Kaββαδίας, ποίσης μάθημα πορείας ..

Την επέτειο Νiκ.Καββαδία μας θύμισε ο φίλος Ωσηέ.
Του ποιητή, ιδανικού και ανάξιου εραστή, των μακρισμένων ταξιδιών του και των γαλάζιων πόντων, που αν και δεν γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά, ατενίζει απ τ Αργοστόλι τώρα τη θάλασσα. Μια και σήμερα αποκλείουμε την τηλεόραση, ας διαβάσουμε ποίηση και ας ακούσουμε τραγούδι, μάλλον τραγούδια..


Ένα σπουδαίο αφιέρωμα έκανε στην εκπομπή του "Στη μηχανή του χρόνου" ο Χρήστος Βασιλόπουλος απ όπου επιλέγουμε και αυτό . Μια εκπομπή που εξιλεώνει την εν αμαρτίαις περιπεσούσα tv, για πολλά..


ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ

Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.


Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.



Είναι περήφανη κι' οκνή, καθώς όλες οι γάτες,
κι' είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό,
κι' όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.


Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό,
κι' όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τους κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.


Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.


Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι' ηλεκτρισμένα
κι' έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά,
κι' ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.


Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
--- αυτός όπου 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά ---
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι' ύστερα μεσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά
(Μαραμπού-εκδ.Κέδρος 1980)

Aφιερωμένο στην Μaria_pin Iδανικός και ανάξιος εραστής.