Olympia μνήμη ξεχασμένη

Ξέθαψα τις προάλλες μια ξεχασμένη συνταγή με υλικά εύκολα και γρήγορη μέθοδο, που δημοσιεύτηκε εδώ. Κύριο συστατικό το πετιμέζι, το γλεύκος, ο μούστος ο δεμένος γι όσους δεν γνωρίζουν,μια και εμείς οι αστοί είμαστε έτη φωτός μακριά από τις καλλιέργειες και τα προϊόντα.
H καταγωγή της, από την ευρύτερη περιοχή των Ολυμπίων του ευλογημένου αυτού τόπου, της Ηλείας. Ένα σχόλιο λοιπόν που έγινε στην σελίδα που δημοσιεύτηκε, με έκανε να ξεθάψω και αναμνήσεις, ταξίδια και στιγμές.
Στον Πύργο βρέθηκα στην έκτη τάξη του δημοτικού, από μετάθεση του πατέρα μου. Ίσως έγινε αυτό για να συναντήσω έναν καταπληκτικό δάσκαλο, καλή του ώρα αν ζεί, που φέρθηκε στην τάξη σαν να ετοίμαζε ακαδημαϊκούς πολίτες. Επίσης πολύ καλούς καθηγητές, αργότερα στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Τα καλοκαίρια, από Ιούνιο έως τέλος Σεπτεμβρίου, τα πέρναγα στην απέραντη παραλία πρίν το Κατάκωλο. Αν εξαιρέσεις το πρόβλημα με τις τσούχτρες, τα σχετικά αβαθή στην αρχή, η χαρά στο κολύμπι με την καλοκαιρινή παρέα στα άπατα, ακόμα συνοδεύει τις μνήμες μου και την κάνει από τις πιο ωραίες παραλίες στη ζωή μου.
Η μητέρα μου ξεκουβάλαγε όλες τις γλάστρες του σπιτιού μας από τον Πύργο, στο μικρό σπιτάκι στην Αλκυόνη -δεν είχε βρεθεί τότε ακόμα το αυτόματο πότισμα- και οι γαρδένιες της πέρναγαν μια δεύτερη άνθιση λόγω των ιδανικών συνθηκών ζέστη-υγρασία. Όσο για τους πολύχρωμους ιβίσκους της, είχαν να λένε όλοι οι παραθεριστές.
Η σκεπαστή μας βεράντα, κέντρο της παρέας της δικής μου -με το φορητό πικ απ και 45άρια δισκάκια- και των γονιών μου, με ουζάκι και σαρδέλλα φτιαγμένη με διάφορους τρόπους, είχε θέα το απέραντο γαλάζιο. Σαρδέλλα Ιονίου, ολόφρεσκη, πρωϊνή, από τους ψαράδες που πλεύριζαν στο λιμάνι, εκεί που φαίνεται το κρουαζερόπλοιο στη φωτογραφία του Κυριάκου Τριλιούρη, τον οποίο με την ευκαιρία ευχαριστώ. Ξεκινάγαμε από τις πέντε το πρωί με τα πόδια για το λιμάνι στο Κατάκωλο, να πάρουμε από τα δίχτυα της τράτας, σπαρταριστή σαρδέλλα και άλλα ψάρια. Στο γυρισμό για λίγο, τολμηροί λόγω της παρέας, ακολουθούσαμε τη γραμμή του τραίνου, του μουντζούρη, πρώτου τραίνου στην Ελλάδα, που έφερνε μόνο τον κόσμο τώρα πια, από τον Πύργο στο Κατάκωλο.
Τα φορτία σταφίδας, με προορισμό κυρίως τη Γερμανία, αργότερα τη Γαλλία αλλά και την Αγγλία, δεν φορτώνονταν πια εδώ.. Παρακμή στην καλλιέργεια των αμπελιών- ονομαστές οι σταφίδες Πύργου “Amalias”- παρακμή και στο εμπόριο. Μαθαίνω ότι οι κλειστές αποθήκες του ΑΣΟ(Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού, που καθόριζε την τιμή εξαγοράς κατά περιοχή και ποιότητα), έχουν τώρα γίνει εστιατόρια και άλλα κέντρα που κάνουν πιο γραφικό το μικρό παλιό λιμάνι.
Τώρα λόγω των έργων, τα κρουαζερόπλοια δένουν στο μουράγιο ενώ στη δική μου εποχή έμεναν αρόδο και οι τουρίστες για Ολυμπία προσορμίζονταν με βάρκες και εποχούνταν με τουριστικά λεωφορεία που τους περίμεναν.
Η Ολυμπία, ήταν τόπος προσκυνήματος αλλά και βόλτα της Κυριακής. Με τη συγκοινωνία, με αυτοκίνητα φίλων, γινόταν καθιερωμένα, η όμορφη αυτή βόλτα. Είχαμε ορμητήριο το Ξενοδοχείο ΣΠΑΠ με τα άνετα σαλόνια και την καταπληκτική θέα στην αρχαία Άλτι. Η "Iερά Eκεχειρία", συνετέλεσε να ανακηρυχτεί ιερή και απαραβίαστη η περιοχή , στα αρχαία χρόνια, απαγόρευε τη διάβαση στρατιωτικών δυνάμεων από εκεί και υπαγόρευε να σταματήσει κάθε εχθροπραξία τον Iερό Mήνα των Oλυμπιακών αγώνων, πανελληνίως.
Εκεχειρία και για μένα, στο χρόνο που σταμάτησε εκεί στην Άλτι και στην αμμουδιά της Αλκυόνας.
Ακούμε Pepino di Capri,Melancolia, από τα 45άρια της εποχής, που οι σχολικές διακοπές ξεκίναγαν Ιούνιο και τελείωναν 1 Οκτωβρίου..


Technorati Profile

Πάμε φεγγάρι

Ένα φεγγάρι ακόμα, μια νέα εβδομάδα. Περίεργο αυτό το τριήμερο αποχής από το ημερολόγιο blog μου. Έλεγχος μιας καταγεγραμμένης εξάρτησης και αδυναμίας. Άλλωστε προηγούνται οι μικροί και οι μεγάλοι αγαπημένοι και οι ανάγκες τους.
Αριστοτέλης (αυτός, όχι εκείνος) στο πρωτότυπο, ανάγνωσμα χάρις στην επανάληψη που έκανε η μικρή μου, άπειρες λέξεις κατανοητές εύκολα στην καθημερινή στερημένη μας λαλιά..
Νέα πολλά, άλλα καλά και αισιόδοξα, άλλα και δυσάρεστα πολλαχώς, ώστε να κρατηθεί η ισορροπία της ζωής, η χαρμολύπη όπως περιγράφεται στην ορθοδοξία.
Κυριακή της Ορθοδοξίας χθές, βρέθηκα σε μιαν εκκλησιά, μικρή, ταπεινή σε μακρινή και άγνωστη γειτονιά. Ώρα 8.οο το πρωί ήταν ήδη κατάμεστη , κόσμος ποικίλος, πολλοί οι νέοι και σε εκείνους που οσηώρα προστίθενται, μοιράζονται πλαστικά σκαμνάκια,ώστε κανείς να μην κουράζεται. Με έκπληξη και περιέργεια έβλεπα εκείνον τον ήσυχο συνωστισμό να ανοίγει διάδρομο, να αυτοπειθαρχεί, να ανοίγει και να κλείνει πίσω από την μικρή ή την μεγάλη Είσοδο και τον Ιερέα και σχεδόν τσιμπιόμουνα. Τι ήταν εκείνο που έφερνε τόσο κόσμο να στριμωχτεί στην χαμηλοτάβανη, χωρίς καμμία πολυτέλεια, σχεδόν κιτς εκείνη εκκλησία; ΉτανO ιερέας ασφαλώς. Η αγιότητα που κερδίζεται με αγώνα και που δεν κρύπτεται υπό το μόδιον, αλλά προσελκύει σαν μαγνήτης κόσμο και ντουνιά..Η εσωτερική ειρήνη που κάνει το σύμπαν γύρω να ειρηνεύει και αυτό..
Στα διάφορα email που έλαβα, από το γνωστό σας πια, Δημήτρη Παυλάκη, παρατίθεται μία σειρά οπτικών μηνυμάτων και ένα κειμενάκι, με ..ατάκες ηρώων του Αρκά.

• ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η .. ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
• Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
• Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
• ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
• ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
• ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
• Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
• ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
• Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
• ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: ΠΛΥΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ!!

Κ αλή εβδομάδα! Ακούμε Μούσχουρη-Πάμε μια βόλτα στο Φεγγάρι. H φωτογραφία είναι του καιρού!

Υστερον: Χαρισμένο στην Τassoula και σε όλους σας το παλιό κομμάτι της Μούσχουρη με την εξαίσια φωνή.

Πυραμίδας και νηστείας συνέχεια

Το post της Εργατώ, έτσι χωρίς ιδιαίτερα λόγια με την εικόνα και την απλή περιγραφή του, με συγκίνησε βαθιά. Οι Έλληνες της κοινότητας Rosario στην Αργεντινή χορεύουν! Όπως συνήθως οι Έλληνες που έχουν το ρυθμό στη γλώσσα και στο αίμα τους!
Αυτό και η παρακίνηση του Τύπος Νυχτερινός και του Ηω-λιθικού να (ξανα)-μπώ στην πυραμίδα, έγιναν η αιτία για περίσκεψη.

Δ εν νομίζω ότι θα ζούσα χωρίς τα στοιχεία που συνιστούν την ελληνική μου ταυτότητα,
-τον τόπο, καλό και ευλογημένο
-τη γλώσσα, όπως την έγραψαν τόσοι και ο Παπαδιαμάντης
-τη μουσική, στους ρυθμούς που κάνουν το σώμα να εγείρεται και όχι -μονο-να λικνίζεται και το πνεύμα να θάλλει
-τους αρρίφνητους προγόνους, που δημιούργησαν ή πολέμησαν για να κρατήσουν αυτά που έφτιαξαν και που έστρωσαν χαλί στη ζωή, στα κύτταρά μου, για μένα.
-τα χρώματα, όπως το δικό μας, μοναδικό φώς παρουσιάζει.

Μπορώ να ζήσω μόνη μου, κάλλιστα, είμαι ευγνώμων όμως, που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου. Εξαιρετικά ευγνώμων!

Πιστεύω πολύ στην ατομική προσπάθεια και τη συλλογική μνήμη, ακόμα και στα λάθη που διδάσκουν, στα εμπόδια που σε βοηθούν να βρίσκεις εναλλακτικές.

Η πρώτη γνώμη που σχηματίζω για κάποιον, πιστέψτε με ακόμα και διαβάζοντάς τον, είναι και η σωστότερη. Πολλές φορές μέχρι τώρα αποδείχτηκε αυτό, έστω και αν η αγάπη ή η φιλία, αλλοίωσε την αρχική εντύπωση.

Τιμώ την εμπιστοσύνη των φίλων μου, σέβομαι συνήθως τον άλλο σε όποιαν κατάσταση και αν είναι και προσπαθώ να μην κατακρίνω, πράγμα ..δύσκολο για την κριτική μου σκέψη. Πείθομαι και αλλάζω πολύ εύκολα στάση και άποψη, αν υπάρξουν τα επιχειρήματα a contrario.

Σας αγαπώ όλους, που κάνει την επιλογή για την πρόταση των επόμενων πέντε, δύσκολη, αλλά θα ήθελα να μάθω περισσότερα για
την Εργατώ
τον Αδαή
τη Γιουτζίν
τον Χοιροβοσκό
τον Story-teller.


Aκόμα, με τα .. δικά τους λόγια, και για τους
Γιάννη Καρακατσάνη
Νightwhisper
Chimeres

Προσωπικά

O χρόνος τελευταία, στράφηκε όλος στο έτερόν μου ήμισυ, που χωρίς παράπονο, ανέχτηκε τη μεταμεσονύχτια.. απόδραση από τη συζυγική μας κλίνη, χάριν της οθόνης του υπολογιστή! To σερφάρισμα στα σαράντα κύματα και στο internet! Εικοσιεννέα χρόνια τώρα, σπάνια και κυρίως για ανωτέρας βίας λόγους, κοιμηθήκαμε χωριστά, ακόμα και όταν, ανθρώπινα, είμαστε ψυχραμένοι! Αυτόματα, η στάση "ο ένας στην αγκαλιά του άλλου", ακόμα και τότε, έδινε διέξοδο στα παράπονα και τις πικρίες, στις εξηγήσεις και τις παρηγοριές και σε άλλα πιο ενδιαφέροντα πράγματα.

Είχαμε επέτειο λοιπόν! Νηστήσιμη, -ευτυχώς που δεν σερφάρει πιά ο Λαμπρούκος, να με ρωτήσει, από ποιάς απόψεως- αλλά πλήρως εορταστική, μια και εκείνη την ημέρα γιορτάζει ο άγ.Ελευθέριος. Τώρα που το σκέφτομαι, αρραβωνιαστήκαμε -επίσημα-την ημέρα του ΟΧΙ και παντρευτήκαμε του αγ.Ελευθερίου, τη βοήθειά του να έχουμε! Mήνα Μαιμακτηρίονα και όχι Γαμηλιόνα..
Τότε, για τον καθορισμό της ημέρας, έπαιξε και η πρακτική πλευρά, που θα πάμε ταξίδι του μέλιτος, πόσο θα μείνουμε, πως θα το συνδυάσουμε με την άδεια από τις εργασίες μας, να προλάβουμε να γυρίσουμε στο "σπίτι μας" και να είναι γιορτινό το κλίμα και τέτοια. Τώρα βέβαια, που ξέρω περισσότερα, από τότε που γνώρισα τον πνευματικό μου μακαριστό π.Ευσέβιο Γιαννακάκη, την κοινή μας ζωή θα την ξεκινούσαμε εκτός Νηστειών, με απόλυτο σεβασμό στο Μυστήριο, που ενώνει στο Γάμο..
Που ενώνει δυο άγνωστους και παντελώς ξένους ανθρώπους, όσο καλά και αν "γνωρίζονται" πρίν, να γίνουν ότι οικειότερο, ο ένας για τον άλλο, ό,τι μεγαλύτερο, το σύμπαν ο καθένας για το ταίρι του.
Σας μίλησα παλιότερα για τη μαθηματική εξίσωση 1+1=1 που ισχύει για τον πετυχημένο γάμο, θα σας μιλήσω τώρα για χημεία. Σε κάθε ένωση χημική λοιπόν, για να πετύχει, χρειάζεται να λειτουργήσει ο χημικός δεσμός, δηλαδή η ισχυρή ελκτική δύναμη που ενώνει τα άτομα και τα μόρια, ή θα χρειαστεί ένας καταλύτης. Τέτοιος στο δεσμό του γάμου, είναι η Αγάπη, ανυπόκριτη, ανυστερόβουλη, ουσιαστική, σαν την αγάπη του Θεού στα πλάσματά του. H Αγάπη, που "ου ζηλοί" και επιτρέπει την παράλληλη ωριμότητα και συνύπαρξη. Η αγαπη που μακροθυμεί, που "χρηστεύεται" και ανέχεται και είναι φύσης ευγενικής, που σέβεται την παρουσία και την ιδιαιτερότητα του άλλου.
Η Αγάπη, που προσωποποιείται στους καρπούς του γάμου, τα παιδιά, σαν εκείνη που μοιράζεται και ουδέποτε διαιρείται.

Ακούμε το Sleigh Ride,με τους Ray Conniff Singers, που διαδέχτηκε το Angels We Have Heard on High...Από τους "The Coats (pop group)" και από τη σπουδαία δουλειά και συγκέντρωση υλικού, του Δημ.Χούπα. Η φωτογραφία είναι τα πορτραίτα ενός άλλου γνωστού -Βικτώρια & Αλβέρτος- αγαπημένου ζευγαριού.