Επετειακό άσμα ηρωϊκό,

με την πέννα του Γεώργιου Θεοτοκά:

Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου Γεωργίου, υπερήφανου σημαιοφόρου στο έπος της Πίνδου.

Απόσπασμα πρώτο:

Κάποιος θέλησε να πνίξει την Ελλάδα. Νιώσαμε τα κρύα δάχτυλα γύρω στο λαιμό μας. Ανατριχιάσαμε. Ύστερα μονομιάς ξύπνησε η φύση μας. Σφίξαμε τα δόντια και κάνουμε πόλεμο.

Ο εχθρός δεν μας ήξερε. Ποτέ Δε φαντάστηκε την κρυμμένη δύναμη του μικρού ομίλου των ανθρώπων που ζούσαν πλάι του , στους βράχους του Αιγαίου, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μας γνωρίσει και να μας καταλάβει.
Νόμισε πως είχε να κάμει μ’ ένα κρατίδιο χωρίς τιμή, χωρίς παράδοση και χωρίς νου, έτοιμο να διαλυθεί και να πουληθεί με την πρώτη φοβέρα. Ο εχθρός σκέφθηκε μονάχα πως είτανε δέκα φορές ισχυρότερος από μας.
Δεν ήξερε το Εικοσιένα και τα εκατόν πενήντα χρόνια των απελευθερωτικών μας αγώνων, δεν ήξερε το πνεύμα μας και την ηθική μας ζωή, δεν ήξερε το Σολωμό, τον Κάλβο, τον Κοραή, τον Ψυχάρη, τους πυρπολητές, τους ευζώνους. Τώρα αρχίζει να μας μαθαίνει.

Θα κάνουμε τον πόλεμο ως το τέλος ως τις έσχατες συνέπειές του. Το πήραμε απόφαση όλοι μαζί, από την πρώτη στιγμή, με μια σκέψη, μ’ ένα ένστικτο οι βουνίσιοι κι οι καμπίσιοι κι οι κάτοικοι των πόλεων κι οι θαλασσινοί οι παλαιοί κι οι νέοι, οι συντηρητικοί κι οι ριζοσπαστικοί, οι ποιητές κι οι εργάτες κι οι μεταπράτες.

Δεν θα ζητήσουμε ανακωχή για να σώσουμε τα σπίτια και τα εργοστάσια, ούτε καν για να σώσουμε το κεφάλι μας που κινδυνεύει.
Δεν θα νοσταλγήσουμε τις μικρές απολαύσεις της ατομικής ευτυχία, που συνέβηκε τυχόν να γνωρίσουμε μες στην ασφάλεια και την ειρήνη.
Δεν θα πούμε εμείς: οτιδήποτε εξόν από τον πόλεμο.
Θα πούμε και λέμε ήδη: οτιδήποτε εξόν από τη δουλεία και την ατιμία.
……
(Νεοελληνικά Γράμματα 9/11/1940)

Απόσπασμα δεύτερο:
….
Δεν είμαστε λαός νεοφερμένος στο προσκήνιο της ιστορίας. Έχουμε μια ιστορική πείρα τριών χιλιετηρίδων, έχουμε ιδρύσει πολιτισμούς, έχουμε διοικήσει λαούς, έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές τη φρενίτιδα των Βαρβάρων. Ας τους αντιμετωπίσουμε και σήμερα, όπως κάναμε πάντα, με καρτερία, με σθένος και με ακλόνητη πεποίθηση στις δικές μας αλήθειες, στις δικές μας αξίες.
Δεν είναι δυνατό να πτοηθούμε από κάτι που περιφρονούμε και που ξέρουμε ότι είναι θνησιγενές.
…………
Η Πίνδος και το Ρούπελ, τα Δερβενάκια και το Μεσολόγγι, ο Μαραθώνας και οι Θερμοπύλες, να η πιο βαθιά, η πιο αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής ιστορίας, που καμιά επιδρομή, καμιά βαρβαρότητα δεν θα την καταλύσει ποτέ.
…………
Χίτλερ! μπορεί ο κόσμος να σε φοβάται, αλλά εμείς , οι φαντάροι της Ελλάδας, Δε σε φοβηθήκαμε ποτέ, ούτε και τώρα, που έστειλες εναντίον μας τις φονικές μηχανές σου. Τι μπορείς ν κάμεις; Να μας σκοτώσεις;
Τρεις χιλιάδες χρόνια αυτή τη δουλειά κάνουμε, σκοτωνόμαστε για να ζει η Ελλάδα και για να προκόβει ο κόσμος με τα φώτα και τα παραδείγματα που η Ελλάδα του δίνει.
………
Εμείς δεν είμαστε λαός αρχόντων, είμαστε κάτι σπουδαιότερο, είμαστε ο λαός που αιώνια θυσιάζεται για τις υπέρτατες αξίες της ζωής και που δεν πεθαίνει ποτέ.
..
Για τούτο δε σε φοβόμαστε, γιατί εσύ θα φύγεις και το έργο σου θα χαθεί, ενώ η Ελλάδα θα μείνει.-


(Πρωία, 14/4/1941) - δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο γιατί ο συγγραφέας ήταν στρατιώτης