Τούρκοι στο Παρίσι και ρεμπεσκέδες της παραλίας

"..αγάπη που δε γεννήθηκε
μα κάθε τόσο ζωντανεύει, στοιχειώνει
σαν γάτα αγριεμένη
απο την ξαφνική πτώση ενός καπακιού σκουπιδοντενεκέ.

Περνάει ο τρόμος
μένει η στεναχώρια
κι έτσι τουλάχιστον με τη γάτα αφορμή και οδηγό
ταξιδεύεις" ( Aπό το ποίημα Νίκη του Γιώργου Πήττα)


Ποιός έχει άραγε κουρνιάσει στην αγκαλιά του άλλου, η γουργουρίτσα της φωτογραφίας ή η γηραιά κυρία; Η αμοιβαία εγκατάλειψη στην ευχαρίστηση της αγκαλιάς, δεν παραβλέπεται!
Είναι περίεργο πώς η πρώτη και η τρίτη ηλικία έχουν τέτοια επικοινωνία σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο. Το σώμα είναι αδύναμο, οι λειτουργίες σε συνειδητό επίπεδο ίσως πέφτουν και ενεργοποιείται άλλου είδους πεδίο επικοινωνίας. Ειδικά οι δεσμοί με τα ζώα, που κατ εξοχήν θεωρούμε κατοικίδια, τη γάτα και το σκύλο.


Ίσως επειδή, όταν ήμουν παιδί, είχαμε πολλές μετακινήσεις, δεν είχα το δικό μου, το κατάδικό μου ζώο. Άλλωστε εκείνα τα χρόνια, ήταν αφύσικο γάτα ή σκύλος, να μένει στο σπίτι με τους ανθρώπους. Ήταν λοιπόν οι γάτες στον κήπο, που τάιζε η μάνα μου και τα γατάκια τους που ξαφνικά εμφανιζόντουσαν, μεγαλωμένα σε μια σκοτεινή άκρη του πλυσταριού, που έπαιζα μαζί τους. Σκυλί δεν προέκυψε, μόνο η Λάσσυ, η Lassie της οικογένειας Carraclough, του βιβλίου του Eric Knight και η περίφημη ιστορία της. Γυρίστηκε πάνω στο βιβλίο και ταινία, που προβλήθηκε φέτος.
Tα παιδιά μου όμως, ήταν ελεύθερα να έχουν όποιο ζώο ήθελαν στο σπίτι για παρέα.

Ξεκινήσαμε με χάμστερ. Τα πρώτα δύο δραπέτευσαν προς άγνωστη κατεύθυνση και χρόνια μετά αναρωτιέμαι, τι χρώμα μπορεί να έχουν τα.. ποντίκια στη γειτονιά. Το τρίτο πέθανε από βαθειά γηρατειά, χωμένο στη φωλιά που έφτιαχνε από πριονίδι.

Μετά πήραμε τα γνωστά κοτοπουλάκια που έφερναν κάποτε το Πάσχα. Ευτυχώς πεισθήκαμε όλοι, ότι ήταν καλύτερα να κοτσιλίζουν την αυλή της γιαγιάς της Ελένης στη Σπάρτη. Όταν τα ξαναείδαμε, ήταν δυο πανέμορφα κοκκόρια, που μάλλον κατέληξαν στιφάδο, αλλά εμείς δεν θέλουμε να το ξέρουμε.

Έπειτα με τον ίδιο τρόπο, δυο παπάκια, του σαλονιού, κολύμπησαν στο παλιό καζάνι της μπουγάδας της γιαγιάς και εμείς δοκιμάσαμε για πρώτη φορά παπιάβγουλο. Με τη σειρά της η γιαγιά Ελένη, που ξόδευε γιατί έτρωγαν τον άμπακο, τα χάρισε σε ένα μοναστήρι!

Στη συνέχεια, ήρθε η σειρά του Πάρη. Άρη θέλαμε να το βαφτίσουμε το ημίαιμο, που μας θύμιζε κυνηγετικό γνωστής ράτσας, αλλά βγήκε τόσο φοβητσιάρης, που στραφήκαμε σε λιγότερο ηρωϊκό και πιο αγαπησιάρικο όνομα. Ο Πάρης μεγάλωσε γρήγορα, το διαμέρισμα ήταν λίγο για αυτόν. Όταν τον έπιασα να πηδάει στο κρεβάτι της μεγάλης κόρης, μόλις την πήρε το σχολικό και να σκεπάζεται μάλιστα με τα σκεπάσματα, αποφάσισα ότι διαστρέφαμε τη φύση και πήρε και αυτός το δρόμο της υιοθεσίας, σε κτήμα με παιδιά.


Τον κύκλο μέχρις στιγμής τον έκλεισε η πιτσίκω, μια γατούλα που βρήκαμε να τουρτουρίζει γατάκι ημερών, πεταμένο, στο μέρος που παραθερίζαμε. Μεγάλωσε στην παντόφλα μου με μπιμπερό. Μετά σε ένα πλαστικό πλοίο, παιχνίδι των παιδιών. Όλοι μας έλεγαν ότι δεν θα ζήσει. Εκείνη όμως μεγάλωσε, έγινε μια γλυκιά γατούλα που μόνο η μιλιά της έλειπε.

Στην αγκαλιά μας χωνόταν και άρχιζε ένα ρον-ρον, που η συχνότητά του ηρεμούσε και τη δική μας ύπαρξη. Το επόμενο χρόνο, η πιτσίκω το έσκασε.

Ξεμυαλίστηκε με τον Ριρή, έναν ασπρόμαυρο ρεμπεσκέ της παραλίας και έκανε μαζί του πανάσχημα γατάκια. Κανένα δεν της έμοιασε σε χάρη και ομορφιά, ούτε στο χάρισμα και την άνεση να "επικοινωνεί". Η πιτσίκω δεν ξαναφάνηκε και ακόμα η απουσία της μας πληγώνει. Ελπίζουμε να μην κακόπεσε, να μην πήγε από φόλα ή αυτοκίνητο και να χάρηκε τη μικρή της ζωή.


Ένα τραγούδι, σκέφτομαι, που θα μπορούσε να συνοδεύσει το θέμα, εδώείναι, τούρκος στο Παρίσι, με τη φωνή του Μαχαιρίτσα.
Για τους ρεμπεσκέδες όμως τις παραλίας, ίσως αυτό, με τη φωνή του Van Morisson να είναι καλύτερο.

Σχετική με το θέμα είναι και η τυχαία χιουμοριστική φωτογραφία (κάτω δεξιά στη σελίδα), του foto buffa!