Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς, 1924-2006
Άτιτλα
Είχε κρεμάσει μικρούς καφρέθτες πάνου στα δέντρα για να βλέπονται τα πουλιά.
*
Αδιαφορούσα για τα λουλούδια – κείνες τις αδηφάγες μολόχες – που χάσκανε τα στόματά τους και γαυγίζαν στο πέρασμά μου. Δεν τους έδινα ποτέ το δάχτυλό μου να το δαγκώσουν.
*
Μη ζητάτε ρολόι, δεν υπάρχει, γιατί όπως σας εξήγησα βρισκόμαστε σε μια βαθιά σπηλιά. Υπάρχει όμως το μεγάλο εκείνο μάτι μέσα στο πλεχτό κλουβί., υπάρχει και η καρδιά μου που σημαίνει τις ώρες και σας οδηγεί ανάμεσα στο σκοτάδι.
*
Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ , θα γίνει νησί.
Χθες, κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ο Επαμ.Γονατάς, υπερρεαλιστής ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα αν και η καταγωγή του ήταν απο το Αιβαλί, απο οικογένεια πολιτικών. Ο ίδιος δεν χρωματίστηκε κομματικά. Σπούδασε νομικά και άσκησε δικηγορία σε μεγάλες εταιρίες.
Συμμαθητής του Μιλτου Σαχτούρη, αποκαλούσε εαυτόν "μαθητή" του Νικ.Εγγονόπουλου.
Με τον επίσης υπερρεαλιστή ποιητή Δ.Παπαδίτσα, συνεργάστηκαν στο περιοδικό "Πρώτη Ύλη" μέχρι το 1964.
Το έργο του, "Κρύπτη","Βάραθρο","Φιλόδοξος Καρδινάλιος" κ.ά., αυθεντικά πρωτότυπο, με υπερρεαλιστική γραφή.
Το τελευταίο του έργο, μια συλλογή αφηγημάτων "Τρεις δεκάρες", είναι στο τυπογραφείο.
Στην ΕΤ1, την περασμένη μόλις εβδομάδα, είδαμε σε επανάληψη αφιέρωμα στον παράξενο αυτό γέρο-ποιητή. Απο την πλούσια βιβλιοθήκη του, έδειξε να ενδιαφέρεται για λεξικά, που καταγράφουν την πρώτη ύλη της ποίησης, τις λέξεις, στο ταξίδι τους στο χρόνο, για τις πεταλούδες στον κήπο του και τις γάτες, που συμπονούσε σαν σύντροφους.
Είχε κρεμάσει μικρούς καφρέθτες πάνου στα δέντρα για να βλέπονται τα πουλιά.
*
Αδιαφορούσα για τα λουλούδια – κείνες τις αδηφάγες μολόχες – που χάσκανε τα στόματά τους και γαυγίζαν στο πέρασμά μου. Δεν τους έδινα ποτέ το δάχτυλό μου να το δαγκώσουν.
*
Μη ζητάτε ρολόι, δεν υπάρχει, γιατί όπως σας εξήγησα βρισκόμαστε σε μια βαθιά σπηλιά. Υπάρχει όμως το μεγάλο εκείνο μάτι μέσα στο πλεχτό κλουβί., υπάρχει και η καρδιά μου που σημαίνει τις ώρες και σας οδηγεί ανάμεσα στο σκοτάδι.
*
Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ , θα γίνει νησί.
Χθες, κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ο Επαμ.Γονατάς, υπερρεαλιστής ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα αν και η καταγωγή του ήταν απο το Αιβαλί, απο οικογένεια πολιτικών. Ο ίδιος δεν χρωματίστηκε κομματικά. Σπούδασε νομικά και άσκησε δικηγορία σε μεγάλες εταιρίες.
Συμμαθητής του Μιλτου Σαχτούρη, αποκαλούσε εαυτόν "μαθητή" του Νικ.Εγγονόπουλου.
Με τον επίσης υπερρεαλιστή ποιητή Δ.Παπαδίτσα, συνεργάστηκαν στο περιοδικό "Πρώτη Ύλη" μέχρι το 1964.
Το έργο του, "Κρύπτη","Βάραθρο","Φιλόδοξος Καρδινάλιος" κ.ά., αυθεντικά πρωτότυπο, με υπερρεαλιστική γραφή.
Το τελευταίο του έργο, μια συλλογή αφηγημάτων "Τρεις δεκάρες", είναι στο τυπογραφείο.
Στην ΕΤ1, την περασμένη μόλις εβδομάδα, είδαμε σε επανάληψη αφιέρωμα στον παράξενο αυτό γέρο-ποιητή. Απο την πλούσια βιβλιοθήκη του, έδειξε να ενδιαφέρεται για λεξικά, που καταγράφουν την πρώτη ύλη της ποίησης, τις λέξεις, στο ταξίδι τους στο χρόνο, για τις πεταλούδες στον κήπο του και τις γάτες, που συμπονούσε σαν σύντροφους.
posted by Katerina ante portas at 2:25 π.μ.
from18.11.05
16 Comments:
Καλημέρα Κατερίνα.
Σας ευχαριστώ γιαυτό το ποστ. Αναρρωτιόμουν πως κ δεν είχε γράψει κανείς μέχρι τωρα γιαυτόν τον άνθρωπο που υπήρξε μια μεγάλη μορφή των ελληνικών γραμμάτων.
Σ'ενα άλλο μπλογκ, συζητάγαμε για τους τρόπους που ακούς μουσική καθώς περνούν τα χρόνια, μεγαλώνοντας δηλαδή κ εκεί έγραψα ότι στη μουσική κ ειδικά στην κλασική, επιστρέφεις συνεχώς ωριμότερος. Μεγάλη σοφία, το ξέρω αλλά τώρα που μεγαλώνω είμαι σε θέση να κατανοώ αυτήν την αλήθεια.
Για τον Γονατά, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Εν πολλοίς απόμακρος, σαν μια φράση που δεν μπορεί να μεταφραστεί ( έκανε το σχετικό λογοπαίγνιο κ ο κύριος Κουκουζέλης χθες)σου δίνει συνεχώς την εντύπωση ότι αν έγραφε σε κάποια αγγλοσαξωνική γλώσσα θα ήταν ένας Όσκαρ Γουάιλντ, ένας Αλέξαντερ Πόουπ, ένας Τουαίν.
Παρατηρούσε την καθημερινότητα, τη φύση ( ειδικά τη φύση), την αγαπούσε κ μετά έδινε την δική του εκδοχή για την ερμηνεία της καθημερινότητας με το λεπτό, υποδόροιο, αγγλοσαξωνικό χιούμορ.
Άλλη αίσθηση που μου άφηνε είναι ότι συνειδητά απείχε τόσο πολύ από τη δημοσιότητα. Ήταν ένας ελαφρύς σνομπισμός, ανάμεικτος με μια αηδία για την Αγορά της Νέας Ελλάδος.Μπορεί κ να κάνω λάθος βέβαια.
Πάντως χάρηκα που κάποιος έγραψε κάτι.
Kαι να φανταστεις οτι δεν το ακουσα απο κανενα καναλι χθες.Βλεπεις τα Αριων ηταν πιο σημαντικα...
κι εγώ χάρηκα για το συγκεκριμένο post. Κατερίνα...μας κακομαθαίνετε
Eυτυχώς που ασχοληθήκε η κρατική τηλεόραση. Για τους περισσότερους ήταν απλά ένα μονόστυλο.
Ίσως είναι η μοίρα των ανθρώπων των γραμμάτων να "φεύγουν" ήσυχα...
Πραγματική όαση η ΕΡΤ ώρες ώρες..
Να είσαι καλά Κατερίνα μας που έχεις τόσο μεράκι και μοιράζεσαι μαζί μας όλα αυτά τα ωραία!
Τί λές, Κατερίνα;
Πάει, λοιπόν; Γέρων μεθ' ηλικίας.
(Είδες τελικά, μείς που ενημερωνόμαστε μόνο από τα blogs! χάνουμε βέβαια πολλά, όπως χάσαμε κι αυτόν).
Καλημέρα σε όλους σας. Έκλειψη λέει σήμερα, εντυπωσιακή εικόνα απο την Αίγυπτο και το αστεροσκοπείο, αν και άλλου είδους "έκλειψη" βιώνουμε καθημερινά.
-Αγαπητέ Αθήναιε, εγώ ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα όσα ωραία συμπληρώσατε για τον ποιητή.
Ο αντικομφορμισμός του ήταν έντονος στην εικόνα που έβγαινε απο την εκπομπή, όσο και το -αγγλοσαξονικό λέτε- ιδιότυπο χιούμορ του. (Μου θύμιζε λίγο Σουρή).
Μια άλλη παρατήρηση που έκανα, είναι ότι είχε τη σοφία όχι μόνο που δίνει η ηλικία -γιατί αυτό δεν είναι λογικά επόμενο- αλλά κάποιου που έχει σταθμίσει το περιττό και διακρίνει το ουσιαστικό στη ζωή.
Η σοφία ενός Διογένη, ή ενός παιδιού.
Γιαυτό αγαπούσε τα δέντρα,τα ζώα γύρω του, τη φύση.
(Θα θέλατε παρακαλώ να ξαναδώσετε το λίνκ σας γιατί δεν λειτουργεί;)
-Δεν το γνωρίζω πρέζαΤV, παρακολουθώ επιλεκτικά τηλεόραση πλέον.
-Ως "πρέσβειρα" armiriki μου, καλώς πράττω!
-Όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι έτσι ήσυχα φεύγουν, φίλε dimitri.
-Αλήθεια είναι Snowflake μου. Όπως και άλλοτε συζητήσαμε, ενίοτε την ποιοτική έκπληξη την κάνει η κρατική (και δή η ΕΤ3).
-Τυπικά 82, θ.τραγί, αλλά έχουν άραγε ηλικία οι ποιητές;
(Λέτε να είναι απάντηση στους φίλους που αναφέρει ο Kuk?}
Το είδα το αφιέρωμα, μάλιστα για δεύτερη φορά (την πρώτη είχα δει το τέλος μόνο). Και προβληματίστηκα γιατί δεν είχε γίνει η δουλειά του γνωστή σε ευρύτερο πεδίο. Ίσως έπαιξε ρόλο και η αντικομφορμιστική παρουσία του, που ήταν έκδηλη και έντονη στο αφιέρωμα, ακριβώς όπως το γράφεις Κατερίνα. Συμφωνώ με τον Αθήναιο, εξέπεμπε ένα ελαφρύ σνομπισμό-αηδία για την σημερινή κατάσταση.
Πρέζα, δεν ξέρω για την τηλεόραση, αλλά στο ραδιόφωνο και στο ίντερνετ αναφέρθηκε το γεγονός.
Όπως πάντα ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο το αφιέρωμά σου.
Χαίρομαι να περνάω από εδώ.
Καλησπέρα.
-Χαίρομαι που βλέπεις και σύ επιλεκτικά tv Juanita μου! Δεν θα προσδιόριζα ακριβώς τη συμπεριφορά του. Είχε μια χαρά που μοιραζόταν το χρόνο και τα ενδιαφέροντά του και εξηγούσε τον τρόπο ζωής του..
-Χαίρε Marco, πάντα ευγενής, με τον καλό σου λόγο!
Ήταν ένας ελαφρύς σνομπισμός, ανάμεικτος με μια αηδία για την Αγορά της Νέας Ελλάδος
Θαρρώ δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα Αθήναιε.
Κατερίνα, εύγε. Μεγάλη υπόθεση στις μέρες μας κάποιοι λίγοι μα πολύτιμοι, να δίνουν χώρο στο αθόρυβο, το εκλεκτό κι εκλεκτικό, σε εκείνο που συχνά κατοικεί στις χαραμάδες μα ωστόσο είναι αδιόρατα, διακριτικά, παντού. Όπως ο Λόγος και η Ουσία ενός Γονατά.
Αυτόν και εμάς θα εκπροσωπήσουν (άπαξ ελπίζω), οι στίχοι της κυρίας Βίσση, ένδειξη πνευματικής ανησυχίας και διεργασίας σήμερα..
-Ξέρεις, άλλος ο χαλκός ηχών και άλλο το ψήγμα χρυσού.
-Ξέρω, ότι ο -εκουσίως-ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται. (Δες το σπόρο που ταπεινώνεται το χειμώνα, τι λουλούδι βγάζει την Άνοιξη).
Έτσι ελπίζω, απο την "εκουσία ταπείνωση" να έλθει η άνοιξη και στα πνευματικά του τόπου μας. (Αν, λέω αν υπάρχει κανείς,ΕΝΑΣ, χωρίς ματαιοδοξία πνεύματος και επιθυμία "έγκαιρης" προβολής εξαργυρώσιμης μάλιστα, εις τον κομιστή που λέμε εμείς οι τραπεζικάριοι) :)
-Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.
Αυτόν και εμάς θα εκπροσωπήσουν (άπαξ ελπίζω), οι στίχοι της κυρίας Βίσση, ένδειξη πνευματικής ανησυχίας και διεργασίας σήμερα..
χαχαχαχα, Κατερίνα, εκπληκτική διατύπωση!!
Εγω δυστυχώς πρώτη φορά ακούω το ονομά του και σ ευχαριστώ πολύ που μου τον σύστησες...
:)
Καλώς την τη lemon μας! Χαίρομαι που "γαργάλησα" την αντίληψη των πραγμάτων, χρυσό μου! ;)
Χιχι, Κατερίνα, με κατάλαβες! Μένω μακρυά απο μουσική, πολιτική και ιστορία διοτι οι γνώσεις μου εκεί είναι αποσπασματικές, αλλά άμα μυριστώ λογοτεχνία και προπαντώς βιογραφίες (ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο, έναν συγκεκριμένο, μεμονωμένα, κι όχι θεωρητικά, με το μεγάλο πλήθος και τις ιδέες) τρέχω σαν το λαγωνικό, να προλάβω, να τέρψω το μυαλό και ην καρδιά μου, και να μάθω!!
Η χαδιάρικη και αφοπλιστική σου εξομολόγηση, με κάνει και χαμογελώ!
Τίποτε δεν γνωρίζουμε καλό μου σε σχέση με τη γνώση. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι, αυτοί μάλιστα που σκέφτονται και ψάχνουν, δεν είναι ενδιαφέροντες και με τη δική τους αξία την ξεχωριστή.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home