Χρόνια καλά

θα μπορούσε να είναι ένα ελληνικό μπαλκόνι στο τέλος του μήνα Μάη. Ένα μπαλκόνι γιορτινής ανθοφορίας. Θα μπορούσε να είναι ένα από τα μπαλκόνια του παλιού πατρικού μου σπιτιού. Ένα μπαλκόνι κατευώδιο στα όνειρά μας και τα ταξίδια μας.

Τέτοια μέρα όλα στο σπίτι ήταν γιορτινά και η διάθεση της μάνας που καμάρωνε το γυιόκα της και αδελφό μου. Για τα γενέθλιά του ένα ολόκληρο ταψί κλασσική καρυδόπιτα όπως τη φτιάχνουν στη Σπάρτη, πήγαινε στο φούρνο του Νικητέα, που τότε ήταν μετά τα δικαστήρια, στην Ευαγγελίστρια.

Ο πατέρας μου της είχε δώσει διορία να γεννήσει μέχρι το τέλος του Μάη, για να είναι αγόρι! Αστείο βέβαια, γιατί δεν είχε καμμία προκατάληψη για κάτι στη ζωή του, πολύ περισσότερο για αγόρια ή κορίτσια. Εκείνη ανταποκρίθηκε την τελευταία μέρα της Άνοιξης, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Έτσι ο μικρός μου αδελφός μπήκε στη ζωή μας.

Σκανδαλιάρης, χαρούμενος, φιλοσοφημένος, καλόκαρδος, μεγάλωσε μαζί μου ή σχεδόν μαζί μου, και δεν ξέρω αν είμαι η μεγάλη ή η μικρή του αδελφή τελικά.

Ποτέ δεν συνειδητοποίησα παρά τώρα στα τελευταία, πόσο πολύτιμη ήταν η ανοιξιάτικη παρουσία του στη ζωή μας, στη δική μου ζωή ξεχωριστά. Πόσο εγωϊστές ίσως όλοι μας σταθήκαμε μαζί του, διεκδικώντας την παρουσία του και την αγάπη του.

Χρόνια πολλά αδελφέ, χρόνια ξεχωριστά, χρόνια καλά.


Ύστερον: Συγχωρείστε μου τον προσωπικό μονόλογο σε τούτο το αρθρίδιο, θα κλείσω μόνο για εδώ τα σχόλια..