Καιρός φέρνει τα λάχανα;

"Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς"

-Την ματαιοδοξία άραγε, των πραγμάτων ; Που βάζει πόδι στην ισορροπία ψυχής και σώματος, πνεύματος και νού;


Προϋποθέτει αφενός, συνήθως και τον πλούτο και τη δόξα. Την υπερηφάνεια αφετέρου, που χωρεί , για ασήμαντα πράγματα, σημαντικά μόνον για εκείνον που τα νομίζει έτσι, στο συγκεκριμένο χρόνο. Ίσως και την αλαζονεία.
Η Παπαδάκη, η διαλάμψασα ηθοποιός του Εθνικού, διαβάζω στο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου, μπορεί να έχασε τότε, στους δύσκολους καιρούς του εμφυλίου τη ζωή της, απο φθόνο για μία ζώνη, πολύτιμη απο πλατίνα!

Ναρκισσισμός, αυταρέσκεια, δημιουργία εντυπώσεων, είναι τα πρόσφορα στο έδαφός της. Εξουσία, έλεγχος, διακαής επιθυμία για κοινωνική άνοδο, για απόσπαση διάκρισης έστω και ολίγων λεπτών, οι καρποί της. Δεν ενδιαφέρει σήμερα η δόξα επί της ουσίας, για ηρωϊκά ή υπεράνθρωπα επιτεύγματα, για επιστημονική ή πνευματική διάκριση. Ενδιαφέρει η διάκριση για υλιστικά επιτεύγματα, τι, πόσα, που. Δηλαδή, τι αυτοκίνητο οδηγείς, πόσα (χρήματα) βγάζεις, που κατοικείς. Επίσης, τι φοράς, πόσα κιλά είσαι, που αγοράζεις τα φετίχ της ματαίας εικόνας σου.


Σε τέτοιες σκέψεις, με έβαλε το άρθρο για την υπερχρέωση των νοικοκυριών και την κυριαρχία του πλαστικού χρήματος. Βλέπουμε στις ασπρόμαυρες ταινίες, την αναφορά στις δόσεις και τους δοσάδες που έντυσαν και στήριξαν τα νοικοκυριά μετά τη δεκαετία του 50 και του 60. Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με το ρόλο που επιφυλάσσουν τελευταία οι Τράπεζες στις εταιρίες τους, ως διαχειριστών, των αγορών επί πιστώσει.


Τι καθορίζει το status σήμερα; Κυρίως η εικόνα, μέσα από το ντύσιμο με επώνυμα ρούχα και απαραίτητα αξεσουάρ.

Βιτρίνες πρόκληση και πρόσκληση, μάτια άπληστα για εφήμερη δόξα και υπεροπτική ενατένιση των άλλων και ακόμα καλύτερα, του φακού της επικαιρότητας.

Σε ενημέρωση-newsletter το λένε- μεγάλου πολυεθνικού περιοδικού, που έρχεται τακτικά στο email μου, πέφτω απο τα σύννεφα. Ποιός καθημερινός άνθρωπος- γιατί σε αυτούς υποτίθεται ότι απευθύνεται το περιοδικό- θα έδινε 1000 δολάρια για ένα ζευγάρι παπούτσια τάδε φίρμας; Ή γυναικείας τσάντας, που θα μεσουρανήσει για τρεις μήνες, όσο μια σαιζόν;
Ποιά είναι η οικονομική ευχέρεια στο σημερινό καταναλωτή, να κάνει τις αγορές του μετρητοίς;


Αναρωτιέμαι, πόσο εύκολα πέφτουμε στην παγίδα της αυταρέσκειάς μας. Πόσο ευτυχισμένους άραγε μας κάνουν όλα αυτά;
Είναι η δική μας επιλογή, η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, ή προέρχεται από την έξυπνη στρατηγική της οικονομικής ελίτ που κατευθύνει τις τύχες μας;

Είμαστε εντέλει ελεύθεροι ή δούλοι;



Ύστερον και.. μάταιον:
-Ποίημα "Δεν είναι κόσμος εδώ" του Μ.Ελευθερίου -"Νεκρό Καφενείο"/Καστανιώτης:
"Δέν είναι κόσμος εδώ και μήτε τόπος για να ζήσουμε.
Χρυσάφι ντροπής στοιβάζουν οι άνθρωποι.
Ευεργετούν τον πλούτο και ελεούν το ασήμαντο."
- Μουσική απο την Καραίνδρου, rock της Mobil, ταξίδι στα Κύθηρα.
-Το cartoon είναι του John Prichett, η μόδα των Gautier,Rob.Cavalli και τα αξεσουάρ Tod, Marc Jacobs.
-(Η ματαιοδοξία, όλη δική μου, μήπως φανταστείτε ότι δεν είμαι..in!) ;)