O Tony Blair έφυγε η ..anteportas έφθασε

Είπα να κάνω ένα διάλλειμα εκτός Αθηνών και έγινε κοσμογονία!
Πρώτον και οδυνηρόν, εξαφανίστηκε σχεδόν όλη η Πάρνηθα. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό, για τη ζωή στην μεγάλη μας πόλη και την οργή για τους κρατικοδίαιτους μηχανισμούς.. Αναρωτιέμαι αν δικαιούμαστε να θρηνούμε ή να καταφερόμαστε γενικώς, στην καθημερινή τρέλλα του ΕΛΑ_ΜΩΡ(Ε)Α-ΛΙΣΜΟΥ μας.. Κανένας μας, όσο ευθυνόμαστε για τις συλλογικές μας αποφάσεις που βγάζουν κυβερνήσεις, οι οποίες διορίζουν στελέχη, όσο μας βαρύνουν κατηγορίες για μίζες - φακελλάκια δίνω/παίρνω, παράνομες οικοδομές, αποψιλώσεις και αποχαρακτηρισμοί δασών, πολιτικοί διορισμοί, υπηρεσιακή ανεπάρκεια, ωχαδερφισμός, δημοσιουπαλληλική αντίληψη περί έργου και ωραρίου, αλλά και λήψης αποφάσεων, συντονισμού και ομαδικής συνεργασίας...Άλλωστε, σημαδιακό, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι..

Εμείς που αγωνιζόμαστε για την απόδοση ως πάρκου και την αναδημιουργία του κήπου της Ριζάρη, επειδή κατανοούμε τη σημασία του πράσινου στη ζωή και την ψυχολογία του αστού στην πόλη, θα παρακολουθούμε στενά το σχέδιο αναδάσωσης και προφύλαξης του καμμένου χώρου. ΄Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τους μύθους της αναδάσωσης από τον καθηγητή κ.Μαργαρίτη. Προσωπικά καλύπτομαι από τις εξαγγελίες και το κύρος του υπουργού Σουφλιά και τον τρόμο -προς το παρόν- όλων μας για το μέλλον μας..
Δεύτερον, απολείπειν ο Θεός Χριστόδουλον.. Δεύτερο σημαδιακό.. Του πρήξαμε το συκώτι όλοι εμείς οι μάλλον πνευματικά ανάξιοι..Τέτοιος δεν μας έπρεπε αρχιερέας και ο Θεός μάλλον τον αποσύρει.. Ας του δίνει δύναμη και ας αλλάξει Εκείνος γνώμη, ας τον αποδώσει χαλκέντερο..
Τρίτον και διασκεδαστικόν, μας έφυγε και ο Blair! Πήρε τα παπούτσια του, που τα θεωρούσε γουρλίδικα και εδώ και 18 χρόνια τα είχε μονοφόρι και πήρε πόδι,έφυγε! (Ευχαριστώ
Manolo)! Ας άκουγε τη Σέρυ του που του τα λεγε, να διώξει τον Brown από την κυβέρνηση.. Για την ιστορία, τα παπούτσια σολιάστηκαν μόνο μια φορά, και κατά την εταιρία που τα έφτιαξε πρέπει να του στοίχησαν 250 ευρώ ενώ τώρα θα στοίχιζαν περίπου 300!
Τέταρτον, μια φορά με κάλεσαν σε παρουσίαση βιβλίου, στο καφέ του Ελευθερουδάκη και ενώ το πνεύμα πρόθυμον η σάρξ, ίσως λόγω καύσωνος για ταξίδι, ασθενής.. Εννοώ την παρουσίαση του βιβλίου "Με λένε Μοίρα",εκδόσεωνMίνωας, του co-blogger Χρ.Φασούλα. Έτσι έμεινα χωρίς αφιέρωση στο σύγχρονο ευρηματικής πλοκής, ερωτικό μυθιστόρημα του φίλου μας Χρήστου.

Πάντως, προς πληροφόρησή σου αγαπητέ μου Χρήστο, στη Σπάρτη υπάρχει αεροδρόμιο για μικρά αεροπλάνα, σαν το τσέσνα του μανιάτη πατριού και δραστήρια αερολέσχη! Μάλιστα εκτελούσε η Ολυμπιακή παλαιότερα δρομολόγια με μικρά αεροπλάνα και πανάκριβα εισιτήρια, οπότε η ανισότητα έφερε την κατάργηση των δρομολογίων..
Μετά την απογείωσή του από εκεί για Αθήνα, ο σκηνοθέτης Μεγακλής Βιντιάδης με δύο ακόμα επιβάτες, θυμάμαι τον Πυρριόχο ως ένα, είχαν ατύχημα, έπεσαν και ευτυχώς επέζησαν και οι τρεις τους στον Πάρνωνα, όχι στον Ταΰγετο!
Καλή του επιτυχία, του βιβλίου,μια καλή παρέα για καλοκαίρι, με τους καλογραμμένους ήρωες, την ενδιαφέρουσα πλοκή, τα ευρήματα και εύχομαι να το δούμε και σήριαλ στην τηλεόραση!

Ύστερον: Ακούμε Τάνια Τσανακλίδου, Μοίρες.
Επικροτώ την ιδέα που πέφτει εδώ, από τη συνονόματη Κατερίνα. Άλλωστε αυτή είναι μια παλιά πρόταση Τρίτση και του καθηγητή Καλλίστρατου η πράσινη ταράτσα, όπως μας είχε σχολιάσει η Zaratoustra στα σχόλια παλαιότερου άρθρου για τον κήπο της Ριζάρη.