Ageless και αειθαλή blogs
Ετοιμαζόμουν να γράψω για το blog του 93χρονου Καναδού Donald Crowdis, στη φωτογραφία δεξιά, όταν μια καταιγίδα old bloggers με χτύπησε! Ώστε δεν είναι μόνος ο φίλος μας από το Halifax που ωστόσο ζεί στο Torondo, που με γοήτευσε με τα απλά σοφά του post!
Πλειάδα bloggers από πολλές χώρες σερφάρουν στο internet και η μεγαλύτερη από αυτούς η κυρία Olive Riley, στη φωτογραφία αριστερά, γιόρτασε στην Αυστραλία, τα 107 της γενέθλια! Στις 20 Οκτωβρίου γίνεται 108!!
Βέβαια η γιαγιά Olive από το Broken Hill, δεν νομίζω ότι σερφάρει μόνη της ακριβώς, αλλά έχει διαύγεια πνεύματος, γνωρίζει και απολαμβάνει την αποδοχή και το σεβασμό των δικών της και των ανθρώπων γύρω της.
Με χαρά όμως, ανακάλυψα εκείνους που σκέφτονται, συντάσσουν και δημιουργούν μόνοι τους τα εξαιρετικά τους blog και εκείνον,Eric Shackl, που στα 87 του, βετεράνος δημοσιογράφος, παίρνει τις συνεντεύξεις.
Ο Allan Lööf από τη Σουηδία,για παράδειγμα, σερφάρει από το 2005! Ανακαλύπτω πόσο είναι γνωστός και απολαμβάνω τη σελίδα της μουσικής του.
Η εξαιρετική María Amelia,στη Muxía (A Coruña) της Ισπανίας,
που στα 95 της χρόνια καταχωρεί τις φωτογραφίες της, παραχωρεί συνεντεύξεις και έχει το σεβασμό και την αποδοχή της διαδικτυακής κοινότητας.Τελευταία, έχει καταχώρηση και στον δημοφιλή διαδικτυακό τόπο Facebook!Η Millie Garfield, η χαρά της ζωής προσωποποιημένη, διατηρεί -ε! με λίγη βοήθεια -και τη δική της σελίδα στο youtube.com!
Ο Ray White, ετών 95, ξεκίνηeσε το blog του για να δώσει στους νεότερους τη γνώση του, πως να φυτεύεις και να φροντίζεις ..τομάτες! Γοητεύομαι από τη σκέψη της ημέρας που καταχωρεί ανελλιπώς: Here is my thought for today.
" We can easily forgive a child who is afraid of the dark. The real tragedy of life is when men are afraid of the light."
(H aol όμως ανάγκασε τον Ray να μεταφέρει το journal του εδώ.)
Η Judith Taylor, από το Hertfordshire, UK., διατηρεί δύο blogs, το Judith lifestory και το εύγλωττο, Not dead yet! Σαν να λέμε, είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, για χειροκρότημα που λέει και το τραγούδι!
Κουράγιο αδέρφια co bloggers! Η ζωή αρχίζει οπωσδήποτε μετά τα 50 και εύχομαι και στα ενενήντα μας!
Aκούμε Bonnie Tyler,I need a Hero, όπλα γεμάτα!
Aκούμε και τον αειθαλή Frank Sinatra-I'm gonna live till I die, έμπνευση μετά το σχόλιο της dimitra mk, που ευχαριστούμε!
Ύστερον: Υπάρχει και ελληνίδα blogger, ετών 80!! Μας βρήκε η συμπαθέστατη και λόγω συνειρμού nickname, θεία Λένα! Την καλωσορίζουμε στην παρέα μας με πολύ χαρά!!
Ετικέτες αειθαλή blogs, ageless blogs, Allan Lööf, Donald Crowdis, Judith Taylor, María Amelia, Millie Garfield, Olive Riley, Ray White
posted by Katerina ante portas at 11:00 π.μ.
from18.11.05
29 Comments:
Κατερίνα, αν είναι να μπλογκάρω μετά τα 50 μου ή χειρότερα ακόμα και μετά τα 90 μου (αν ζήσω), τότε να δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου από τώρα, να πέσω στον Σκαραμαγκά να γίνω χημικό ολοκαύτωμα!
Χαράς το κουράγιο τους πάντως.
Στο εξωτερικό πολλοί ηλικιωμένοι ασχολούνται αρκετά με αυτό που λέμε ελληνιστί outdoor activites, έχουν τρομερή όρεξη για ζωή και απίστευτη διάθεση για να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.
Στην Ελλάδα, συνήθως είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι, τρέχουν στις εκκλησίες για να σώσουν την ψυχή τους, ξεροσταλιάζουν στις ουρές έξω από τις Δημόσιες υπηρεσίες και τις τράπεζες για να εισπράξουν τη σύνταξη των 500 ευρώ (εδώ είμαι υπερβολικός, συνήθως είναι λιγότερα), τρέχουν στις κηδείες και τα μνημόσυνα συνομήλικων τους, φτύνοντας παράλληλα τον κόρφο τους να φύγει ο χάρος μακριά τους, κάνουν εκδρομές με τα ΚΑΠΗ και τις εκκλησίες στα απανταχού την Ελλάδα μοναστήρια, μένουν στους χαμηλότερους ορόφους των απανωσηκωμάτων τα οποία έχουν ανεγείρει με τον ιδρώτα μιας ζωής για να στεγάζουν τα βλαστάρια τους και κυρίως συνδράμουν τα παιδιά τους οικονομικά, ενώ παράλληλα ξεσκατίζουν και τα εγγόνια τους.
Στην Ελλάδα, τα περήφανα γηρατειά περιμένουν κάθε μήνα και το ΕΚΑΣ (αυτό το είχα ξεχάσει)
Καλημέρα Κατερίνα!
Δυο τραγούδια μου έρχονται στο μυαλό διαβάζοντας το κείμενο, το
unforgetable
και το tenderly!
Κeep blogging!
...και μια που μιλάμε για τραγουδάκια και μου ήρθε μια φλασιά στο κεφάλι μου το οποίο σήμερα λειτουργεί μόνο με διπλή δόση Παναντόλ, διακευάζω τους Queen ως εξής:
We are the bloggers, my friends
and we´ll keep on blogging, till the end (!)
We are the bloggers
We are the bloggers
No time for olders
'cause we are the bloggers of the world !
...και κάτι μακάβριο.
Σε εκείνα τα χρόνια τα παλιά, όταν πέθαινε κάποιος έβαζαν στο μνήμα του μερικά αγαπημένα του αντικείμενα, σε έναν πεθαμένο blogger τι θα βάλουν;
Το ADSL και το notebook;
Πάντως πέρα από την πλάκα, το άρθρο σου σήμερα αποπνέει μια έντονη αισιοδοξία και μια θετική αύρα, τη στιγμή που γύρω μας υπάρχει έντονη αρνητική ενέργεια και μοιρολατρία.
-Tότε βρε κουτό Τζων Μπόη μου, θα σου είναι πιο απαραίτητο! Το blog δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένης ηλικίας target group , σαν το βιβλίο, καλό ή κακό.
Επομένως ποιός τη χάρη σου να επικοινωνείς και να μοιράζεσαι!
Την Ολιβ την κάνανε ταινία για ..διδαχή!! Επειδή είναι ζωντανή ιστορία, επειδή μπορεί να μεταφέρει αυθεντικά στοιχεία της εποχής της που συμβάλουν στην κουλτούρα της χώρας της!
(Σκέψου στην ηλικία της Maria Amalia τι θα μοιράζομαι με τα εγγόνια μου, διακτινισμούς!) ;)
-Καλώς την, Dimitra mk, σε ευχαριστώ! Για την Eva περισσότερο!
Αλλά εμένα γιατί με βοηθάς να θυμηθώ το I'm Gonna Live Till I Die
; :))
Γειά σου βρε Τζων Μπόη!!
Όσο για το μακάβριο ερώτημα, Chanel No5, χωρίς το μπουκάλι!! :)
χα, χα! Channel No 5;
Ε ναι, σε τέτοια κατάσταση που θα βρίσκεσαι ένα άρωμα θα είναι απαραίτητο!!!
Εμένα οπωσδήποτε μια σέξυ φωτογραφία μου!
Έτσι που θα με έχει ρετουσάρει το Γραφείο Τελετών, ούτε ο Άγιος Πέτρος δεν θα με αναγνωρίσει!
(με την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα πάω στον παράδεισο!)
Ο παράδεισος είναι γεμάτος τραπεζικούς αγαπητέ μου!! Τόσο αναλώσιμοι, τόσες θυσίες.. σκέψου πόσο υπεράνω των χρημάτων είμαστε, αφού τα βλέπουμε σαν αριθμούς! :)
η ‘ανάλωση‘ είναι μια έννοια που με απασχολεί εντόνως.
Κάποτε με ενοχλούσε και δεν την αποδεχόμουν, σήμερα έχω αντιληφθεί (και αποδεκτεί) ότι αυτή η ανάλωση είναι που κινεί τα γρανάζια της ζωής.
Δεν την αγάπησα, την αποδέχτηκα, μπήκα κι εγώ στον πειρασμό της αναπαραγωγής της...
...τελικά ίσως να μην είναι κι άσχημα...
...τη συντήρηση, την κατάψυξη, την αποστείρωση ποτέ δεν τις συμπάθησα...χίλιες φορές η ανάλωση, να ανανεώνεται το σύμπαν!
Καλό σ/κ Κατερίνα
Επίσης αγαπητέ μου, να μου φιλήσεις τη μπέμπα (και τη μαμά της)! :)
τους λατρεύω αυτούς τους αιώνιους έφηβους!
στην ελλάδα μπορεί να μην είναι μπλογγερς, φτιάχουν τον κήπο τους, παθιάζονται με την πολιτική και είναι οι καλύτεροι παπούδες!
καλό σαββατοκύριακο ρε κατερίνα
καλά γαμήσια
Βρε Παιδια πολυ σκλυροι ειστε με τα 50 και πανω....!!!!!Να σας πω εγω μια χαρα ωοιωθω μες τα 50 μου και το βλογ μου.
Κατερινα,το αρθρο σου ειναι στα γαλλικα λεμε "un pavé dans la mare" σαν κατι που ταραζει τα νερα!!! Μ'αρεσε!!!
Είσαι απίθανη!
Που τους ξετρύπωσες πάλι όλους αυτους τους αιώνιους έφηβους!Λες να βγει κανένας τους και να πει ότι το μυστικό της μακροζωϊας μου είναι το blogging?
:)
Kαλημέρα έκανα λάθος στο λινκ, tenderly εννοούσα
Noμίζω Κατερίνα μου, με την υπογεννητικότητα που παρουσιάζει η χώρα μας και οι ευρωπαϊκές, δεν θα σπανίζει σε λίγο το είδος του old blogger κατά πως old spice! :)
Kαλημέρα σας σήμερα, φθινοπωρινή εντελώς! Όλη τη βροχή την έρριξε μαζεμένη χθες, μέρα Σάββατο!
-Αγαπητή μου witch of daffodils, κάποτε κάνανε και ..καντάδα! Καλύτερα που "εξωτερικεύονται" ακόμα, οι δικοί μας αιώνιοι έφηβοι!
-ο.λ.σ.υ.β. ευχαριστώ, επίσης!
-Αγαπημένη Marie-Hélène εκπλήσσομαι ευχάριστα! Σε θεωρούσα κυμαινομένη ανάμεσα 25-35 ετών! Άρα..συνομήλική μου!! (εγώ..χμ..33) ;)
Χαίρομαι που σου άρεσε!
-Αμφιβάλλεις αγαπητέ μου Philos;
Σίγουρα κρατάει το μυαλό εναργές η σκέψη και η επικοινωνία!
(Όποιος γυρίζει.. που λέει και η παροιμία!)
-Δήμητρα Μκ αγαπημένη φίλη, σε ευχαριστώ. Πράγματι αρκετοί οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σήμερα στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς.. Θέλω να κάνω ποστ εκτός αν αποφασίσεις να κάνεις blog και να ασχοληθείς!! ;)
Μαζί σου Κατερίνα!
Και αν δεν θα λέγεται blogging αλλά κάπως αλλιώς, ελπίζω και εύχομαι να έχουμε α.την πνευματική διαύγεια και β.την ψυχική υγεία να θέλουμε να συμμετέχουμε με όποιον τρόπο μπορούμε στη ζωή, σε όποια μορφή της.
Kαλημέρα Juanita μου, εύγλωττον, είναι σύνθημα και στόχος!
Να και ένα ποίημα ενός μεγάλου..μεγάλου, πέρασε και αυτός τα 90, ποιητή:
When You are Old
When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;
How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;
And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.
Σας βρήκα εντελώς τυχαία. Θα κλείσω τα 80 το Δεκέμβριο. Χαίρομαι αγαπητή Κατερίνα που γράψατε το άρθρο σας για εμάς τους αειθαλείς, δεν αισθάνομαι γιαγιά, ενώ είμαι, με την έννοια του "ένα πόδι στον τάφο". Στο μπλόγκινγκ μπήκα απο τη νύφη μου που με είδε να κοντευω να σκάσω απο διάφορα γεγονότα και μου έδειξε και αυτή τη διέξοδο, καλή της ώρα.
κ. Τζών Μπόη,δεν σας καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δέσετε μιά πέτρα στο λαιμό σας αν είναι είναι να γράφετε στο Ιντερνέτ, στα 50-90 σας. Δέστε την απο τώρα και χαίρεται! Το να προσπαθούν κάποιοι μεγαλύτεροι άνθρωποι να ξανανιώνουν πέρα απο την πεπατημένη (βάσει των όσων γράφετε)το θεωρώ αξιοθαύμαστο. Είμαστε λίγοι, στην Ελλάδα ίσως. Πάλι καλά.
Χαίρομαι που σας συναπαντώ θ.Λένα!
Μπορούμε λοιπόν να υπολογίζομε στη συμμετοχή σας εδώ!
Μπράβο στη νύφη σας!
Μου άρεσε αυτό που γράφετε για τις επιζώσες συνομήλικες, που μαγειρεύουν ή κεντούν (καλό και αυτό) επειδή ίσως φοβούνται την τεχνολογία!
Τώρα αν είχατε γνωρίσει περισσότερο τον Τζων Μπόη, θα καταλαβαίνατε ότι ο snob τόνος ενός καθιστικά εργαζόμενου "νέου", αφορά τα όνειρά του για κίνηση στα 50-60 του! Μπορεί να φτιάξει μουσικό συγκρότημα τότε, να κατακτήσει το Everest, να κάνει ένα ας πούμε λογοτεχνικό reality, τόσο απρόβλεπτα επαναστάτης και αντικομφορμίστας! :))
Θεία Λένα,
Άσχετο με το σημερινό σας άρθρο, θα ήθελα νας συγχαρώ για το κουράγιο σας που ασχολείστε με κάτι το οποίο φαίνεται να σας ευχαριστεί.
Η πέτρα στον λαιμό μου δεν είχε να κάνει με την ηλικία, αλλά με την ενασχόληση με το ίδιο πράγμα και μετά από μερικά ή πολλά χρόνια, κάτι το οποίο ακόμα και σήμερα δεν έχω αποφασίσει εάν με ενθουσιάζει και με ευχαριστεί ή το κάνω από μιμητισμό και περιέργεια.
Σίγουρα πάντως δεν το κάνω για να καλύψω τυχόν συναισθηματικά ή άλλου είδους κενά.
Στα 50 μου ή στα 90 μου (αν φτάσω) φαντάζομαι δεν θα με ευχαριστεί να κάνω blogging, ειδικά εάν έχουν περάσει 10-20 ή 50 χρόνια από την πρώτη φορά.
Είναι αυτό που λέμε, το πολύ το Κύριε Ελέησον...
Λυπάμαι εάν ενδεχομένως σας σοκάρω, αλλά μόνο για το σεξ θα λυπηθώ που δεν θα μπορώ, όπως θα ήθελα βεβαίως, να κάνω τα χρόνια εκείνα.
Ελπίζω να επανόρθωσα και να μην σας προσέβαλα, αν και από εσάς, αλλά και από ανθρώπους της ηλικίας σας, ομολογουμένως περιμένω μεγαλύτερη πραότητα κι όχι να με προτρέπουν να δέσω από τώρα την πέτρα στο λαιμό μου, αυτό μπορώ να το κάνω και χωρίς προτροπή...
..ας πούμε, θα μπορούσατε να με συμβουλεύσετε πως θα μπορούσα να είμαι μειλίχιος με τους νεοτέρους, να καταλαβαίνω την ορμή της νιότης τους και κυρίως να συγχωρώ τα λάθη τους.
Με κάθε σεβασμό
Τζων Μπόης
(το παρόν σχόλιο θα εμφανιστεί και στο blog σας)
κ Τζών Μπόη, ελπίζω να μη το δέσετε και κόμπο σχετικά με την πέτρα. Αστειεύτηκα. Μπορώ λιγάκι να σας φέρω στην πραγματικότητα;
Υποθέτω ότι είσθε κάτω απο 40 ετών σε μία ηλικία που βράζει το αίμα σας για δράση. Αντ' αυτού καταναλίσκεσθε σε κάτι που δεν σας ικανοποιεί, αλλά το κάνετε για βιοποριστικούς λόγους. Ολοι μας περάσαμε απο το ίδιο "λούκι" με εσάς. Δεν ξέρω γιατί χρειάζεται να περιμένετε να πραγματώσετε τα όνειρά σας όταν βγήτε στη σύνταξη, όχι όμως τώρα. Ελλειψης χρόνου, θα πείτε και θα σας απαντήσω ότι πάντα υπάρχει χρόνος για να παραμένουμε νέοι. Ξέρω ένα σωρό συνομιλήκους μου που πέθαναν αμέσως μετά την έναρξη σύνταξης, ενώ άλλοι που ζούσαν κανονικά τη ζωή τους ακόμη υγιαίνουν. Κι αν δεν μπορείτε ν'αλλάξετε τη ζωή σας, βρείτε ένα χόμπυ που θα σας παρασέρνει μακρυά. Κάντε κάτι απροσδόκητο, π.χ.παραπέντε, κάτι που θα σας ανυψώσει το κέφι για ζωή.
Και όταν φθάσετε στα 80 σας (για τα 90 δεν ξέρω, όταν/αν τα φθάσω θα σας πώ) θα δείτε πράγματα που τώρα αγνοείτε την ύπαρξή τους. Κατ' αρχήν ποιός σας είπε ότι μετα τα 65+ έρχεται η "ειρήνη του πουλιού"; Ολοι νομίζουν ότι οι μεγαλοι άνθρωποι φινιτο απο σέξ, οι γυναίκες "κρυώνουν" και οι άντρες "δεν αναπτερώνονται". Σας πληροφορώ ότι όλα δουλεύουν μιά χαρά. Αν όμως γίνει κάποιος καρδιακός δεν έχει νόημα να το κάνει 10 φορές την ημέρα γιατί την 11 θα βρεθεί στο χώμα!. Ενώ αν δεν βιάζεται θα ζήσει και θα απολαμβάνει τη ζωή. Το 2007 είναι διαδεδομένο το blogging, σε 40 χρόνια που θα γίνετε πάνω-κάτω 80 ετών, θα υπάρχει το αντίστοιχο άλλο που ίσως να σας απασχολήσει, προς θεού δεν εννοούσα ότι θα μείνετε κολλημένος στη παλιατσούρα.
Περιμένετε βλέπω απο τους ηλικιωμένους "πραότητα". Γιατί; Αντίθετα πιστεύω ότι μία πιο μαχητική διάθεση, κάνει το κόσμο να σκέφτεται, να αντικρούει και να γίνεται ένας όμορφος διάλογος που συχνά καταλήγει σε πολύχρονες φιλίες. Το να συμφωνούμε με όλους και με όλα είναι κατά την άποψή μου βαρετό.
Οσο για συμβουλές, ποτέ δεν δίνω. Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπέρνουν, φουντώνω απο τα νεύρα μου και λέω το λάθος πράγμα τη λάθος στιγμή και όταν γίνουν όλα ρόϊδο, φεύγω. Είπατε κάτι για την ωριμότητα της τρίτης ηλικίας; Εσεις που ψάχνεσθε να βελτιωθείτε να μου δώσετε μαθήματα.
1. Είμαι ακριβώς 40.
2. Δεν κάνω κάτι που δεν μου αρέσει απλά για βιοποριστικούς λόγους, αλλά για βιοποριστικούς λόγους κάνω κάτι που μου αρέσει
3. Εχω κάνει παραπέντε, scuba diving, ορειβασία, έχω ανέβει και κατέβει φαράγγια και άλλα πράγματα με φουλ αδρεναλίνη.
4. Η σοφία δεν είναι προνόμιο των μεγαλυτέρων.
5. Το...¨πτηνό¨ μετά τα 65 μπορεί να δουλεύει αλλά θέλει συχνά τάισμα.
6. Το να συμφωνείς με όλους και όλα είναι τελικά απελπιστικά βαρετό.
7. Δεν δίνω μαθήματα σε κανένα.
8. Σας αγαπώ και σας θαυμάζω...
...αν είναι στα 80ντα μου να έχω τέτοιο τσαγανό, τύφλα να ΄χουν τα σαράντα μου!!!
H ευγένεια που υποχρεώνει και χαρακτηρίζει όλους τους φίλους που έρχονται μέχρις εδώ - ε, καλά όχι και όλους- αξίζει να μνημονευτεί στον προηγούμενο διάλογο!
Σας ευχαριστώ που προσθέσατε τη ζωντάνια της αντιπαράθεσης των ηλικιών που δεν εμποδίζει καθόλου,τουναντίον, το blogging!
Nα σας πώ Κατερίνα, ότι τον διάλογο με τον Τζών Μπόη πολύ τον ευχαριστήθηκα. Η τέλεια αντιπαράθεση, με χιούμορ και κυρίως με πνεύμα και καλή διάθεση. Εαν είναι και συγγενής σας, είσθε τυχερή.
Eίμαστε συγγενούς επαγγελματικής ενασχόλησης!
Τον "φίλο μας" που γνώρισα εδώ,εκτιμώ για τους ίδιους με εσάς λόγους!
Είμαι από Σουηδία. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι στο εξωτερικό όντως είναι περισσότερο δραστήριοι και έχουν πιο πολλά ενδιαφέροντα από τους ηλικιωμένους στην Ελλάδα. Το να συμμετέχεις σε διάφορες δραστηριότητες εξαρτάται και από τη νοοτροπία του καθενός. Για πολλά πράγματα που σου γεμίζουν τη ζωή δεν χρειάζονται χρήματα. Αλλά στην Ελλάδα είμαστε λίγο του "δε βαριέσαι!".
Να μου επιτρέψεις να σου πω, ότι δεν έχεις δίκιο, ίσως για τη γενιά των γονιών μου ίσχυε κάτι τέτοιο. Τώρα και εδώ στους μεγαλύτερους, υπάρχουν ενδιαφέροντα και η τάση να μη δέχονται ότι μεγαλώνοντας μπαίνεις στο περιθώριο!
Σε ευχαριστώ που σχολίασες, θα χαρώ να μας επισκεφθείς και να μας δώσεις στίγμα ώστε να ανταποδώσουμε την επίσκεψη!
Κατερίνα αν απευθύνεσαι σε 'μένατο blog μου είναι το:
http://hackaday-thema.blogspot.com
Δεν ξέρω αν είσαι απόπ επαρχία ή από Αθήνα. Εμένα η καταγωγή μου είναι από επαρχία. Κάθε μέρα βλέπω ηλικιωμένους
τις τράπεζες ή το πολύ στην πλατεία που κάθονται και συζητάνε. Στα καφενεία τα συνοικειακά το πολύ να δεις γεροντάκια να λιβανίζουν το καφεδάκι τους (δεν το θεωρώ κακό) και καρφωμένα τα μάτια τους στην τηλεόραση. Φταίνε πολλά στην Ελλάδα. Η πολιτική και οι πολιτικοί κάνουν πλύση εγκεφάλου και οι ηλικωμένοι αχολούνται μόνο με αυτό. Το πολύ-πολύ με τις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Αντί να δώσουν μια ευχαρίστηση στον εαυτό τους. Εγώ προσωπικά χαίρομαι όταν βλέπω άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να έχουν χόμπυ. Πόσοι είναι αυτοί όμως στη χώρα μας; Σίγουρα η μειοψηφία. Δεν ξέρω αν έζησες ποτέ στο εξωτερικό. Δεν παριστάνω κάτι αλλά το ίδιο το κράτος εκεί δίνει εναύσματα για να ασχολούνται με κάτι και να μη νιώθουν περιθωριοποιημένοι και ξεχασμένοι.
Εδώ τους θυμόμαστε μόνο κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα ειδικά όσοι βρίσκοντα στα γηροκομία. Πολύ θα ήθελα να δω μια καθημερινή, μια συνηθισμένη μέρα κάποιος φορέας να πάει και να κάνει κάτι γι' αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι ακόμη είναι εν ζωή. Δεν είναι δίκαιο να τους παροπλίζουμε πριν την ώρα τους. Μπορούν να προσφέρουν ακόμη.
Παράλειψη απάντησης hackaday
Oi πολιτικοί και η κακώς εννοούμενοι πολιτική καταστρέφουν τη χώρα..
Η έννοια τους είναι να καθηλώνεται το επίπεδο το μορφωτικό ώστε να ελέγχονται οι .."ψηφοφόροι"! Άρα ένας καθηλωμένος πολίτης γερνάει χωρίς νόημα επίσης..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home