Ωσαννά..

"Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα• ανάξιος δε πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε, ούν ψυχή μου μή τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μή τω θανάτω παραδοθείς, και της Βασιλείας έξω κλεισθείς.."


Το βράδυ το Βαΐων, με την ακολουθία του Όρθρου της Μεγ.Δευτέρας,άνοιξε ο κύκλος της Μεγάλης Εβδομάδας και εμείς, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε ανθρώπινα και υιικά τα "Πάθη τα Σεπτά".
Κάθε χρόνο, σμίγουμε τον πόνο τον καημό και το δάκρυ μας, στον πόνο και το σταυρό του Χριστού. Άλλοτε Κυρηναίοι και άλλοτε οι ίδιοι, εσταυρωμένοι.


Συνειδητοποιούμε όμως, κάθε φορά, ότι ελάχιστα έχει αλλάξει η ανθρώπινη φύση, που μηχανεύεται και κατεργάζεται άνομα, όταν ξεπεράσει τα όρια και τους ηθικούς της φραγμούς. Όταν ξεπεράσει το πρότυπο της -απεριόριστης-Αγάπης που όρισε Εκείνος.

Toν υποδέχτηκε ο κόσμος με φοίνικες, Ωσαννά και φόρτωσαν επάνω Του τις προσδοκίες τους και την κρυμμένη τους περηφάνεια για τον Εκλεκτό τους, που έταζαν οι Προφήτες.
Έφεραν βαρέως ίσως και την κατάληψή τους από τους κοσμοκράτορες τότε, τους Ρωμαίους. Όπως άλλοι λαοί σήμερα με άλλους κοσμοκράτορες. Εκείνος όμως, έδειξε τη σχέση που πρέπει να έχει όταν κάποιος ξεχωρίζει, όταν κάποιος ηγείται, με τους αγόμενους, σχέση ταπείνωσης. Έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.
Έτσι, δεν διέκριναν τον πνευματικό προσδιορισμό του ερχομού Του, δεν γνώριζαν... Τον καιρό εκείνο, ίσως μόνο οι Έλληνες με τον εξελιγμένο φιλοσοφικό τους νου μπορούσαν να προσεγγίσουν το νέο άκουσμα, την Αλήθεια.

Το ιερατείο και η εξουσία, μπορούσε εύκολα να καθοδηγήσει την απογοήτευση, το μυστικό θυμό τους, να μανιπουλάρει τη σκέψη τους και το άσπρο να το δείξει μαύρο. Το "Σταύρωσον", θα ήταν η επόμενη φυσική συνέπεια της απαίτησης του κόσμου, που τον έκαναν όχλο.



To ηχητικό αφιέρωμα, είναι μια σπάνια ηχογράφηση της Mέλπως Μερλιέ.

Ο πίνακας, είναι του Μιχ.Αγγελάκη. Αυθαίρετα, μου αρέσει να τον ονομάζω "Ωσαννά".

H βυζαντινή εικόνα, είναι απο τις κάρτες που διαθέτει η σελίδα του ΟΤΕNet.