Κατ' ανέμου

Oι τελευταίες ανεμώνες φαντάζομαι, αφού το δελτίο της έκτακτης κακοκαιρίας και του χιονιού, που περιμένουν να σαρώσει τα πάντα, δεν άφηνε περιθώρια. Βέβαια την ώρα που δυσοίωνες οι προβλέψεις της meteo έκαναν τον κύκλο των ερτζιανών ο ήλιος, ένας λαμπρότατος ήλιος, έκανε την ψυχή μας να πλαντάζει άνοιξη.
Μια βόλτα στη Μάκρη και στον Σχοινιά, ανασύνταξη των δυνάμεων στην αττική γή. Μια ήμερη ματιά στην χειμωνιάτικη θάλασσα, τους κίτρινους σαν κρόκους κρίνους και την μωβ ανεμώνη, στα παρόντα και στα μέλλοντα. Για να θυμηθούμε Σεφέρη:
«Πάρε κυκλάμινα, πευκοβελόνες,
κρίνα απ' την άμμο, κι απ' τη θάλασσα ανεμώνες...»
(Κίχλη, Β΄- Το ραδιόφωνο)
Λουλούδι που καθώς λέει το όνομά του,ανεμώνη, είναι του ανέμουλουλούδι ανθεκτικό,φυτρώνει σε όλες τις ελληνικές πλαγιές κόντρα στους αέρηδες της άνοιξης και του τέλους του χειμώνα.
Δεν έχει την ταπεινότητα του κυκλάμινου ή την αλαζονεία του ρόδου. Έχει τη δική του ομορφιά, εκείνη του μικρού ήλιου της βοτανικής, όποιο χρώμα και αν βάφει τα πέταλά του. Ακόμα και το "πένθιμο" μωβ των στίχων της Πολυδούρη:
Θα 'ρθεις αργά, με τη νυχτιά και με τον κρύο χειμώνα,
με το χιονοσαβάνωμα, με του βοριά το θρήνο
και δε θα βγεις ούτ' ένα ρόδο, ούτ' ένα αθώο κρίνο
να μου χαρίσεις... ούτε καν μια πένθιμη ανεμώνα.

Μια ενδιαφέρουσα σελίδα του Ιστολογίου, με οδήγησε σε ένα άρθρο του Θανάση Τσιγγανα,της Καθημερινής 8.7.07, για την εξαφάνιση της κίτρινης ανεμώνας της Κυλλήνης. Ανάμεσα στα εξαφανισμένα άλλα είδη, της ελληνικής χλωρίδας βέβαια, ελέω των ξένων περιηγητών και φυσιοδιφών. Όταν κάποτε θαβγούμε από το τέλμα που μας έχουν ρίξει οι Ακηδες, Μάκηδες, Σάκηδες, Λάκηδες, Κωστάκηδες,Γιωργάκηδες, όλοι με τα μικρά, μικρούτσικα υποκοριστικά τους, θα αναζητάμε τα νέα "Ελγίνεια", τους θησαυρούς του τόπου μας.

Την ανεμώνα, που ασπαίρει στην ποίηση -Μονόγραμμα-του Ελύτη:

Πάνω απ'τίς ξερολιθιές, πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες


Στην ποίηση του Γ.Βιζυηνού:

Μία ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχο στηριγμένη,
να νοήσει προσπαθεί
το τραγούδι τί σημαίνει.

Κι' όλο σκύφτει πιο πολύ,
και ξεχνά το στήριγμά της.
........

Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο !
Διατί, αχ ! διατί
ξεστηρίχθηκ' απ' τον βράχο !

Στα τραγούδια μας:

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Γιώργος Κριμιζάκης :
Του χρόνου τέτοια μέρα θα σε έχω ξεχάσει ,
αυτή είναι επιτέλους η ζωή ,
αυτός ο χρόνος όμως Θεέ μου πως θα περάσει
που θέλει μια καρδιά να γιατρευτεί .

Να'μουν σαν τις πεταλούδες που κοιμούνται το χειμώνα,
να'μουν σαν την ανεμώνα που σφαλίζει στο χιονιά.
Να μη νιώθω αυτά τα βράδια που θα μ'αγκαλιάζουν μόνα
μες την κάμαρη την άδεια με τον πόνο συντροφιά.