Πυραμίδας και νηστείας συνέχεια

Το post της Εργατώ, έτσι χωρίς ιδιαίτερα λόγια με την εικόνα και την απλή περιγραφή του, με συγκίνησε βαθιά. Οι Έλληνες της κοινότητας Rosario στην Αργεντινή χορεύουν! Όπως συνήθως οι Έλληνες που έχουν το ρυθμό στη γλώσσα και στο αίμα τους!
Αυτό και η παρακίνηση του Τύπος Νυχτερινός και του Ηω-λιθικού να (ξανα)-μπώ στην πυραμίδα, έγιναν η αιτία για περίσκεψη.

Δ εν νομίζω ότι θα ζούσα χωρίς τα στοιχεία που συνιστούν την ελληνική μου ταυτότητα,
-τον τόπο, καλό και ευλογημένο
-τη γλώσσα, όπως την έγραψαν τόσοι και ο Παπαδιαμάντης
-τη μουσική, στους ρυθμούς που κάνουν το σώμα να εγείρεται και όχι -μονο-να λικνίζεται και το πνεύμα να θάλλει
-τους αρρίφνητους προγόνους, που δημιούργησαν ή πολέμησαν για να κρατήσουν αυτά που έφτιαξαν και που έστρωσαν χαλί στη ζωή, στα κύτταρά μου, για μένα.
-τα χρώματα, όπως το δικό μας, μοναδικό φώς παρουσιάζει.

Μπορώ να ζήσω μόνη μου, κάλλιστα, είμαι ευγνώμων όμως, που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου. Εξαιρετικά ευγνώμων!

Πιστεύω πολύ στην ατομική προσπάθεια και τη συλλογική μνήμη, ακόμα και στα λάθη που διδάσκουν, στα εμπόδια που σε βοηθούν να βρίσκεις εναλλακτικές.

Η πρώτη γνώμη που σχηματίζω για κάποιον, πιστέψτε με ακόμα και διαβάζοντάς τον, είναι και η σωστότερη. Πολλές φορές μέχρι τώρα αποδείχτηκε αυτό, έστω και αν η αγάπη ή η φιλία, αλλοίωσε την αρχική εντύπωση.

Τιμώ την εμπιστοσύνη των φίλων μου, σέβομαι συνήθως τον άλλο σε όποιαν κατάσταση και αν είναι και προσπαθώ να μην κατακρίνω, πράγμα ..δύσκολο για την κριτική μου σκέψη. Πείθομαι και αλλάζω πολύ εύκολα στάση και άποψη, αν υπάρξουν τα επιχειρήματα a contrario.

Σας αγαπώ όλους, που κάνει την επιλογή για την πρόταση των επόμενων πέντε, δύσκολη, αλλά θα ήθελα να μάθω περισσότερα για
την Εργατώ
τον Αδαή
τη Γιουτζίν
τον Χοιροβοσκό
τον Story-teller.


Aκόμα, με τα .. δικά τους λόγια, και για τους
Γιάννη Καρακατσάνη
Νightwhisper
Chimeres