Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007

Optical illusion, Yeats και πεισιθανάτειες σκέψεις


Cast a cold eye
on life, on death.
Horseman, pass by!-W.B.Yeats


Σ
το internet, παντού, δεσπόζει η σκοτεινή σιλουέτα της χορεύτριας που στριφογυρίζει. Ένα image που αρχικά δημιουργήθηκε εδώ. Πολλοί μίλησαν για την οπτική απάτη -optical illusion και πολύ καλύτερα η σελίδα green gabbro, από όπου άντλησα τις πληροφορίες και δανείστηκα την εικόνα.
Εμένα όμως η κίνηση της χορεύτριας με παρακίνησε σε άλλου είδους σκέψεις: ζωή ή θάνατος, θάνατος ή ζωή; Η αέναη κίνηση.. Είναι ο θάνατος το τέλος ή μια -άλλη- αρχή;

Αιτία η μικρή θλίψη για το θάνατο μιας, ας πούμε φίλης, γνωστής από τα χρόνια του Πύργου, της οπωσδήποτε γνωστής σε όλους Ολυμπίας Καντούνη στις 18 Οκτωβρίου. Νεοτάτη σε σχέση με τους bloggers του περασμένου post..
Tελειώνουν λοιπόν όλα με την τελευταία μας ανάσα; Χάνονται όλα, έργο, σκέψεις, ζωή; Το μέγα και αναπάντητο ερώτημα, για τις θρησκείες και τη φιλοσοφία.. Ή είναι μια μεγάλη απάτη "οπτικής"; Δεν υπάρχει καν θάνατος, μόνο φθορά σωματική, στη διαδιακασία της πνευματικής μετάπτωσης;

Ας μου επιτρέψει ο Xοιροβοσκός ο Αναγνώστης, να ανεβάσω αυτούσιο το ποίημα του Yeats, που ταιριάζει με τις σκέψεις μου..
Και τι μ' αυτό;

Οι πιο εκλεκτοί συμμαθητές του στο σχολειό
Λέγαν πώς θα γινότανε διάσημος·
Το πίστεψε κι αυτός, κι έζησε με κανόνες.
Κι ως τα τριάντα του τον έφαγε ο μόχθος.
«Και τι μ’ αυτό;» τραγούδησε τα φάντασμα του Πλάτωνα.
«Και τι μ’ αυτό;»

Ολα τα Εργα του διαβάστηκαν
Και ύστερ' από χρόνια κέρδισε
Χρήματα αρκετά για τις ανάγκες του
Και φίλους κέρδισε πού ήταν φίλοι.
«Και τι μ' αυτό;» τραγούδησε το φάντασμα, του Πλάτωνα.
«Και τι μ' αυτό;»

Ολα τα ευτυχισμένα του όνειρα εκπληρώθηκαν:
Σπίτι απόχτησε παλιό, γυναίκα, κόρη, γιό,
Χωράφια με δαμασκηνιές και λάχανα,
Κι είχε τριγύρω του σοφούς και ποιητές.
«Και τι μ' αυτό;» τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα.
«Και τι μ' αυτό;»

«Το Εργο μου τελείωσε», είπε όταν γέρασε,
«Σύμφωνα με το σχέδιο τα νεανικό,
Και ας φωνάζουν οί ανόητοι· ποτέ δεν έξετράπην,
Κάτι το τέλειο κατόρθωσα εγώ».
Πιο δυνατά τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα:
«Και τι μ' αυτό;»

Aκούμε: Ελένη Καραΐνδρου-Μπλουζ,Περιπλάνηση στην πόλη.




22 Oκτωβρίου φέτος, ωρισμένη ημέρα υπενθύμισης, για τον καρκίνο του στήθους.

Ετικέτες , , , , , ,

16 Comments:

Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός said...

Aν είναι ο θανάτος αρχή, όλοι θα το
διαπιστώσουμε μια μέρα.

Αν όχι... και τι μ' αυτό;
εμείς δε θάμαστε εκεί πέρα!

3:53 μ.μ., Οκτωβρίου 22, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Ftou ftou ftou και μια στροφή!:) Τούτη η γη που την πατούμε.. Ανοιξε πέτρα να διαβώ ..(Δεν θυμάμαι άλλα, αγαπητέ μου Χοιροβοσκέ..)
Όμως θυμάμαι το κλαμένο πρόσωπο του αρχιεπισκόπου σήμερα και δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι εκείνο το
Άρα τις έστι
βασιλεύς η στρατιώτης
ή πλούσιος ή πένης
ή δίκαιος ή αμαρτωλός
;

Ακόμα και το γνωστό άλλο:
Που έστιν ή του κόσμου προσπάθεια
Που έστιν ή των προσκαίρων φαντασίας;
Που έστιν ο χρυσός και ο άργυρος;
Πού έστιν των οικετών
η πλημμύρα και ο θόρυβος;
Πάντα τέφρα, πάντα κόνις, πάντα σκιά.


Τέλος θυμάμαι ένα εκλεκτό κομμάτι του Aραχτός και Light και το τέλος του:

Αυτή είναι η μοίρα μας και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει.
Γι αυτό λοιπόν και γω...σας χαιρετώ για σήμερα...

Καλό και γρήγορο θάνατο να έχετε.
Και μη φρικάρετε...
Είναι η καλύτερη ευχή που έχετε ακούσει ποτέ
.

6:45 μ.μ., Οκτωβρίου 22, 2007  
Blogger lemon said...

Κατερίνα, να πω κι εγώ κάτι για το θάνατο? (διάβασα τελευταία το "δρομο του ειρηνικού πολεμιστή" του Dan Millman).

"Έχεις μια θανάσιμη αρρώστια: ονομάζεται θάνατος. Μερικά χρόνια πάνω ή κάτω πριν πεθανεις, δεν έχουν καμιά πολύτως σημασία. Να είσαι ευτυχισμένος τώρα, χωρίς κανένα λόγο-αλλιως δεν θα είσαι ποτέ."

Λυπήθηκα για την Ολυμπία Καντούνη. Αλλά πάλι, αυτή ξέρει, τι πέρασε, πως έφτασε εκεί που έφτασε... Στον καθένα μας δεν πέφτει λόγο παρά μόνο για τον ευατό του.

10:46 μ.μ., Οκτωβρίου 22, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Αγαπητή μου lemon, δεν το έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο. Αλλά μου αρέσει αυτό που λες, κάτι σαν το "άδραξε τη μέρα"!
Η νεαρή κοπέλλα που κάπως θυμάμαι και το πλαίσιο εποχής, δεν έχει σχέση με την κυρία Καντούνη που γνώρισα από την τηλεόραση ή τα περιοδικά. Αλλά η είδηση είναι είδηση και το γεγονός, για τον καθένα, μοναδικό και μη επανορθούμενο..

Έχω χάσει πια τους γονείς μου, να ένα γεγονός θανάτου που βίωσα. Αλλά κάθε φορά που τους σκέφτομαι, σαν μην πέρασε καθόλου χρόνος, είναι παρόντες και τους αισθάνομαι έντονα.
Ε και τι μ' αυτό,θα πεί ξανά κανείς, θα φύγω και εγώ μια μέρα και δεν θα τους "αισθάνεται" κανείς.. ;)

12:41 π.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Η θυμοσοφία του κρητικού λαού το θίγει σε μαντινάδες το θέμα:

"Λένε ο θάνατος αρχή
άλλης ζωής πως είναι
κι έδωσα όρκο πως κι εκεί
στο πλάι σου θα είμαι"

"Ήθελα και να πέθαινα
κι ο Χάρος να κοιμάται
κι ύστερα νά΄ ναι ψέμματα
να δώ ποιός με λυπάται."

"Αν 'κούσεις πως επόθανα
μην κάνεις πως θα κλάψεις
έτσι κι αλλιώς από καιρούς
ήθελες να με θάψεις....."
(Αυτό καμμιά πεθερά θα τόγραψε!!)

1:06 π.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Blogger Unknown said...

καλημέρα
ενδιαφέρον θέμα ο θάνατος...
σκέφτομαι να ανεβάσω κάτι από αυτό.
τέλος ή αρχή;
θεωρίες.
πέρασμα είναι.
πε ρα σμα
από την ανα πνοή στην παύση.
από τη γή, στην υπόγεια.
από την ελπίδα, στην αλήθεια.

τι εστιν αλήθεια

κάποιος το έχει ρωτήσει, έτσι δεν είναι;
διάφορες απαντήσεις υπάρχουν.
αν η μεγαλύτερη αλήθεια για την α=λήθεια είναι αυτή, τότε αλήθεια είναι ΜΝήμη.

μνήμη πού; μνήμη θεού;

πέρασμα, πέρασμα. το ξέρω.

7:10 π.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κι όταν φτάσουμε στο τέλος, τι θα έχουμε για το οποίο θα "καμαρώσουμε";
Και σαν φύγουμε, τι θα έχουν να θυμούνται για μας οι άλλοι που μένουν;
Ας χαρούμε κάθε στιγμή που έχουμε ΤΩΡΑ μ'αυτούς που αγαπάμε γιατί δεν ξέρουμε πότε θα έρθει το "τέλος". Και, ρε παιδιά, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτή η ζωή. Σίγουρα υπάρχει συνέχεια και σίγουρα χωρίς πόνο....
Κατερίνα, σ'ευχαριστώ που μας "ξύπνησες" (έστω και για λίγο)...

11:04 π.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Kαλημέρα κυρίες μου, εκτός του αγαπητού μας Χοιροβοσκού, δεν σχολίασε κανένας άλλος άνδρας! Φοβούνται πιο πολύ; Ε τότε μπορούσαν να σχολιάσουν την οπτική απάτη!

-Αγαπητή μου δήμητρα μκ, μόνο λύρα που δεν ακούστηκε! Πράγματι ο λαός και όχι μόνο στην Κρήτη, θυμοσοφεί και αποδέχεται.( Που να διαβάσεις τα μανιάτικα μοιρολόγια πχ. -Αν ε, μανούλα μου χρυσή, καλή παράδεισο να βρεις/να μας αφήσεις την ευκή σ' αγγόνια σου και σε παιδιά.)
Αυτό με την πεθερά, σε καλό σου!!

-abttha λατρεύω τον ποιητικό τρόπο της σκέψης σου! Η πεποίθηση για την αθανασία της ψυχής είναι ριζωμένη αρχαιόθεν στα κύτταρά μας, των Ελλήνων. Καμμία σχέση με το "πίομεν φάγομεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν"..
Άρα πέρασμα.. Άρα μνήμη Θεού που άσκεφτα εκτοπίσαμε οι σημερινοί Έλληνες από τη ζωή μας..

-Καλώς την την Χάϊντι, με το ωραίο blog! (γιατί δεν συνεχίζεις; Η είναι προσωρινό;)
Ας χαρούμε γλυκειά μου και ας το δείχνομε στους αγαπημένους μας όσο μπορούμε. Και εδώ φάρμακο είναι η Αγάπη. Έτσι θα μας θυμούνται, αν αγαπηθήκαμε και αν αγαπήσαμε..

4:43 μ.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Blogger Pademios said...

Εγώ βλέπω την χορευτρια να γυρνά μόνο την φορά του ορολογίου.
Γιατρέ μου έχω πρόβλημα ?
Μην κολλήσω κανένα στο... μοναστήρι !!!

8:53 μ.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Blogger Τζων Μπόης said...

εγώ πάντως ως Τζων Μπόης, ως άντρας και ως μελοντικό λίπασμα δεν φοβάμαι καθόλου!
Απλά ο άλλοι φοβούνται μη με χάσουν και τρέμουν, γιατί εγώ δεν είμαι απλά Τζων Μπόης, άντρας και μελλοντικό λίπασμα, αλλά ιδέα και προπάντων ιδανικό!

Κατερίνα σούπερ η μουσική!

Τι σε έπιασε όμως τελευταία με τα θανατικά;
Μήπως να κάνω ένα post για κόλλυβα να "παντρέψουμε" τα άρθρα μας;
Θα βρεθεί όμως κανένα ταλέντο να γράψει έναν επικήδειο της προκοπής;

9:40 μ.μ., Οκτωβρίου 23, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Mμμ πέταξα το γάντι στους κυρίους και ανταποκρίθηκαν! :)

-Καλώς μας ήλθες e-Monk, (χαίρομαι που δεν σ'έφερε εδώ το υπερφυσικό και μεταθανάτιο μέρος, γιατί τότε ποιός ακούει τον φίλο μου Τζων)
Καλή συνέχεια στο blog και στο..μοναστήρι! Πολύ ενδιαφέρουσες οι μαθηματικές πυραμίδες σου, άσε που δίνουν 3D ψευδαίσθηση!

-Ιδέα! Ιδέα! Πολύ μου άρεσε Τζών μου, που σε τιμά ως Μπόη και ως λίπασμα, μελλοντικό έστω! Άλλωστε για αυτό σου άρεσε και η ι-δανική μουσική μου επιλογή!
Ετελείωσε ετελείωσε (ως ο βουλευτής Καλοχαιρέτας)! Έχεις δίκιο, πάσχομεν απο επικήδειους και γέμομεν από επιτήδειους! (Από αύριο πιο αισιόδοξα: Για εννιάμερα!) :))

1:02 π.μ., Οκτωβρίου 24, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Μεταφέρω μήνυμα της φίλης μαςMarina, την οποία ευχαριστώ για την πρόσκληση!
Χαίρομαι που η φιγούρα της spinny dancer, σε έκανε να φιλοσοφήσεις και εσύ:

PRospatho na mpo sto blog sou kai einai adinato, prepei na ftaiei i vrohi, ti na po. Elpizo na eisai kala.
I horeftria mou thimizei ton aenao xoro tis fisis, tis zois genika, apo opoia plevra kai na girnaei, ti simasia exei, i kinisi prodidei zoi.

Se exo proskalesei se ena paixnidi na grapsoume gia ta antikeimena pou sintrofevoun tin kathimerinotita mas. H prosklisi einai sto blog tis daily madness mou. Elpizo na paixeis.
filakia

10:40 μ.μ., Οκτωβρίου 24, 2007  
Blogger maria_pin said...

Εγώ έλεγα κάποτε οτί δεν με νοιάζει και ας πεθάνω- τώρα ακούω επάνω τα παιδιά που παιζουν, και ήδη γαντζώνομαι στη ζωή, και θα πάω να βάλω και ένα πουλόβερ να μη κρυώσω όπως η γυναίκα του Κωσταντάρα στην ταινία, γιατί δεν είναι για τη ζωή ή τον θάνατο, καλός ή κακός ούτε που με νοιάζει. Αλλά αυτά τα δύο, κανείς δεν πρόκειται να τα αγαπήσει όσο εγώ. Ας είναι λοιπόν, να ζήσω όσο γίνεται περισσότερο, για να είμαι δίπλα τους.

Ωραίο το ποστ Κατερίνα, και ωραία η συζήτηση..

5:03 μ.μ., Οκτωβρίου 25, 2007  
Blogger aqua said...

Οταν βρέθηκα "ante portas "
εκτίμησα την ζωή
και τώρα συνυπογραφω την ευχή σου.
Να 'ναι καλός και γρήγορος.

7:43 μ.μ., Οκτωβρίου 25, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Αγαπητή μου maria-pin, η ζωή πάνω απ΄όλα! Παρά το πεισιθανάτιο του ποστ υπάρχει η κατάθεση απ΄όλους η Ζωή και οι στιγμές της προέχουν.
Αυτά που μπορούμε να κάνουμε για τους δικούς μας και αγαπημένους, για μας, για τους άλλους..
Μέρα που περνά δεν ξαναγυρνά λέει η παροιμία, οι καιροί ου μενετοί σε παράφραση.Συνεπώς με αισιοδοξία και χαρά συνεχίζουμε!

2:01 π.μ., Οκτωβρίου 26, 2007  
Blogger Katerina ante portas said...

Δεν είναι δική μου η ευχή Aqua, είναι του Αραχτού. Ίσως βέβαια πάνω κάτω η δική μου (χριστιανά τα τέλη της ζωής, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ΕΙΡΗΝΙΚΑ)μοιάζει...
Η ειρήνη μέσα μας, η ισορροπία με το Θεό και το σύμπαν..
Τότε δεν υπάρχει τέλος!
(Ανοίγω μια θερμή αγκαλιά για το ante portas..και σε φιλώ)

2:07 π.μ., Οκτωβρίου 26, 2007  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

noimage

Powered by Blogger


clock-desktop.com
  • Easy-Hit-Counters
  • Free Web Countersfrom18.11.05
  • Click for Athens, Greece Forecast Creative Commons License
    Αυτό έργοαναφορά www.katerinaanteportas.blogspot.com χορηγείται με άδεια 3.0 Unported.