Πάμε πακέττο, άλλως Σκέψεις..

Με επηρέασε η χθεσινή ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή φαίνεται..Μια πατριώτισσά μου, συναντήθηκε μετά 37 χρόνια με την κόρη, που έδωσε για υιοθεσία, εκούσα άκουσα, μια και η ίδια τότε ήταν σχετικά μικρή στην ώριμη εφηβεία της. Μια πονεμένη ιστορία, όπως χιλιάδες άλλες.. Τη σχολιάζω για δυο λόγους,

Πρώτος: Η μάνα υπήρξε εξαιρετικά λιτή,λακωνική στην αφήγηση. Οι άνθρωποι, έχω προσέξει, που έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους, αυτοί που έχουν πονέσει, ή γίνονται ολιγομίλητοι, φειδωλοί να εμπιστευθούν, ή αντίθετα, πολυλογάδες. Η ίδια φαινόταν, έχοντας πονέσει στη ζωή της, αξιοπρεπής, ενεχόμενη στο "αμάρτημα της μητρός"...
Δεύτερος: Η κόρη, που έμαθε στην πρώιμη εφηβεία της την αλήθεια, ίσως κάπως απότομα, έχει κρατήσει κάτι από την παιδικότητά της, τουλάχιστον στην εμφάνιση. Τα παιδιά που πληγώνει η απώλεια της μάνας, φυσική ή ηθική, έχω δει στη ζωή μου να κρατούν αθέλητα, ένα παιδισμό, σαν να θέλουν να γυρίσουν το χρόνο πίσω, εκεί, που τους έλλειψε το μητρικό πρόσωπο, εκεί που πόνεσαν..
Μακάρι να καλύψουν το κενό του χρόνου, μακάρι "δι ελέου και φόβου"**, να διαβούν από την προσωπική τους τραγωδία, στη συγχώρεση και τη λύτρωση..

Τι σκληρή που γίνεται η ζωή τώρα που γέρνω και γερνώ.. Τι κρύα εποχή.. Όχι επειδή βρέχει και φυσάει βέβαια, χειμώνας είναι.. Αλλά επειδή συνειδητοποιώ ότι, από τον ενθουσιασμό και τη συμπόρευση ως λαός μετά τη μεταπολίτευση, εξελισσόμαστε φτωχότεροι πνευματικά, χωρίς δεσμούς, χωρίς ερείσματα που κάλυπταν τον τυπικά αμόρφωτο σε θυμόσοφο Έλληνα. Κάτι χάθηκε από την περηφάνεια και την ευγένεια της ράτσας μας.. Όλοι ξέρουμε καλά,πολύ καλά, πως άρχισε και συνεχίστηκε αυτό το ..τουρλουμπούκι! Όταν δώσαμε σε κόμματα-αόμματα, Δούρειους Ίππους, την ελευθερία που δίνει το Σύνταγμα στον πολίτη της χώρας μας, για χάντρες ψεύτικες καλοπέρασης... Όταν αφήνουμε ξένους και ξενομερίτες να αποφασίζουν για τη γλώσσα, τη θρησκεία, την ελευθερία, τη χαρά και τη λύπη μας.. Ξύπνααα..Αγρύπνα...Προβληματίσου.... Οι καιροί ου μενετοί!*

Ακούμε το HIJO DE LA LUNA με το Μάριο Φραγκούλη, που με συντρόφευε γράφοντας.


Αν και η φωτογραφία που τράβηξα με το κινητό μου με παρέπεμπε στο Τούτες τις Μέρες, με τον αξέχαστο Nίκο Ξυλούρη. Στίχοι του πατριώτη μου ποιητή Γ.Ρίτσου:

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά, μας κυνηγάει
Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα
Γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα
Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος
Πιο κοντά, πιο κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους..

*Σημ. * Οι καιροί ου μενετοί,(φράση από τον Θουκυδίδη νομίζω), δηλαδή, ο καιρός δεν παραμένει, ο χρόνος περνά, οι ευκαιρίες χάνονται..
** δι'ελέου και φόβου: από τον ορισμό της τραγωδίας, κατά Αριστοτέλη..