Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος
σφίγγεται η ερημιά στον μαύρο της μποξά,
σκυφτή πίσω από μήνες-σύννεφα αφουκράζεται,
τί νάναι που αφουκράζεται - σύννεφα, μήνες μακριά;" Ελύτης
Ονειρεύτηκα τη μάνα μου. Οχτώ χρόνους τώρα λησμονιάς. Χθες προχθές θά'χε γενέθλια.. Τώρα τη μνήμη της τη μετράμε αλλιώς. Η στερνή της κατοικία είναι στα πόδια του Ταύγετου. Την καλημέριζε ο πατέρας μου απ το παράθυρο του σπιτιού που πέρασε τα τελευταία του, γιατί δεν άντεχε μακριά της, ατενίζοντας στον κάμπο το κυπαρίσσι τρίτο δεξιά, πάνω απ το κεφάλι της. Μέχρι να φύγει , να τη συναντήσει στη γη της μακαριότητας..
Στο λεύκωμα των φωτογραφιών, το θυμητάρι της μνήμης ξεφυλλίζοντας, η μάνα υπήρξε παιδί, χαριτωμένο. Που έζησε, ταξίδεψε, χόρτασε και στερήθηκε. Που αγάπησε και αγαπήθηκε. Τώρα .."μια χούφτα χιόνι"..
Νόστος για τ' άγια χώματα αλλά να που η κακοκαιρία αναχαιτίζει τις επιθυμίες μας.. Παρηγοριά, στην αγκαλιά της ποίησης, της μουσικής και της μνήμης..
Είπε λοιπόν ο ποιητής, που κατα κόσμον και τάξη ήταν Νικηφόρος και Βρεττάκος:
"Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος,
όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα
ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του,
ως να χαράξει στην καρδιά μου
τις βαθειές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο,
δίψα βαθειά σαν ωκεανός,
υψηλή ως το φεγγάρι,
δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός.
....Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
τα δυό παιδιά του Θεού μέσα μου:
η ποίηση και η αγάπη."
posted by Katerina ante portas at 11:11 π.μ.
from18.11.05
22 Comments:
Κι αν έφυγε η μάνα, τη συντροφεύουν τα βουνά, οι αετοί και οι χαράδρες..οι θύμησες ξυπνάνε τους νεκρούς και ζεσταίνουν τη καρδιά των ζωντανών..
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Η μνήμη, το μόνο μας όπλο..
Καλή σου μέρα Κατερίνα μου.
@->--
:') Φιλώ σας.-
σιωπή. φιλιά.
Τι να προσθέσω;
Απολαμβάνω.
Καληνύχτα.
Κατερίνα, όσο τους κρατάμε ζωντανούς μέσα μας, εξακολουθούν να είναι κοντά μας, το ξέρεις, έτσι δεν είναι? Παρόλαυτά, δεν συνηθίζεται ποτέ αυτή η έλλειψη, όχι..
Ο κύριος Βρεττάκος, θαυμάσιος, δεν το ήξερα αυτό το ποίημα..
Τα μάτια μου, σφιχτά σαν κλείσαν
Τρέξαν από τα χέρια δάκρυα
Κι οι πέτρες στιβαγμένες
Φωνάξαν τ'όνομά της, γράμμα-γράμμα
Μα η ψυχή, ξεγλύστρισε στ'αγέρι.
"...I wasn’t there that morning
When my father passed away
I didn’t get to tell him
All the things I had to say
I think I caught his spirit
Later that same year
I’m sure I heard his echo
In my baby’s new born tears
I just wish I could have told him in the living years
Say it loud, say it clear
You can listen as well as you hear
It’s too late when we die
To admit we don’t see eye to eye"
(Mike & The Mechanics/The Living Years)
Ο Βρεττάκος υπέροχος . Τα λόγια σου συγκηνιτικά . Δεν ξέρω ... ακόμα έχω κάποια οργή για την μητέρα μου . Υπήρξε για μένα ο παράδεισος και η κόλαση . Φοβάμαι όμως ότι θα καταρεύσω αν την χάσω .
Το πιό μεγάλο της μάθημα ήταν ότι η αγάπη έρχεται μέσω του πόνου .
Καλημέρα !
Εν τω Κοιμητηρίω
------------------
Όταν η μνήμη εις το κοιμητήριον
τα βήματά σου διευθύνει,
μ' ευλάβειαν το ιερόν μυστήριον
του σκοτεινού μας μέλλοντος προσκύνει.
Τον νουν σου ύψου προς τον Κύριον.
Προ σου των απεράντων ύπνων η στενοτάτη κλίνη
κείται υπό το έλεος του Ιησού.
Η προσφιλής θρησκεία μας τα μνήματα
τον θάνατον ημών σεμνύνει.
Των εθνικών τα δώρα και τα θύματα
και τας πομπάς δεν αγαπά εκείνη.
Χωρίς ανόητ' αναθήματα
χρυσού,
των απεράντων ύπνων η στενοτάτη κλίνη
κείται υπό το έλεος του Ιησού.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Η ιστορια της μνημης ειναι αυτη που μενει στο τελος...Να'σαι καλα...
Kαλωσορίζω σας όλους και το νέο φίλο schizophrenia. Ευχαριστώ σας για τα αισθήματα, τις σκέψεις, την αγάπη, την ποιητική ή άλλη συνεισφορά.
Eκτιμώ τη ζεστασιά σας.
Αιτία για αυτό το φορτισμένο ποστάκι, εκτός απο την επέτειο που ανέφερα και τα αισθήματα που πυροδότησε, ήταν όλες εκείνες οι εικόνες των παραπεταμένων παππουδογιαγιάδων, γονιών κάποιων, που είδαμε τελευταία στα κανάλια.
Ένα πολύ αισθαντικό άρθρο της Όλγας Μπακομάρου, επίσης, στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία πάνω στο ίδιο θέμα και την καταγραφή της δικής της ευγνωμοσύνης προς τους γονείς της. Ήταν λες και κατέγραφε τις σκέψεις μου.
Επίσης εικόνες νέων παιδιών -δυστυχώς απο μικρής ηλικίας έως και μεγαλυτέρων- που η αναίδεια, η έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς τους γονείς -επομένως και σε άλλους- μου δημιούργησαν άσχημη διάθεση, για αυτό που κακώς νομίζουμε μεγάλωμα χωρίς όρια αυθεντίας. Εικόνα, όπως την περιγράφει και ο Μάρκος εδώ.
Τέλος η αδήριτη προσωπική μου ανάγκη, να ήμουνα εκεί στη Σπάρτη, κοντά τους, για τα τελετουργικά δέοντα.
Είναι από τις στιγμές που δεν χωρούν λόγια Κατερίνα - όχι από μας. Να στε καλά με την αγαπητική σας μνήμη.
όλα εδώ...
Πολύ Ωραίο, έτσι απλά.
"Ένας κύκλος πάνω στο χιόνι. Στο καλό..."
:-)
Τους έθαψα μέ διαφορά 5 χρόνων στόν ίδιο τάφο.Πρώτα τήν μάνα, μετά τόν πατέρα. Μέ τόν πατέρα είχα καλύτερη σχέση. Τήν ίδια αγάπη καί στους δυό. Οταν περνάω τό κοιμητήρι τή μανα χαιρετάω πρώτα.
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες....
Τους έθαψα μέ διαφορά 5 χρόνων στόν ίδιο τάφο.Πρώτα τήν μάνα, μετά τόν πατέρα. Μέ τόν πατέρα είχα καλύτερη σχέση. Τήν ίδια αγάπη καί στους δυό. Οταν περνάω τό κοιμητήρι τή μανα χαιρετάω πρώτα.
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες....
Mας άνοιξες πληγές πρωί Δευτέρας.
Το λογαριασμό πού να στον στείλω ;
:-)
Ξεκουράζονται στον Ταΰγετο, μακριά από σκοτούρες και καθημερινότητες. Μπορεί να γελάνε συγκαταβατικά με όσα διαβάζουν εδώ. Μπορεί να χαίρονται μια δεύτερη νιότη.
Καλημέρα - είναι μια καινούργια μέρα.
Κάποιες φορές τα όνειρα είναι βάλσαμο στον πόνο της έλλειψης, άλλες πάλι φαρμάκι.
Δεν ήθελα να ανοίξω πληγές..
Ίσως να ντρέπομαι λιγάκι για το ξάνοιγμα.
Όπως και νάχει, ευχαριστώ θερμά όλους σας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home