Επιστροφή με το Χριστός Ανέστη

Επιστροφή εις τα ίδια, με το μισό κήπο πολύχρωμα, κίτρινα, ροζ και κατακόκκινα τριαντάφυλλα , λευκές κάλλες και μοσχοβολιστές πασχαλιές,αγκαλιά. Στο δρόμο, προσθέσαμε και κίτρινα μοσχοβολιστά σπάρτα, τα σκορπίσαμε σε ανθοδέσμες κατά λουλούδι και χρώματα και παρηγορηθήκαμε γιατί τελειώσανε τα όμορφα, κοντά στην ανανεωμένη ανοιξιάτικη φύση της πατρίδας.



Από τη Μεγάλη Πέμπτη που φύγαμε για την πατρίδα, οι αλλαγές μοιάζουν κοσμογονικές.
Στο μπαλκόνι μου, το αγιόκλημα άνθισε και οι αγγελικές άπλωσαν μικρά μπουκετάκια κιτρινόλευκα μικρά μοσχοβολιστά ανθάκια. Η ανθισμένη αμπαρρόριζα σκίασε την καχεκτική γαρδένια και τη βοήθησε να αναζωογονηθεί. Πελαργόνια με βαθύ πορφυρό χρώμα και μολόχες φούξιες ζωηρεύουν με χρώματα το άναρχο πράσινο απο τις ρολογιές και τα γιασεμιά. Ο κότσυφας, εξακολουθεί να επισκέπτεται τις γλάστρες μου και τον έπιασα να κάθεται άφοβος στο ψηλό κλαδί του δένδρου του δρόμου και να γλυκοκελαϊδεί. Άρα η φωλιά του είναι κοντά.


Στην πόλη της Σπάρτης πάλι, οι αλλαγές, αν και ευπρεπείς, είναι επίσης ραγδαίες. Ό,τι έχει κάνει στην Αθήνα ο Βωβός που άλλαξε την φυσιογνωμία της Κηφισίας με τυποποιημένης μορφής απρόσωπα κτίρια, το ίδιο έχει κάνει και συγκεκριμένος κατασκευαστής στη μικρή μας πόλη, που παραδίδει αμαχητί τα ωραία νεοκλασσικά της και τους κήπους της στον ξενόφερτο επιχειρηματία. Τελευταία επέλασή του, η πατρώα οδός Μυστρά...
Κρίμα Σπαρτιάτες.. Αν οι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι ακόμα Σπαρτιάτες..




Στο παλιό σπιτάκι, με τη μυρωδιά του ξύλου και τη γνώριμη θαλπωρή, ανασυνταχτήκαμε. Οι μυρωδιές της πορτοκαλλιάς που τρύπωναν απο τα ανοιχτά παράθυρα η θέα του κήπου της γηραιάς γειτόνισσάς μου, η αγάπη των ανθρώπων μας ημέρεψε και έδιωξε τις έννοιες και τη στεναχώρια μας. Είμαστε πίσω στο Σπίτι..
Το βράδυ, ζεστό ανοιξιάτικο, προτιμήσαμε να ακούσουμε τα Ευαγγέλια σε μικρό κοντινό χωριό, με δυο πολύ καλούς ψαλτάδες που έκαναν συναυλία βυζαντινής μουσικής την παρακολούθηση της ακολουθίας και έναν απλό και ησύχιο παπά, δίπλα στην ποταμιά με τα πλατάνια και τα αηδόνια, στο Παρόρι.
Ο αέρας, ξαφνικά, βουερός απο τον Ταύγετο, στροβιλίστηκε στο φαράγγι της Λαγκαδιώτισσας, πήρε μυρωδιές βουνίσιες και στριμώχτηκε στις ανοιχτές πόρτες της εκκλησιάς. Θορύβησε τους επίτροπους, ανακατεύτηκε με το λιβάνι, μπερδεύτηκε στα λευκά γένια του παπά, που κουβάλαγε στους ώμους τον Εσταυρωμένο και έπειτα σαν παιδί που το μάλωσαν, σύχασε και άφησε τις ευωδιές που έφερνε μαζί με τα λουλουδένια στεφάνια στα πόδια Εκείνου.

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν βροχερή, πένθιμη. Η συνάντηση των Επιταφίων κατά το έθιμο, δεν μπόρεσε να γίνει στην Κεντρική πλατεία της Σπάρτης. Εκεί, όπου σμίγουν οι επιτάφιοι της Ευαγγελίστριας, του Αγ.Νίκωνα, του αγ.Νικολάου και εκείνος των Παλαιοημερολογιτών. Εκεί που οι ενορίες συγκρίνουν το στόλισμα και την καλαισθησία του ποιμνίου και όλοι παίρνουν την ευλογία απο τον ευλαβέστατο Μητροπολίτη Σπάρτης, που επισκοπεί και μιλά επίκαιρα στον κόσμο απο το παλιο Δημαρχείο.
'Ετσι, είπαμε να πάμε στο Μυστρά, όπου η αποκαθήλωση γίνεται κατ έθος στις 4 μμ, το απόγευμα και λίγο μετά ξεκινά, η ακολουθία του επιταφίου.
Η εκτεταμένη ενορία του παλιού και νέου Μυστρά, δεν θα μπορούσε να βρεί ιδανικότερο παπά παρά στο πρόσωπο του δάσκαλου και θεολόγου, του αεικίνητου π.Λαζάρου Σκάγκου. Στην παλαιική εκκλησιά του Αγ. Σπυρίδωνα με το παλιό ξύλινο τέμπλο και τις πριμιτίφ εικόνες, την αμφιθεατρική διάταξη των θέσεων για τις γυναίκες, έστεκε ο επιτάφιος στολισμένος μπρος στον Εσταυρωμένο. Ένα στεφάνι πλεγμένο με αγριολούλουδα αλλά και τριαντάφυλλα δέσποζε στο σταυρό, φτιαγμένο απο τα ευλαβικά χέρια ενορίτισσας και μου θύμισε τα ήμερα και άγρια που συνάζει γύρω του ο Χριστός και τα ομορφαίνει. Η βροχή που δυνάμωσε, έκανε την έξοδο του επιταφίου λιτή, στον περίβολο του Ναού και το ανηφορικό δρομάκι. Τα μουσκεμένα παπαδάκια και οι παιδίσκες μυροφόρες, με πολύ ζήλο συνόδευσαν ψάλτες και παπά, κάτω από τον πένθιμο ουρανό και την παρόμοια διάθεση που έφερε η δική μας κατάνυξη και οι υπέροχοι ύμνοι.

Η Κυριακή του Πάσχα, όμως ήταν λαμπρή και ηλιόλουστη. Συγκεντρώσαμε μέρος του σογιού,που ηδύνατο, γιατί αυτές οι μέρες θέλουν αγάπη και μοίρασμα. Ανάψαμε τον πέτρινο παλιό φούρνο και χρέη φούρναρη ανέλαβε ο συζυγάτος μου, καθοδηγημένος απο παλιά, απο τη μαστόρα του είδους, θειά Χαρίκλεια. Εγώ και τα κορίτσια αναλάβαμε τα ορεκτικά και τα συνοδευτικά καθώς και τις σαλάτες.

Το τραγουδήσαμε και το καταφχαριστηθήκαμε. Κοίταζα τα αγαπημένα πρόσωπα γύρω και αναρωτιόμουνα αν θα είμαστε μαζί και του χρόνου. Έτσι οι εκδηλώσεις και η αγάπη πλήθαινε. Η μνήμη πισωγύρισε και ιστορίες αστείες του σογιού μας, άνθρωποι αγαπημένοι που έζησαν κάποτε ανάμεσά μας, μπερδεύτηκαν στα σημερινά, σαν να ήταν τωρινά, σαν να ήταν ανάμεσά μας, μαζί με την παπαΛάμπραινα και τη Ρούσσα παπαδιά, που ζωντάνεψαν με το τραγούδι μας, γέμισαν κρασί ντόπιο κονιακί τα ποτήρια μας και έτερψαν την ακουστική μας μνήμη.

Περίεργο δεν είναι να αντλεί κανείς δυνάμεις απο το παρελθόν για το μέλλον; Περίεργο δεν είναι ο Θάνατος να συντηρεί τη Ζωή;

-Χριστός Ανέστη, φίλοι μου! Να είσθε όλοι καλά και να χαίρεσθε όπου αγαπάτε!
Μου λείψατε και ανυπομονώ να διαβάσω τα κείμενά σας!


'Υστερον: Οι φωτογραφίες των λουλουδιών και του τραπεζιού, είναι δικές μου με το κινητό μου. Ο πίνακας είναι του Νικήτα Φλέσσα. H σταύρωση είναι στο αρχείο μου καιρό και δεν θυμάμαι ακριβώς, νομίζω απο το μοναστήρι της Καισαριανής. Η φωτογραφία της εκκλησίας είναι του Claude Vittiglio και το άκουσμα τέλος, είναι απο την εξαίρετη σελίδα των Αρκάδων.