Καιρός ποίησης

Μην ξεχνάς, η χαρά
Δεν έχει χρόνο περίσσιο
Για πολλές επισκέψεις.

Άφηνε την πόρτα σου
Λίγο μισάνοιχτη
Βάλε λίγο γλυκό στο τραπέζι,
Στον τοίχο κρέμασε ένα χαμόγελο.
Δεν ξέρεις, μπορεί να περάσει
Για μια καλημέρα
Είναι αρκετό
Μην ζητάς πολλές εξηγήσεις.

Άλλωστε δε θα ‘χει καιρό
Έτσι όπως τρέχει
Να μοιράσει τα δώρα της


Το ποίημα ΑΦΗΝΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ, είναι της συμπατριώτισσας-Γύθειο- κ. Νέλλης Β. Λαγάκου, από τη συλλογή της "Γελούσε Φως", εκδόσεις Φιλιππότη-2008. Τακτικό μέλος της Εταιρ.Ελλήνων Λογοτεχνών και του Κύκλου Ελληνικού παιδικού βιβλίου, ασχολείται με την ποίηση όσο και με το αξιόλογο επιστημονικό της έργο, ως σχολική σύμβουλος δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ως και τη συγγραφή βιβλίων για τους φοιτητές του Χαροκοπείου Α.ΣΟ.Ο.
Χθές, τιμήθηκε από την Παλλακωνική Ένωση και την πρόεδρό της κ.Ειρήνη Μουσταφέλλου, με την παρουσίαση του έργου της σε εκδήλωση στο Δημαρχείο Καλλιθέας.

H φωτογραφία των meringue kisses είναι από το Foodnetwork,Ca. Mιά ακόμα γλυκειά επιλογή, με την ευκαιρία,Μerinque cups!

Twenty little tragedies begin

The Last Shadow Puppets - The Age of the Underst

Ένα μουσικό διάλειμμα σε διαδικαστικά τρεξίματα, που δεν αφήνουν χρόνο..
Σε μικρές προσωπικές "τραγωδίες" που ζητούν έκφραση..

Τα λέμε..
Εύχεστε..


Υστερον: Προφητικόν είπατε; Διαφωνώ κάθετα... έχουμε δρόμο ακόμα...
(πηγή: Η Αλεξανδρούπολη internet)

Mεθεόρτια

Τα φώτα και τα λαμπιόνια, μετά τα Φώτα, δεν έσβησαν ακόμα. Δίνουν το γιορτινό παρόν έστω και μεθεόρτια, στα αλσάκια, τις πλατείες και τους δρόμους. Ακόμα και στις βεράντες και τα σαλόνια των σπιτιών. Στη γειτονιά μας έγιναν αιτία και λαμπάδιασε ένα ακόμα διαμέρισμα. "Eυτυχώς που ήταν το ρετιρέ και δεν κινδύνευσαν αναίτια τα άλλα διαμερίσματα της πολυκατοικίας" είπαν. Τα κακά της άμεσης γειτνίασης..

Που τα πάνε τα χριστουγεννιάτικα δένδρα όταν "γεράσουν"; Σκοτωμένα έτσι κι αλλοιώς, αποκομμένα, ξεπουλημένα-καλοπληρωμένα ή "σκοτωμένα"- στις αγορές των πόλεων, φέρνουν την ευωδιά του δάσους και της ελεύθερης φύσης όπου μεγάλωσαν στο στενό ορίζοντα των σαλονιών των αστών.Φυσικά στα σκουπίδια πάνε.. Στην καλύτερη περίπτωση, αξιοποιούνται στο τζάκι. Tο δένδρο στα αμερικάνικα σκουπίδια, είναι προβαλλόμενη φωτογραφία της εφημερίδας Ν.York Times, που μου φάνηκε τόσο επίκαιρη!


Ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με τα "δέντρα" που ανθίζουν και μεγαλώνουν την ποίηση και την λογοτεχνία. Ευτυχώς βραβεύονται και περνάνε στην Αθανασία. Ανάμεσα σε άλλους, τιμητικά βραβεύτηκαν ο Μένης Κουμανταρέας και ο Τίτος Πατρίκιος για το σύνολο του έργους τους.

Θυμόσοφα ο Μ. Κουμανταρέας σχολίασε
«Οπωσδήποτε είναι μελαγχολικό να σε βραβεύουν για το σύνολο του έργου σου. Σημαίνει ότι όπου να 'ναι, σημαίνουν κι οι καμπάνες».
και ο Τ. Πατρίκιος δήλωσε: «Ποτέ δεν είναι οι μέρες ποιητικές και ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται η ποίηση. Και όσο λιγότερο ποιητικές είναι τόσο πιο κόντρα πρέπει να πηγαίνεις».

Αφού ο λόγος ο ποιητικός το ζητεί, ο ίδιος ο Ελύτης, στο 'Αξιον εστίν
-"Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου! "-
λέω να τελειώσει τούτο το post απλά καθαρά ελληνικά. Γιατί η γλώσσα μας και το Ηθος μας δεν είναι για μεθεόρτια σκουπίδια. Να τελειώσει, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου, ωδή των σιωπηλών νεο-Ελλήνων, τη νέα χρονιά που συνεχίζει να ακροπερπατεί:

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή,

κι ένα στόμα ακαρτερούσες,

«έλα πάλι», να σου πει.

Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,

κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Γιάννηδες και τις Ιωάννες, το τραγούδι του Σαββόπουλου και το κλαρίνο του Χαλκιά.

2009 - Στο ρυθμό του δύο -2-

Μπήκε η νέα χρονιά, με περισυλλογή από πολλούς και ως συνήθως, με θόρυβο δηλαδή, για τους περισσότερους.
Εφφέ και πυροτεχνήματα οι καλοζωϊσμένοι λαοί, ρουκέττες και θάνατο οι λαοί- "παιδιά ενός κατώτερου Θεού"*..
Εννιά και δύο ένδεκα, ένα και ένα κάνει δυό! Η χρονιά που περπατά, βαδίζει σίγουρα στο ρυθμό του δύο! Δυο-δυο πάνε οι Χιώτες, τα ντροπαλά κορίτσια του Σαββόπουλου και στην μπανιέρα δυο-δυό,καθώς θέλει ο Β.Γερμανός, οικονομία εν τέλει και στο νερό!
Γάμους και έρωτες, προβλέπουν οι ..αστρολόγοι (στα δικά σας οι ελεύθεροι)!
Δυσκολίες γενικώς, επιλογής επί τω οικονομικώ ("απ την Κική και την Κοκό ποιάν να διαλέξω, την Κική την αγαπώ.." αλλά κοστίζει λιγώτερο η άλλη).
Δυσκολία επιλογής και σε περίπτωση εκλογών, λόγω πεπερασμένων επιλογών(αυτός ο δικομματισμός τέλος πάντων)..
Χρονιά δυάρα λοιπόν,ντόρτια, καθότι οι εξάρες τελευταία σπανίζουν.. Xρονιά ισορροπιών των αντιθέσεων και των πολώσεων ίσως..
Ευχόμαστε όμως, αισιοδοξούμε και ελπίζουμε για μας, για όλους, να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Ας γλυκαθούμε λοιπόν, απλά και υγιεινά -φάτε μάτια ψάρια- με τις φράουλες εννοώ της φωτογραφίας, που τις έχουν φαίνεται βυθίσει σε σοκολάτα και αμύγδαλα και όλα τα καλά του Θεού.Συνταγή  και φωτογραφία  απ τη σελίδα Σκαρμούτσου  εδώ.

-Ευχαριστώ πολύ, με την ευκαιρία, για τις εόρτιες ευχές σας, σχόλια και emails, αντεύχομαι ό,τι καλύτερο!

Aκούμε Resumiendo, από τον Joaquin Sabina, κιθάρα ίσως στο ρυθμό του δύο και πάλι!(σχετικό μάθημα εδώ)

Resumiendo,
Que me grita el escenario ven,
resumiendo,
pido un empujón, no te das cuen,
resumiendo,
que vomito con la televisión,
resumiendo,
me hace falta un polvo un buen rock and roll,
resumiendo,
nos veremos cuando se ponga el sol…

* Λογοπαίζω φυσικά, με τον ομώνυμο τίτλο του έργου Children of a lesser God