρταριστός ο Σέλλερς, έτσι; Μoore o σκηνοθέτης,μάλιστά!
Συμπαθώ εξίσου τον Πουαρώ και την Μάρπλ!
Εϊχα δεί παλιά μιά ταινία που αναφερόταν σε μία εποχή της ζωής της Α. Κρίστυ όπου εξαφανίσθηκε για ένα χρονικό διάστημα χωρίς να ξέρει κανείς που ήταν και μετά επέστρεψε σαν να μην έτρεχε τίποτα. Ταινία του BBC ήταν νομίζω..
Και εγώ έχω διαβάσει τα βιβλία της συνήθως τα διάβαζα σε περίοδο εξετάσεων..περιμένοντας τα αποτελέσματα..
Συμφωνώ απολύτως! Καταπληκτικός ο Σελλερς, άλλο πράγμα. Όλοι τους, αλλά αυτός μία παραπάνω.
Πράγματι, όταν ο πρώτος της σύζυγος που υπεραγαπούσε και του συγχωρούσε τα τσιλιμπουρδήσματα, ζήτησε διαζύγιο, απο τη στεναχώρια της έπαθε μερική αμνησία. Εξαφανίστηκε και αναστατώθηκε η Αγγλία, γιατί ήδη είχε κυκλοφορήσει το πρώτο της νομίζω βιβλίο και έγινε δημοφιλής. Μέχρι να την εντοπίσουν σε μια λουτρόπολη σε ένα ξενοδοχείο, οι υποψίες για δολοφονία της, έπεφταν στους ώμους του τσιλιμπουρδίζοντος Cristie!
O δεύτερος σύζυγός της, ήταν 14 χρόνια μικρότερός της και πέθανε δυο χρόνια μετά από αυτήν, (έρωτας ήταν η αιτία) και αρχαιολόγος που τη μύησε στην επιστήμη και τις ανασκαφές.
Θα ήθελα να την γνώριζα.-
Τα μικρά κίτρινα βιβλία εγώ τα διάβαζα κάποια τεμπέλικα καλοκαίρια (αχ, οι ξένοιαστες μέρες ..;Ρ).
Εντελώς συμπτωματικά,τα είδα τις προάλλες στον σταθμό του ΟΣΕ και μάλιστα νοστάλγησα:))
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα γαλλικά ήταν της Αgatha, όταν το βρήκα ξεχασμένο σε κάποιο ταβερνάκι στο Ζούμπερι πριν πολλά πολλά χρόνια. Τα γαλλικά ποτέ δεν τα συμπάθησα ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τα βιβλία της Agatha.
Ποιός παρακολουθεί την Αφροδίτη Μάνου;
Αφιερωμένο εξαιρετικά :)
Άλλο και τούτο! το προηγούμενο σχόλιό μου εξαφανίστηκε! Μυστήριο! Ίσως έχει δίκιο η Ροδιά, για την ταυτόχρονη αναγνώριση που εξαφανίζει τα κείμενα!
Καλημέρα πέρα για πέρα!
=Φίλε alombar42 θα τους τρελλάνω σήμερα σε ρυθμό jazz rock! H Aφροδίτη Μάνου, εξαιρετική όπως και το δικό σας feeling επίσης!
Ευχαριστώ και ανταποδίδω!
=Juanita μου τα γαλλικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, αλλά τα γαλλικά τραγούδια, αχ αυτά τα γαλλικά τραγούδια που με μεγάλωσαν! Δες και την αφιέρωση του nanako's
=Snowflake μου, δεν ενέδωσες, έτσι χάριν της εφηβείας και της Agatha?
Φιλάκια και αφιερωμένο απο μένα για όλη την παρέα, εξαιρετικά
All you need is Love, (Beatles)
Θα ψάξω να βρω μία από τις ελάχιστες φωτογραφίες που είχα βγάλει στο Madame Tusseaud´s, όρθια δίπλα στην καθισμένη Agatha.
Στις πρώτες μου επισκέψεις στο Λονδίνο είχα προβάλει σθεναρή αντίσταση ότι εγώ σε τέτοιους χώρους δεν πηγαίνω, όταν δεν ξέρω ποιό μουσείο και ποιά γκαλερί να πρωτοεπιλέξω. Κάποια στιγμή όμως, μετά από αρκετά ταξίδια, δεν κατάφερα να αποφύγω την ταλαιπωρία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτού του είδους οι χώροι και τα εκθέματά τους μου φαίνονται αρκετά ... ας πούμε χωρίς λόγο ύπαρξης; Βλακώδη; Βαρετά; Είμαι ίσως υπερβολική, αλλά τελικά ακόμα θυμάμαι με αρνητικά συναισθήματα ακόμα και την Agatha, στην κέρινη μορφή της.
θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσαμε να τη δούμε, Juanita μου. Ναι, πράγματι αυτό το μουσείο, εμπεριέχει την υλοποίηση της ματαιοδοξίας, μια και τα περισσότερα εκθέματα γίνονται ενόσω ζει η περσόνα που απεικονίζεται.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home