H γηραιά της Σπάρτης

Σας έχω μιλήσει για τη γηραιά, τη σοφή γριούλα γειτόνισσα στη Σπάρτη. Μένει στο δικό της σπίτι με κήπο και αντιστέκεται ακόμα στην αντιπαροχή και την οικοπεδοποίηση που μαστίζει την άλλοτε πολύ ωραία και με το δικό της αρχοντικό χρώμα μικρή μας πολιτεία. Φυτεύει λουλούδια και λαχανικά, περιποιείται τα δένδρα της και τις κότες της και κρατά σώμα και πνεύμα σε εγρήγορση. Η κόρη της μένει μακριά και τα δυο της εγγόνια την επισκέπτονται συχνά πυκνά. Τελευταία απέκτησε και το δεύτερο δισέγγονο, που την κάνει περήφανη.
Την περασμένη Πέμπτη έφυγα εκτάκτως για Σπάρτη. Θα έλειπε η μικρή κόρη, πολυήμερη εκδρομή, μέχρι και την Δευτέρα, έτσι έπεισα και το σύζυγο να ακολουθήσει σε αυτό το παρατεταμένο σαββατοκύριακο.
Η γηραιά, όπως πάντα, πίσω από το κουρτινάκι. Δεν την έβλεπα, αλλά τη χαιρέτισα φωναχτά και θορυβώδικα. Αναγκάστηκε να ανοίξει το παράθυρο και να μας καλωσορίσει γελαστή. Μου αρέσει να το κάνει. Την έχρισα μάνα-γιαγιά-θεία-σόι δίπλα μας και λαχταρώ να τη βλέπω.

Οι χαλαροί μας ρυθμοί, μας ξεκούρασαν παρά το κρύο και τη βροχή της Παρασκευής. Το Σάββατο ήταν λαμπρό όπως και η διάθεσή μας. Με τη γηραιά συνήθως μιλάμε από την ταράτσα μας και ανταλλάσσουμε από ευχές έως συνταγές στον .. αέρα! Πήρα όμως τον κουπάτο μου και πήγα δίπλα να τον πιω μαζί της, κρατώντας μολύβι και χαρτί καλού κακού. Γιατί πάντα μια συζήτηση μαζί της, φέρνει και μια συνταγούλα ή θύμηση πως το κάνανε κάτι παλιά. Λέξεις ακόμα ξεχασμένες, σαν αυτή που μου είπε προχθές, λιμάσσω! Της έκοψαν το αλάτι οι γιατροί και η καημένη η γριούλα μας, που είναι εκλεκτή μαγείρισσα, λιμάσσει, γιατί όλα της είναι άνοστα! Η συνταγούλα εδόθη, μαυρομάτικα με χόρτα τσιγαριαστά, αλλά αυτό είναι αλλουνού blog άρθρο, ευθέτως!

Πρόσεξε, μια κούπα λάδι απαραιτήτως, μου τόνισε, γιατί είχα τις αντιρρήσεις μου και εγώ θυμήθηκα το ωραίο τραγουδάκι των Χαίνιδων που ακούμε να μας συνοδεύει στο κείμενο.

Η κουζίνα της έχει ακόμα το παλιό φουγάρο και την ξεχασμένη φουφού, αλλά μαγειρεύει στο γκάζι και την ηλεκτρική την έχει μόνο για τον φούρνο. Έχει τη μυρωδιά της πάστρας, των παλιών νοικοκυριών που δεν χρησιμοποιούσαν τα σύγχρονα απορρυπαντικά για να κάνουν το σπίτι να λάμψει. To κέρασμα,εξαίσιος κουραμπιές λαδιού με σταχτόνερο, ήρθε σε παλλαϊκό ασημένιο δίσκο, με νερό στο κομψό, λεπτό γυάλινο ποτήρι με τα  ταγιαριστά λουλούδια. Δίπλα ακριβώς είναι το τζάκι στο δωμάτιο που διημερεύει και το παλιό σιδερένιο κρεββάτι, που μάλλον αγαπά να κοιμάται ακόμα.
Χήρα πάρα πολλά χρόνια, μόνη από το γάμο της κόρης της, πάντα μόνη. Από τότε που αναγκάστηκε εκείνη, κάποια στιγμή, να ακολουθήσει για χρόνια τον άνδρα της στον Καναδά και μετά την επιστροφή τους.
Από τότε θαρρώ, έκλεισε τη σάλα και τη μεγάλη κρεββατοκάμαρα με την όμορφη σκαλιστή ντουλάπα και τον μπιζουτέ καθρέφτη που καθρέφτισε τη νειότη και την ευτυχία της. Όπου ανοίγει για να απλώσει τα φύλλα για τις χυλοπίτες και τον τραχανά της, μόνο το καλοκαίρι. Έχει άλλωστε τόσους να εφοδιάσει και εμένα παρακαλώ!


Κυριακή μετά την εκκλησία δεν δέχτηκε την πρόσκληση για καφέ γιατί βιαζόταν να μαγειρέψει, περίμενε κάποιο από τα εγγόνια της. Οι νιφάδες στροβιλίστηκαν απρόσμενα και μαγικά. Πυκνές άσπρισαν τα βουνά γύρω και πασπάλισαν τα κάστρα στο Μυστρά. Χοροπήδαγα σαν παιδί από τη χαρά μου και παρέσυρα σε ένα βαλσάκι τον συζυγάτο μου, με μουσική που ακούγαμε μόνο εμείς οι δυο.

Αυτοκίνητο δεν σταμάτησε στο σπίτι της γηραιάς, τα εγγόνια προτίμησαν να ανέβουν στις Σελίμποβες στα χιόνια..
Φύγαμε μεσημέρι Δευτέρας, με ήλιο λαμπρό, που έλιωσε τα χιόνια και εξαφάνισε τις όμορφες εικόνες, όχι όμως και την παγωνιά. Η γηραιά μας κατευόδωσε πίσω από το κουρτινάκι, όπως πάντα και στοιχηματίζω ότι την είδα να κουνάει το χέρι της και να σταυρώνει τον αέρα και το δρόμο μας.

-Eυχαριστώ τον Κυριάκο Τριλιούρη για την ωραία σπάνια φωτογραφία, με τα δυο ουράνια τόξα !