Graffiti και γραφικότητες
Μια επιθετική μορφή τέχνης, θα λέγαμε για τα γκράφιτυ που τελευταία κατακλύζουν και την πόλη μας. Άλλοτε δηκτικά, άλλοτε έξυπνα άλλοτε κραυγαλέα, μπήκαν στην καθημερινή διαχείριση των εικόνων στο διάβα μας.
Αποκύημα φευγαλέας επανάστασης, έλλειψη σεβασμού στο χώρο καταχώρησης, ξεδιάντροπος διασυρμός των επώνυμων, καταγραφή των "γραφικών", που πέφτουν στη μήνιν του χρωστήρα του καταγραφικού, του καταγραφέα.
Αυθόρμητη πράξη του γαβριά των δρόμων, ή προμελέτη, έγκλημα τέχνης, όχι κατ ανάγκην κατ'εναντίον της;
Γεγονός είναι ότι υπάρχουν οργανωμένοι "καλλιτέχνες" που αποτυπώνουν εφήμερα, και άλλοι που το αναγάγουν σε τοιχογραφίες και ένα είδος ανοιχτής έκθεσης, μια πινακοθήκη των δρόμων.
Για παράδειγμα η γκράφιτι πολιτική διαμαρτυρία, κατά της διεθνούς υποκρισίας και του εξίσου διεθνούς δικαστηρίου της, που θεωρεί εγκληματία πολέμου τον απελθόντα Μιλόσεβιτς και εξαγνίζει τον εξίσου ευθυνόμενο Κλίντον ή Μπούς ή Μπλερ. Ο Πίντερ χρειάστηκε κάποια λόγια και ένα κάρο θάρρος να υποστηρίξει τον "εγκληματία" και τη χώρα του δημόσια, ερευνητές κάποιες μέρες ερευνών να καταγράψουν τα ιστορικά στοιχεία, δημοσιογράφοι ώρες να συντάξουν τα ρεπορτάζ και έρχεται ο καλλιτέχνης του δρόμου με μερικές πινελλιές και εκφράζει το δημόσιο αίσθημα. Ποια είναι τελικά η δικαστής Κάρλα Ντεπόντε;
Στις Σέρρες ένας καλλιτέχνης, ο Χριστόφορος Μελίδης, ζωγράφισε ρεαλιστικά τους τοίχους των αποθηκών της ΔΕΗ, απεικονίζοντας την παλιά πόλη και τις γειτονιές που χάνονται, σε μια ανοιχτή πινακοθήκη.
Στην Αθήνα διασκεδάζουμε με τα πρωτότυπα συνθήματα ή εικόνες ευρηματικές όπως στη φωτογραφία του Δημήτρη.
Στη Θεσσαλονίκη ετοιμάζουν ιστοσελίδες αφιερωμένες στη νέα έκφραση τέχνης.
Στην Ευρώπη, δημιουργούν οργανισμούς προβολής και καταγραφής της εφήμερης τέχνης.
Ύστερον: Στον drugstv, My Heart Will Go On της Dion.
Στον εφηβικό Λύσιππο, Τα δειλινά, της Μοσχολιού και "Θα πιω απόψε το φεγγάρι",του Πουλόπουλου.
-Nα θυμήσω ότι στα χθεσινά σχόλια, το Αmerican Pie, ήταν για τονDimitriNikolsky.
Ύστερον: δείτε το νεώτερο δημοσίευμα, Graffiti
posted by Katerina ante portas at 5:30 π.μ.
from18.11.05
24 Comments:
Το graffitti είναι όντως τέχνη, έχει το δικό της καμβά - όμως εμένα με πληγώνει ο τρόπος που αποδίδεται ο όρος σε κάθετί που είναι απλά μουτζούρα σε έναν άδειο τοίχο.
Δε μου αρέσουν οι κλινικά καθαρές πόλεις, όμως με πειράζει ο βιασμός των οπτικών μου νεύρων, ιδίως όταν η Πόλη προσφέρει απλόχερα την συμπίεση με τα αυτοκίνητά της και τους αγενείς της πολίτες.
Προτιμώ λοιπόν, ο καμβάς να είναι σε χώρους συγκεκριμένους, να θαυμάζεται ως τέχνη και να διδάσκεται ως τέχνη και όχι ως πάλη στο όποιο κατεστημένο. Και το Internet προσφέρεται, αν μη τι άλλο, για τέτοιες εκφράσεις.
Καλημέρα απο το συντηρητικό Orlando της Florida.
Απίθανο το θέμα σου (όπως και πολλά άλλα εδώ που τα λέμε).
Δεν με ξενίζουν τα γκράφιτι, τα προτιμώ σαν μια πινελιά χρώματος στις κατά τα άλλα γκίζες και κακο΄γουστες πόλεις μας.
Το grafiti απ' ότι ξέρω ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές του Bronx στη Νέα Υόρκη. Εκεί εμφανίστηκε αυτή η μορφή τέχνης ως αντίδραση στη τέχνη της άρχουσας τάξης.
Εδώ, αν αρχίσει και το grafiti να υιοθετείται από τους "έχοντες και κατέχοντες" τότε μάλλον χάνει το νόημα του και απλά θα αποτελέσει και αυτό μία ήττα της "αντίδρασης στο κατεστημένο".
Καλημέρα σας!
Όπως πληγώνει οποιαδήποτε τέχνη στα χέρια ατάλαντου, Λύσιππε!
Όμως επειδή εκφράζει κυρίως θυμό, και γίνεται κατάχρηση χώρων και ανοχής, απωθεί.
Δεν είσαι συντηρητικός, όλοι μας έχουμε τέτοια αισθήματα, ειδικά όταν ανακαλύψεις την τέχνη στην..πόρτα σου! :)
-Είμαι σίγουρη Νομάρχα μου ότι βρήκες το θέμα πίσω απο το θέμα. Τι σόι πολιτικός θα ήσουν!
Όσο για τα γράφιτι,που δεν ελέγχονται σαν τέχνη, θα εξελίσσονται. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο.
Όπως και το θέμα των προσωπικών ελευθεριών και ΟΛΩΝ αδιακρίτως των εγκληματιών πολέμου.
-Μην ξεχνάς Dimitri ότι η καταδικαστέα κάποτε αφηρημένη ζωγραφική, έγινε αφενός όπλο διείσδυσης της..CIA (ναί, ναί} και ενθαρρύνθηκε γιατί οι Ρώσσοι (οι αριστεροί γενικά) πρώτοι κατηύθυναν τα ρεύματα της πρωτοπορίας. Αφετέρου εύρος επένδυσης για την άρχουσα τάξη!
(Αλήθεια πήρες το κομμάτι της ..american pie που σου αφιέρωσα;)
Γκράφιτυ στην Αθήνα γίνονται τουλάχιστον εδώ κι 25 χρόνια, Κατερίνα μου. Είμασταν μαθητές ακόμη, όταν φίλοι από τα φροντιστήρια που σε ετοίμαζαν για καλών τεχνών βγαίναν σε ομάδες ή μόνοι να κάνουν γκράφιτυ και μάλιστα χωρίς την ανοχή της αστυνομίας.
Σήμερα το γκράφιτυ είναι αποδεκτό - βλέπεις, ο δήμος πληρώνει, όπως για κείνο της Πειραιώς. Είναι μια "νόμιμη" κι απολύτως αποδεκτή μορφή έκφρασης.
Σαφώς έτσι είνα Mirandolina μου. Απο τα λινκς που δίνω φαίνεται, με πόση σοβαρότητα αντιμετωπίζεται παντού.
Το βλέπω εξελισσόμενο ακόμα, όπως η ρεαλιστική απεικόνιση, στις Σέρρες. Όπως μια "πολεοδομική σκηνογραφία" αν επιτρέπεται ο αυθαίρετος όρος.
Μ'αρέσουν τα γκράφιτι αρκεί να μην είναι στον δικό μου τοίχο ! Οπως μ'αρέσουν και τα συνθήματα , κάποια είναι πολύ έξυπνα .
Μ'αρέσουν όμως και οι καθαρές πόλεις . Θα ήθελα να είναι σε συγκεκριμένους χώρους .
Είχα δεί κάτι φωτογραφίες από μιά γκρίζα θλιβερή πόλη που είχαν κάνει κάποια κτίρια από πάνω ως κάτω με γκράφιτι . Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό .
Δεν με χαλάει διόλου η επανάσταση και η διαμαρτυρία αρκεί να μην πλήττει το αισθητικό μου κριτήριο .
Καλημέρες !
...κι εγώ που νόμιζα ότι μόνο εγώ μουντζουρώνω...
κι αφού δε μου αφιερώνει κι εμένα κανείς τραγούδι, το αφιερώνω εγώ στον εαυτό μου για να μην έχω κι υποχρέωση.
«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει
Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι»
άσχετο;
δεν ακούω τίποτα...
άρα σχετικό!
-Νόμιζα ότι σου είχα κάνει αφιέρωση armiriki μου, αλλά να μία σχετική με το θέμα σου, το μαύρο πουκάμισο.
(Tώρα.. ζωγραφίζεις, δεν μουτζουρώνεις, έτσι δεν είναι;)
-Καλημέρα Ellinida μου, Σελίν Ντιόν δανεική σήμερα!
και που να με δεις όταν κεντάω!
Tα graffiti ειναι μια αξιολογη μορφη τεχνης που οταν πολιτικοποιουνται μπορουν να δωσουν ενα γερο μηνυμα στους αναγνωστες που ξερουν να διαβαζουν πισω απο τις γραμμες.
Έτσι είναι φίλε drugstv! Δες για παράδειγμα στην κάτω φωτογραφία, το ζωγραφισμένο γέρο, σαν να κοιτάζει γύρω την αθλιότητα και τη μιζέρια και ονειρεύεται..πράσινο.
-Κεντάς, είπες; Πολυτάλαντος!
κάποτε είχαμε μια ιδέα να γεμίσουμε γκράφιτι όλες τις ασχήμιες της πόλης, δοκιμάζοντας από το σχολείο που πήγαινα, όλα τα παιδιά το πήραν ζεστά, το παράξενο είναι ότι το πήραν ζεστά και οι καθηγητές, έτσι κάθε Σαββατοκύριακο ήμασταν επί τω έργω, δυστυχώς έπειτα από λίγο καιρό κάποια βλαμμένα έκαναν μουτζούρες στους τοίχους και μας χάλασαν ό,τι είχαμε φτιάξει... έπειτα από αρκετά χρόνια είδα κάτι να γίνεται στην Αθήνα και χάρηκα, ήταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να καλύψουν κάποιες ασχήμιες σε πολυκατοικίες, μακάρι να το συνεχίζανε και σήμερα θα μπορούσε να άλλαζε όψη η πόλη μας ;)
Κατερίνα, εμένα μ αρέσουν πολύ τα γκράφιτι, όπου κι αν είναι, μ αρέσει που ανακατεύουν αντικείμενα της κανονικής ζωής (πόρτες, τοίχους, λαμαρίνες) με φανταστικά τοπία, τα νιώθω λίγο σαν εκείνο το όνειρο του Κουροσάβα με τον άνθρωπο που βάδιζε μέσα στους πίνακες του Βαγκόγκ ή σαν τη διαφήμιση που δείχνει αυτό τον καιρό-ο τυπος που μπαίνει απο τον ένα πίνακα στον άλλον...
Μου έφερες στο νου ένα ντοκιμαντέρ-που δεν έχω δει ακόμη βέβαια, αλλα το πόσταρα γιατί μου φάνηκε λιγάκι σχετικό με το θέμα σου, και περισσότερο σχετικό με την αγάπη σου για την ελληνική ύπαιθρο και την παράδοση!
Με αγάπη.
Τι μου θύμισες τώρα!
Κάτι νύχτες με τα (πανάκριβα τότε) σπρέι στις τσέπες του μπουφάν να πασαλείβουμε κάτι σχολικούς τοίχους -δεκαετία '70. Καποιος κρατούσε τσίλλιες μαζί με το φακό! Ευτυχώς δε μας τσιμπήσανε ποτέ. Το τί ακριβώς φτιάχναμε, φαινόταν καθαρά το πρωί που περνούσαμε και ρίχναμε κλεφτές ματιές.
Ισως από τότε να μου έμεινε η συνήθεια.. Ξέρεις, συχνά, με ευχαριστεί να ζωγραφίζω νύχτα, όταν δεν ξεχωρίζω απολύτως τα χρώματα, και το αποτέλεσμα το ανακαλύπτω τη μέρα! Απίθανο, ε;
Πρωτότυπο (και ευαίσθητο) θέμα για ποστ, ιδιαίτερα τολμηρό για σοβαρές κυρίες.. χεχε..
(το '70 κάτι, μόνο θεότρελλοι καλλιτέχνες τολμούσαν να ανασάνουν ότι το γκραφίτι είναι Τέχνη)
:-)
Eίδατε στο site για γκράφιτι στη Θεσσαλονίκη που βάφουν πολύχρωμο ένα τσιμεντένιο ντεπώ;
Αυτού του είδους η εικαστική παρέμβαση είναι ενδιαφέρουσα και επιθυμητή.
- Streetspirit μου μου φαίνεται ότι θα καθιερωθεί ο όρος.. πολεοδομική σκηνογραφία! Θα στοίχιζε και λιγότερα απο ότι οι αναπλάσεις!
-Με κάνεις και φοβάμαι έτσι φυσιολογικά που το αντιμετωπίζεις lemon μου! Τζέσικα Ράμπιτ θα καταντήσουμε!
- Σπρέι απο αυτόν πως τον λέγανε απέναντι απο το Πολυτεχνείο με τα είδη σχεδίου (πριν να ανοίξει το πλαίσιο) ροδιά μου? Μήπως.. ήμουνα και εγώ μαζί? :(
Πάνε πολλά , πάρα πολλά χρόνια από τώρα, το graffiti δεν υπήρχε καν σαν όρος στη ζωή μας, μιλάω για κάπου στα 1972. Μια παρέα 16χρονων φίλων, μέσα στη δικτατορία, έχει πάρει τα πινέλα και ένα κουτί άσπρη μπογιά. Μετά από μικρή έρευνα, έχει εντοπίσει πάρα πολλά σχολεία με ένα κοινό χαρακτηριστικό: γήπεδο μπάσκετ με τον χαρακτηριστικό κύκλο στη μέση και τη γραμμή στη διάμετρο. Έτσι, για πολλά βράδια η παρέα αμολιόνταν κάνοντας το δικό της σχόλιο. Δύο γραμμές από τη διάμετρο προς την περιφέρεια του κύκλου και να, ω του θαύματος , είχες έτοιμο και καλοζωγραφισμένο το κλασικό σήμα της ειρήνης και των Λαμπράκηδων.
Η παρέα, πρόλαβε καμιά δεκαριά σχολεία στις περιοχές της Νότιας Αθήνας. Παρόλο που είχε εντοπίσει τουλάχιστον 30 ή και παραπάνω, στάθηκε αδύνατον να συνεχισθεί η «εικαστική παρέμβαση». Η Ασφάλεια, μετά από λίγο μπήκε στο νόημα και ξαφνικά, όλα τα σχολεία με γήπεδο μπάσκετ και σχετικό κύκλο στη μέση, απέκτησαν φρουρά, ένα περιπολικό. Κάποιος να τα...φυλάει.
Πολύ ωραίο το άρθρο σου Κατερίνα, ωραία γραμμένο, όπως πάντα.
Συμφωνώ και με τον Λύσιππο αλλά και με την απάντησή σου καθώς και με τον Λαμπρούκο αλλά και με τις επί μέρους τοποθετήσεις όλων-κυρίως της Ελληνίδας. Γενικά δεν βλέπω να υπάρχουν συγκρουόμενες θέσεις, αλλά αλληλοσυμπληρούμενες.
Χα! Θυμάστε βρε παιδιά ένα θαυμάσιο σκίτσο του Μορντίγιο; Νομίζω στη Βαβέλ το είχα δει για πρώτη φορά, πριν από χρόνια: Η εικόνα μας δείχνει από ψηλά, μια τεράστια πόλη, το βράδυ. Στέγες, στέγες, στέγες....όλες γκρίζες και θαμπές. Ένας τυπάκος λοιπόν, έχει βάλει τη σκάλα και βάφει τη στέγη του πολύχρωμη, θαρρώ με τα χρώματα του ουράνιου τόξου....Από κάτω, έχει παρκάρει το ασθενοφόρο και οι νοσοκόμοι, είναι έτοιμοι να «μπουζουριάσουν» τον ... «τρελό» που ήθελε χρώμα και διαφορετικότητα....
Την καλημέρα μου σε όλους.
Kαλημέρα απο την Αθήνα με "ανοιξιάτικη βροχούλα" (Μάρκο μου η αφιέρωσή σου καταπληκτικά έγκαιρη και επίκαιρη, ευχαριστώ!).
Αγαπητέ μου Δύοντα, ακόμα και οι αντικρουόμενες θέσεις, αλληλοσυμπληρούμενες είναι. Προσφέρουν την οπτική του "απέναντι" και τις εκτιμώ εξίσου.
Άλλωστε ένα θέμα συζήτησης είναι πετυχημένο, όταν αφήνει περιθώριο να συμβάλλεις, με την άποψή σου, την εμπειρία σου, την αισθητική και την οπτική σου γενικά. Αυτή η "ανάδραση" είναι που κάνει πετυχημένο το "θεσμό" των blog έναντι των π.χ. εφημερίδων.
Αν κάνεις zoom στη φωτογραφία του πουλιού, θα δείς το μήνυμα του μοναχικού: Κάνω τέχνη ανώνυμα, γιατί φοβάμαι την κριτική.
Η φιλοσοφία των Bloggers τελικά!!
...μεγάλη συζήτηση ανοίγεις Κατερίνα. Το blog όσο κρατιέται σε ένα καθαρά προσωπικό πλην όμως δημοσιοποιημένο ημερολόγιο, όπου ο κάθε ένας βγάζει ανώνυμα τα σώψυχά του, είναι μία α ιστορία πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα. Όταν όμως αποκτά και τη χροιά του σχολιασμού ή της κριτικής επί παντός, τότε –νομίζω- πως θα έπρεπε να υπάρχει και η ανάληψη της ευθύνης των λόγων του όποιου σχολιαστή. Δεν ξέρω, σκέφτομαι δυνατά τώρα...
Λες η φιλοσοφία των bloggers… Οκ, θα το δεχόμουν αυτό απόλυτα αν οι bloggers ήταν ένα συμπαγές είδος, μια «φυλή» με την ίδια διαδικτυακή συμπεριφορά. Αλλά είναι έτσι; Δεν νομίζω από τα λίγα που έχω δει...
Δεν μ'αρέσει να χωρίζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες και νομίζω ότι οι μπλόγκερς δεν είναι φυλή . Απλά έχουν το κοινό μέσο έκφρασης . Αυτό που μου προκαλεί ευχαρίστηση είναι να διαβάζεις και ν'ανακαλύπτεις όμορφους ανθρώπους , και έχει πολλούς στην μπλογκόσφαιρα . Εστω και αν δεν πρόκειται ποτέ να τους γνωρίσεις , χαίρεσαι που υπάρχουν . Και εσύ Κατερίνα όπως κι'άλλοι είσαι ανάμεσα σ'αυτούς .
Καλημερούδια !
Το γράφιτι-ως μορφή τέχνης- μπορεί ωραιότατα να ταιριάξει με μια πόλη καθαρή.
Το ίδιο, ομορφαίνει μια βρώμικη πόλη και συμβάλλει στην ανέχεια μας. Τραβάει την προσοχή μας από τα ξεχαβαρλωμένα πεζοδρόμια, τις θανατερές λακούβες και τους ευωδιαστούς ξέχειλους σκουπιδοτενεκέδες.
Το γκράφιτι, όταν προσδιορίζει το αχαρακτήριστο ον που καταστρέφει αντί να δημιουργεί,δεν χωράει πουθενά.
Για να γίνω πιο σαφής, είναι ωραίο θέαμα το Α σε κύκλο με συνοδεία ανάλογου κειμένου σε εσωτερικούς τοίχους δημοτικού σχολείου?
Μήπως να το δω σαν εναλλακτική τέχνη;
H ελευθερία της έκφρασης άραγε και η ανωνυμία των κατά τα άλλα επώνυμων bloggers δεν συνιστά "φιλοσοφία"; Αυτό παραλλήλιζα Δύοντα φίλε μου και μόνον!
Καλημερούδια και απο μένα, σ ευχαριστώ που με κατατάσσεις στους "όμορφους" (αδυνάτισα τρεις πόντους).
Αυτό το καταδικάσαμε σύσσωμοι peftasteri. Εξετάζουμε την εξέλιξη πλέον του γκράφιτυ.
to grafiti einai kati fwteino...omorfo, dinei xrwma se gkrizes poleis. Eite tis lene leykwsia, eite a8hna eite dundee. Sto Dundee se kapoia fash eixan systh8ei omades atomwn pou eixan analabei na xrwmatisoun etsi tis ypoba8mismenes perioxes. Dystyxws leipw polly kairo apo kei kai den exw thn paramikrh idea gia to pou exei paei to 8ema. Sthn leykwsia, olh h polh apotelei enan axrhsimopoihto kanba. Monh aktida eley8erias, oi toixoi ths katalhpshs malacasa, alla kai aytoi se ligo 8a kse8wriasoun, mias kai oi katoikoi ths to kalokairi feygoun gia na podhlathsoun se rwsia kai kina.
Sthn a8hna, pou poia epeidh zw sta ekswterika thn blepw teleiws apospasmatika, kati fainetai na kineitai....ligw oi gefyres sth nea iwnia, ligo h peiraiws (ekei stis palies ergatikes polykatoikies).
kalhspera apo thn opis8odromikh kypro....
Καλώς μας ήλθες zappa! H εικόνα της Κύπρου που δίνει ο δύων/ανατέλλων (και ίσως η κόρη μου απο ένα σύντομο η αλήθεια ταξίδι) μοιάζει αντίθετη απο αυτό που θα λέγαμα "οπισθοδρομική"!
Περιμένουμε να έρχεσαι και σίγουρα θα μας εξηγήσεις.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home