H ζωή μεταμορφώνει

H φωλιά πριν,

Πολλές φορές έχω σκεφθεί το αποτρόπαιο θέαμα του σπαραγμένου νεοσσού από γεράκι, στο μπαλκόνι της κρεββατοκάμαράς μου στη μέση της σύγχρονης Αθήνας, όπως είχα γράψει παλαιότερα εδώ.. Τα περιστέρια δεν ξαναρθαν να φωλιάσουν εκεί. Δεν είχαν εμπιστοσύνη πια, φοβήθηκαν, όλα ανεξαιρέτως.
Όμως γυρίζοντας το Πάσχα, ανακάλυψα "μια φωλιά για τα πουλιά", στο πιο πρόσφορο μέρος! Στη βεράντα του σαλονιού, μια αγγελική έχει προβάλλει εντελώς έξω από τα κάγκελλα ένα γερό κλαδί, βραχίοντα, όπου εκεί, μια δεκαοχτούρα έστησε τη δική της ανθεκτική φωλιά. Δυό αυγουλάκια παρακαλώ! Τα παρακολουθούσα με αγωνία και τρόμαζα τη μάνα τους, που φτερούγιζε μακριά φοβισμένη. Σε μια τέτοια τρομάρα, επωφελήθηκε η Ιωάννα και φωτογράφισε τη φωλιά.

H φωλιά μετά

Ίσως πιο περήφανη απ τη μάνα τους, τα παρακολουθώ να σκάζουν απ τα αυγά, δυό μπαλίτσες στην αρχή και κάθε μέρα πιο θρεμμένα κάτω απ τα φτερά της.
Τι θέλει ο κύκλος της ζωής ν' αρχίσει, αγάπη, υπομονή, φροντίδα, ζεστασιά..
Αυτό το κατέχει πολύ καλά το άλογο (;) πλάσμα του Θεού, που τα νοιάζεται. Όταν θα μεγαλώσουν θα τα εκπαιδεύσει, στο ρόλο τους κατά τη φύση τους.

Τι περίεργες συγκρίσεις κάνει το μυαλό μου, με τις μανάδες των παιδιών, που φαίνονται να προκάλεσαν το ατύχημα και τη μοιραία κατάληξη του Άλεξ.. Παιδιά στην τύχη τους αφημένα και ανατροφή .. μάλλον έξω από την ανθρώπινη φύση..

Την ίδια που δείχνει στοργή, φαίνεται ότι είχε πάρει η δεκαοχτούρα μας απ τη δική της μάνα και πέρασε στα αρχέγονα κύτταρά της.

Έτσι, συνειρμικά αναρωτιέμαι, τι συνέχεια θα δώσουν εκείνα τα παιδιά στη δική τους ζωή, στην οικογένειά τους; Τι συνέχεια θα προκύψει από αυτά στην ανθρώπινη φύση;