Παρασκευή, Απριλίου 07, 2006

Στα φτερά της πραγματικότητας

CLICK μετά την ανάγνωση,εδώ!!

Χαίρομαι την καταγραφή των σκέψεων και των συμβάντων στην καθημερινή βιωτή του φίλου μας του Μάρκου. Ευχέρεια, σαφήνεια, τόνος σαν σε προσωπική φιλική κουβέντα, σαν να σε αφήνει, φίλοι γαρ, να περπατάς μαζί του και να βλέπεις με τα μάτια του.
Η ιστορία με τα περιστεράκια στο μπαλκόνι, με άγγιξε. Tην ίδια εποχή, στο πίσω μπαλκόνι μου, δυο περιστέρια, έκαναν φωλιά με δυο ξυλαράκια και δυο ξερά χόρτα, στο δάπεδο, ανάμεσα στον τοίχο και τη μονάδα του aircodition.

Το πρώτο το αυγουλάκι το παράσυρε ο δυνατός άνεμος, που φύσηξε αναπάντεχα, γιατί η φωλιά ήταν υποτυπώδης, και το πέταξε στον ακάλυπτο. Από τα υπόλοιπα δύο, βγήκαν δυο κιτρινούλικα μικρά που σάλευαν κάτω από τις φτερούγες της μαμάς τους. Μέσα σε μια βδομάδα τα πουλάκια μεγάλωσαν, ήταν μαυρούτσικα ξαφνικά. Υπολογίζω ότι οι γονείς τους θα τα μάθαιναν να πετάνε σε λίγο. Τα χάζευα ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτα, μίλαγα στη μαμά περιστέρα, που πια δεν με φοβόταν και δεν έφευγε, με κοίταζε, ίσως σαν να καμάρωνε λίγο.
Το κουδουνάκι που άκουσα μια μέρα ξημερώματα, δεν με προϊδέασε γιατί θα μπορούσε να συμβαίνει στο μπαλκόνι και τα φτερουγίσματα, που ακολούθησαν, τα απέδωσα στις πτητικές δοκιμές της περιστεροοικογένειας.
Όμως, στο άνοιγμα της πόρτας πάγωσα. Το ένα από τα μικρά ήταν επάνω στη μονάδα του aircodition, άψυχο, ξεκοιλιασμένο. Το άλλο, φτερούγιζε φοβισμένο, τρυπωμένο κάτω από αυτή, ανάμεσα στο πλαστικό πλέγμα που έχουμε βάλει για να προστατέψουμε τη μονάδα από τις κουτσουλιές τους. Ξάφνιασμα, λύπη, απορία εντέλει, τι να συνέβη στο δόλιο μικρό και γιατί χτυπιόταν το άλλο. Μέχρι να γυρίσω με μια πλαστική σακκούλα και γάντι να μαζέψω τα υπολείμματα του πιτσουνιού, η εικόνα συμπληρώθηκε.


Ένα καφέ γεράκι, με κίτρινη μύτη και κουδουνάκι στο πόδι, συνέχιζε να ξεκοιλιάζει το άτυχο μικρό. Ενοχλημένο πέταξε στο απέναντι μπαλκόνι και κράζοντας με φοβέριζε.

Καθηλώθηκα και το κοίταγα με περιέργεια και απορία. Τέτοια πουλιά, είχα δει σε έργα να τα χρησιμοποιούν ασκημένα, για κυνήγι. Αυτό υποδήλωνε και το κουδουνάκι στο πόδι. Που βρέθηκε στην μέση της Αθήνας ένα τέτοια πλάσμα; Ποιός άφησε ελεύθερο να πετά στην πόλη έναν "κυνηγό"; Μήπως κάποιος γείτονας του ακάλυπτου αποφάσισε έτσι να ελέγξει τον υπερπληθυσμό των περιστεριών και της δεκαοχτούρας;
Εν τω μεταξύ, εξαφανίστηκε και το άλλο μικρό, πέταξε άραγε ή έπεσε από το μπαλκόνι; Οι γονείς κάποια στιγμή κάθισαν στα κάγκελλα και κοίταγαν εκφραστικά περίλυποι και ήταν σαν να με ρωτούσαν για την τύχη των νεοσσών. Σαν να συναπαντούσαν τα άσχημα της ζωής - κοινή γαρ η τύχη- το νόμο του ισχυρού και το κλείσιμο των κύκλων, για πρώτη φορά.


Δεν πείραξα τη φωλιά, τα δυο κλαδάκια δηλαδή και τα ξερά τα χόρτα, μήπως το μικρό ξαναρχόταν. Όμως ερημιά. Οι γονείς εξαφανίστηκαν. . Σήμερα τσάκωσα μια κλέφτα περιστέρα, που έπαιρνε κάποιο κλαδάκι, να φτιάξει τη δική της φωλιά.

Στα παιδιά μου διηγήθηκα το περιστατικό με διδακτικό επίλογο. Για το κακό που υπάρχει και ας μην φαίνεται, που παραμονεύει και δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Για την ετοιμότητα να αμυνόμαστε και να "πετάμε"..


Υστερον: Η ζωή, δεν αναχαιτίζεται από τη λύπη και τις απώλειες, τουναντίον, ανασυντάσσεται και συνεχίζεται.

-Ακούμε τη Φωνή , τη Μαρία Κάλλας φυσικά, εδώ, εδώ και εδώ.
-Το κομμάτι απο τη Lucia di Lammermoor αφιερωμένο στο Αωρον.
-Oι φωτογραφίες, κατά σειρά, είναι των Roland di Sabbatino, Herbert Schneider και Don Holland, απο έκθεσή τους στο διαδίκτυο.

Yστερώτερον: Ένα χρόνο μετά μια δεκαοκτούρα γέννησε δυο αυγουλάκια σε μιαν όμορφη φωλιά στο γερό κλαδί της αγγελικής που προβάλλει έξω απ το μπαλκόνι. Ας ελπίσουμε ότι τούτα θα είναι γερά..

Ετικέτες , , , , ,

20 Comments:

Blogger Dimitris Nikolsky said...

To καό δυστυχώς υπάρχει και λειτουργεί σαν χαμαιλέωντας. Αλλάζει συνέχεια προσωπεία αλλά την ίδια ζημιά κάνει. Καταστρέφει...

Όσο για τα περιστεράκια, ειδικά τώρα με τη νόσο των πτηνών θα χαθούν.
Πάντως ακόμα δεν είδα να έρχονται χελιδόνια...Μόνο αρπακτικά και "κοράκια" παντού.

1:12 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Katerina ante portas said...

Ναι βρε παιδί μου κοράκια!
Αλήθεια τώρα που το λέμε, τις γλάστρες μου σήμερα τις σκάλιζε ένα μεγαλούτσικο μαύρο πουλί με μεγάλο κίτρινο ράμφος, κοράκι λές;

1:50 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Unknown said...

δεν ξέρω αλλά τα γεράκια και τους αετούς τα θεωρώ υπέροχα πλάσματα, αυτό βέβαια που είδες ήταν ανατριχιαστικό αλλά είναι απλά μια εικόνα της φύσης, κάτι σαν National Geographic στο μπαλκόνι σου, δεν υπάρχει απλά καλό κακό, άσπρο μαύρο, αν δεν φάει και το γεράκι θα πεθάνει βέβαια τι γυρεύει στην πόλη αυτό μάλλον είναι λίγο προς το μαύρο όχι από την πλευρά του γερακιού αλλά από τον ασυνείδητο αν βέβαια ανήκει σε κάποιον άνθρωπο, τα χειρότερα ζώα είμαστε εμείς για να μην ξεχνιόμαστε

2:21 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Katerina ante portas said...

Έτσι θέλησα να το περιγράψω street spirit μου, δεν ξέρω αν βγήκε μελό. Εντυπωσιάστηκα όπως καταλαβαίνεις, με το ανεπάντεχο.
-Όσο για την απανθρωπιά μας -οσημέραι- συμφωνώ. Χιλιάδες μικρά και μεγάλα συμβάντα γύρω μας...

2:51 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Juanita La Quejica said...

Νομίζω Street ότι το πιο περίεργο σε αυτήν την ιστορία είναι το πώς βρέθηκε ένα κυνηγιάρικο γεράκι (με ιδιοκτήτη, όπως δηλώνει το κουδουνάκι στο πόδι) ελεύθερο σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας...
Υπέροχες μουσική Κατερίνα, ευχαριστώ.

4:17 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Λαμπρούκος said...

Δυο πιτσουνάκι ήταν
πολύ ερωτευμένα
και πέρασ ένας κυνηγός
και σκότωσε το ένα :ο)

4:50 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger ci said...

Θα μείνω στο "η ζωή δεν αναχαιτίζεται" ,Κατερίνα μου! Το κακό υπάρχει παντού και με διάφορες εκφράσεις, αλλά ένα πλατύ χαμόγελο αλλάζει εντελώς την εικόνα :)
Καλό σ-κ!

5:47 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger ellinida said...

Τι λυπητερή ιστορία . Καλά , δεν το συζητώ , θα είχα σπαράξει στο κλάμα . Πάντα ταίζω πουλάκια , κυρίως όταν ήμουν στο Φάληρο . Εβγαινα στο μπαλκόνι και πέταγαν γύρω μου δεκάδες περιστέρια . Ευτυχώς τα ταίζει η μητέρα μου τώρα .

9:28 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Νicola Beerman said...

για να συνδυασω τον θανατο με τα αγρια πουλια ας πω το εξης:ειδα σε μια ταινια προσφατα -και δεν ξερω αν ειναι αληθεια- οτι σε μια φυλη του θιβετ μια οικογενεια κομματιασε το νεκρο σωμα του γιου τους,το σκορπισε σε μια αλανα στα βραχια ενος βουνου,χορευαν τελετουργικα και τα γερακια κατεβαιναν και τρωγαν τα κομματια κρεας του γιου τους.

10:54 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger το θείο τραγί said...

Μα τί κοράκια λέτε; Είπαμε πως αυτά τα πανέμορφα πουλιά είναι τα κοτσύφια. Ναί! τα κοτσύφια! Πολύ μελωδικά. Δεν τα ακούσατε; Και έχουν κατέβει στο άστυ μετά τις φωτιές που κατέκαψαν το Πεντελικό πριν κάποια χρόνια.
Εγώ τα 'χω βάλει στο μάτι τα τελευταία χρόνια και τα παρακολουθώ.

Λοιπόν, ιδέστε τα κι ακούστε τα εδωδά.

Το ολόμαυρο με το κίτρινο ράμφος είναι το αρσενικό, αυτό και κελαηδεί και κατεβαίνει χαμηλά.


Φχαριστώ για την αφιέρωση κιόλας και τα μουσικά θέματα. Ενδιαφέροντα άπαντα.

Μετά τιμής
ο ίδιος

10:56 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger το θείο τραγί said...

Σάς ευχαριστώ πολύ, δηλαδή.

11:00 μ.μ., Απριλίου 07, 2006  
Blogger Katerina ante portas said...

Aγαπητοί μου καλησπέρα! Έκλεισε ο κύκλος των Χαιρετισμών σήμερα με τον Ακάθιστο ύμνο. Μπροστά μας η "κουφή" εβδομάδα και μετά.. πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!

-Γειά σου Juanita, αυτό ήταν το καταπληκτικό και το εντυπωσιακό. Ευτυχώς δεν είχε φύγει ακόμα ο άνδρας μου και έγινε ο μάρτυράς μου για το γεγονός, έκθαμβος και ο ίδιος, γιατί ήταν ένα πολύ ωραίο και ασυνήθιστο πλάσμα. Το ξάφνιασμα δεν με άφησε να πάρω έστω με το κινητό, μια φωτογραφία του γερακιού.
-Πάντα χρειάζονται τα ποιηματάκια Λαμπρούκο, ειδικά τώρα που θα γίνεις Νομάρχης.
-Snowflake μου, το άφησα επίγραμμα και το πιστεύω απόλυτα. "Η ζωή τραβάει την ανηφόρα", έστω και χωρίς σημαίες.
-Εllinida μου ευαίσθητη, ήταν σοκαριστική η εικόνα, αλλά κάτω απο τις περιστάσεις, καθηλωτική ήταν η παρουσία του αρπακτικού.
-Καλώς τον Νicola μας! Οι λαοί αυτοί, πιστεύουν στην αλυσσίδα και τη "συγγένεια" των έμβιων.
(Τώρα που το σκέφτομαι μήπως είχε χιόνι, και δεν μπορούσαν να σκάψουν..λάκκο;) ;)
Εμείς πάλι, κάτι τέτοιο το θεωρούμε ατιμωτικό. Το νεκρό σώμα φροντίζεται και του αποδίδονται τιμές και τελετουργικές πράξεις.
-Aγαπητό θείον τραγί και άωρον, αυτό είδα πράγματι σκαλίζει τις γλάστρες μου! Τώρα που το σκέφτομαι, έχει γεμίσει η γειτονιά γλυκολαλιές ανοιξιάτικες και ασυνήθιστες. Έχουμε και πολλά δένδρα στους δρόμους και κυρίως αειθαλή θηριώδη χαρουπιά στον ακάλυπτο, να κουρνιάζουν τα πουλιά.

1:14 π.μ., Απριλίου 08, 2006  
Blogger henrygrey said...

Μια φίλη μου μισεί τα περιστέρια... Καλύτερα να μην της δώσω αυτό το link γιατί θα βάλει ενα πολύ κακό σχόλιο :)

Εγώ όμως τα λυπάμαι τα καημένα.. Κι αυτά να επιβιώσουν προσπαθούν..

6:18 π.μ., Απριλίου 08, 2006  
Blogger Markos said...

Καλημέρα Κατερίνα.
Πόσο σκληρή είναι τελικά η πραγματικότητα.
Σκέφτομαι ότι ανεξάρτητα από το πώς βρέθηκε ένα γεράκι στην πόλη, έτσι κι αλλιώς ΑΥΤΟΣ είναι ο κύκλος της ζωής και οι ισορροπίες της.
Πολύ σκληρός, δεν μαρέσει, αλλά αυτός είναι στο χώρο του μη έλλογου.
Τουλάχιστον στις κοινωνίες των έλλογων όντων, στις κοινωνίες των ανθρώπων, μπορούμε μέσα στην πραγματικότητα να χωρέσουμε και το συναίσθημα.

υγ.
Ευχαριστώ για την αναφορά και πιο πολύ για τα καλά σου λογια.
Με τιμούν ιδιαίτερα.

11:05 π.μ., Απριλίου 08, 2006  
Blogger Νicola Beerman said...

Κατερινα πανω που'ρθα πρεπει να ξαναφυγω.Λογω δουλειας θα λειπω την επομενη εβδομαδα και δεν θα μπαινω ιντερνετ.So,και για μενα θα'ναι ''κουφη'' η εβδομαδα αφου δεν θα ''ακουω'' τις σκεψεις σου.

1:39 μ.μ., Απριλίου 08, 2006  
Blogger Rodia said...

Kαλημέρα Κατερίνα μου:-)
Διαφωνώ με τη χρήση της λέξης "κακό" εδώ πέρα. Γιατί να είναι κακό το πλάσμα που εξέφρασε τη φύση του; Το αρπακτικό είχε ανάγκη τροφής και ξεκοίλιασε το μικρό πουλάκι. Οπως συμβαίνει με τα ψάρια και με όλα τα πλάσματα του πλανήτη μας. Καθένα είναι τροφή ή σφαγέας του άλλου διαδοχική. Λυπήθηκε κανείς τα έντομα και τα σκουλήκια με τα οποία τρέφονται τα περιστέρια;
Καταλαβαίνω τη συναισθηματική σου φόρτιση, το είδες να μεγαλώνει και συγκινήθηκες που χάθηκε με το "βάρβαρο" τρόπο, ένα τρόπο που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε βάρβαρο, για τα άλλα όντα όμως αποτελεί καθημερινότητα.
Αν έβλεπα π.χ. τα περιστέρια ή τα γεράκια να τρώγονται μεταξύ τους θα ανησυχούσα ότι η δική μας βαρβαρότητα εξαπλώνεται και στα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου. Το ότι ένα πτηνό απο τη φύση του αρπακτικό (λιγοστεύουν και αυτά.. μια επίσκεψη στο Δασος της Δαδιάς και το εκεί "ορνεοστάσιο" θα σε πείσει ίσως για τη σημασία τους) κατασπάραξε ένα ήμερο (για μας, εμείς το λέμε έτσι) περιστεράκι, δεν με ανησυχεί καθόλου.

Με κάνουν έξαλλη (όχι απλώς ανησυχη) οι πόλεμοι, η εξώντωση του ανθρώπου απο τον άνθρωπο.

Αυτά με πολλή αγάπη, για παραπέρα προβληματισμό...

Α! Δε χωνευω καθόλου τους δυϊσμούς "καλό-κακό" "άσπρο-μαύρο" κλπ κλπ και τους θεωρώ βάση των δεινών μας.

:-) σμουτς!

(το μεγάλο μαύρο πουλί με το κίτρινο ράμφος μάλλον κοτσυφας είναι, εκτός αν το ράμφος ήταν γαμψό)

3:05 μ.μ., Απριλίου 09, 2006  
Blogger Katerina ante portas said...

Kαλησπέρα σας! Σαββατοκύριακο τέλος, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!
Θέλω να τονίσω ότι το ασυνήθιστο του συναπαντήματος με το γεράκι στο ..μπαλκόνι μου, ήταν το κέντρο του ποστ. Λυπάμαι αν βγήκε λίγο περισσότερο συναισθηματικό απο όσο θα ήθελα.
-Συνεπώς rodia μου όταν μιλώ (στα παιδιά μου) για κακό, το υπερτονίζω για λόγους.. παιδευτικούς. (Όταν έγραφα αυτό στο κομμάτι, χαμογέλαγα -και εγώ επωφελήθηκα και "χρησιμοποίησα" τα πιτσουνάκια- και κούναγα το κεφάλι με σημασία, σαν να με βλέπατε! ;)
Όταν μιλώ (αν μιλώ) αλλού για κακό, εννοώ το "κακό που τα βρήκε" τα δύσμοιρα.
Όσο για αυτό το πολύ σπουδαίο που λες, για τις "αδρφοφάδες" των εθνών και των "ανθρώπων" είναι σίγουρο ότι η έκλειψη της Αγάπης, διασαλεύει την τάξη της φύσης. Μένει να το δούμε και αυτό.
*(Όσο για την αγάπη και το φιλάκι, ανταποδίδω εκ βαθέων και αυθορμήτως)! :)

-Nicola, με το καλό, να πάς και να επιστρέψεις γερός και ανανεωμένος. Θα σε περιμένουμε.

-mourlokakomoires, τι εννοείς ακριβώς; (Είμαι τόσο .. διάσημη λοιπόν;) :)

-Μarko μου έδωσες την περίληψη, την ιδέα του ποστ. Όσο για αυτά που είπα -λίγα είπα- τα διαπιστώνει ο καθείς σερφάροντας στο blog σου.
(Εγώ σε ευχαριστώ που σε διαβάζω)

-Καλώς τον. Ηenrygrey, δεν μας πτοούν -συνήθως- τα σχόλια. Μας δίνουν αφορμή συζητήσεων. Ευπρόσδεκτη η φίλη σου αλλά και εσύ, όποτε θέλεις.
(Πολύ ενδιαφέρον το blog σου και η δουλειά που κάνεις)!

9:18 μ.μ., Απριλίου 09, 2006  
Blogger Katerina ante portas said...

Ξέχασα rodia, κοτσύφι(όπως στο λινκ που απαντώ στο Θείο Τραγί πιο πάνω), είναι τελικά αυτό που έρχεται και σκαλίζει τις γλάστρες μου. Κάνει και τους ίδιους κελαϊδισμούς. Βούτηξε μια τεράστια ακρίδα (ο κύκλος που λέγαμε..) με το μακρύ κίτρινο ράμφος του και πέταξε σε ένα ακατοίκητο νεοκλασσικό. Κάπου θα έχει φωλιά.

9:22 μ.μ., Απριλίου 09, 2006  
Blogger henrygrey said...

Κατερίνα σ' ευχαριστώ πολύ :)

9:57 μ.μ., Απριλίου 09, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Looking for information and found it at this great site... lamborghini diablo Tenuate from canada online games vermont health insurance propecia Iqair healthpro plus hepa air purifiers coupon Re sales share time Blackjack ace

10:35 π.μ., Απριλίου 26, 2007  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

noimage

Powered by Blogger


clock-desktop.com
  • Easy-Hit-Counters
  • Free Web Countersfrom18.11.05
  • Click for Athens, Greece Forecast Creative Commons License
    Αυτό έργοαναφορά www.katerinaanteportas.blogspot.com χορηγείται με άδεια 3.0 Unported.