Έαρ, με αέρα αποκριάτικο

"Στους κλώνους της Αμυγδαλιάς, σμίγουν ανθοί και χιόνια
και φέρνουνε την Άνοιξη γοργά τα χελιδόνια.." (Γ.Δροσίνης, Η πατρίδα μας).


Ημερολογιακά η Άνοιξη μπήκε ήδη. Ξανοίγει ο καιρός όμως, μετά την εαρινή ισημερία, μετά τις 21 Μαρτίου δηλαδή. Τότε περίπου, κοντά στην παρέλαση, σαν παιδιά, πετάγαμε τα παλτά του χειμώνα, στις πρόβες και ανήμερα, στα κλεφτά, το χαρτζιλίκι μας πήγαινε στα παγωτά που ξεμύτιζαν.
Ο Μάρτης δε λείπει απο τη Σαρακοστή. Το τριήμερο της αποκριάς με την Καθαρά Δευτέρα, ήταν και είναι έξοδος, εξοχή, διασκέδαση,ξενοιασιά και τραγούδι. Πέταγμα χαρταετού, κούλουμα στο Αλωνάκι του Μυστρά,
κάτω από την Παντάνασσα ή στην Αλκυόνα του Κατάκωλου ή στην Ήλιδα της Ολυμπίας, στο Πρόβαρμα, τη Γεωργιούπολη και στον Ομαλό των Χανίων, ή στη Βαρυμπόπη και το Μαύρο Λιθάρι στην Ανάβυσσο. Λουλούδια στις αμυγδαλιές και τις ροδακινιές, μπουμπούκια στις μηλιές, ανεμώνες, μαργαρίτες και καμπανούλες στα χωράφια που πρασινίζουν.


Η φύση αφουγκράζεται τον παλμό της πλάσης, ή η πλάση λούζεται στα χρώματα της φύσης, όπως ωραία το συνθέτει ο Mahler και μεταφράζει ο δικός μας Μητρόπουλος, απο το έργο του "Lieder eines fahrenden Gesellen" - Τραγούδια ενός ταξιδιάρη συντρόφου, (ή "Τραγούδια του Οδοιπόρου" όπως είναι γνωστο στα καθ'ημάς),


Βγήκα σήμερα το πρωί στον αγρό και στα λειβάδια
Η πρωινή δροσιά ήταν ακόμα επάνω στα χόρτα
Και ένας σπίνος μου 'πε χαρούμενα καλημέρα,
Δεν είναι ωραία η πλάση σήμερα;
Και αίφνης άρχισε να λάμπει όλη η ζήση (πλάση)
Από τις αχτίδες του ήλιου
Και όλα, μεγάλα και μικράΠήρανε χρώμα και ήχο.
(Μάλερ)"Ging heut' morgen ubers Feld".

Τραγουδιστή της Φύσεως, ήθελε να τον αποκαλούν ο Μάλερ όταν τελείωσε την τρίτη συμφωνία του, καθώς έγραψε σε μια φίλη του:

"Το έργο μου αυτό θα με παρουσιάσει στο κοινό ως τον Τραγουδιστή της Φύσεως- αλλά ότι αυτή η Φύση περιέχει μέσα της κάθε τι ανατριχιαστικό, φοβερό, μεγάλο, αλλά επίσης και κάθε τι γοητευτικό (ακριβώς αυτό ήθελα να εκφράσω μέσα σ' όλο το έργο μου μ' ένα τρόπο επαναστατικά εξελιγμένο), από αυτά όλα, φυσικά, κανείς δεν θ' αντιληφθεί τίποτε. Μάλιστα μου φαίνεται παράξενο πως οι περισσότεροι, όταν μιλούν για Φύση, εννοούν πάντα λουλούδια, πουλιά, τον ψίθυρο του δάσους κτλ. - το θεό Διόνυσο όμως, τον μεγάλο Πάνα, κανείς δεν τον σκέπτεται: να ένα είδος προγράμματος ή καλύτερα ένα δείγμα του πως εγώ γράφω μουσική. Είναι πάντοτε και παντού μόνον φωνή της Φύσεως."


Στην εποχή του Μάλερ (είχε την τύχη να ζήσει σε αυτό το χρονολογικό πλαίσιο), βέβαια, η Φύση ήταν πιο σταθερή από πλευράς καιρού, πιο συνεπής στην εναλλαγή εποχών, ανεξερεύνητη αρκετά, απάτητη και αλώβητη απο την επέλαση του ανθρώπινου παράγοντα και του συμφέροντος, επομένως μυστηριώδης και φοβερή. Οι προσλαμβάνουσες εικόνες, ημέρωναν τον άνθρωπο, του γλύκαιναν την ψυχή, τον έκαναν να θυμάται τη χαμένη Παράδεισο και να γίνεται ρομαντικός, ισορροπημένος, στοχαστικός, θυμόσοφος παρατηρώντας τους κύκλους της ζωής γύρω του.

Οι σημερινοί αστοί, όμως, κλεισμένοι στα τείχη των εκτρωμάτων που συνιστούν τις μεγαλουπόλεις, πως μπορούν να αφεθούν στο κάλεσμα της μουσικής και να ανατριχιάσουν στη virtual παρουσία της;
Μένουν τα πάρκα των πόλεων για να ξυπνήσουν συνειρμούς, που η ευνομούμενη Πολιτεία, φροντίζει με πολεοδομικούς σχεδιασμούς να δημιουργήσει όταν δεν υπάρχουν, ή να αξιοποιήσει αυτά που έχει. Φανταστείτε λοιπόν, μια ευαίσθητη και θαραλλέα αρχή, να μετέτρεπε π.χ. το πάρκο Ριζάρη, σε κήπο ηρεμίας, χαλάρωσης και ξεκούρασης σαν εκείνον της φωτογραφίας!



Να φυτέψει δένδρα που ανθίζουν σταδιακά όλη την Άνοιξη και οι καρποί τους φαιδρύνουν το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο, όπως οι κήποι με τις κερασιές στην Ουάσιγκτoν.

H εαρινή προσέγγιση διαμορφώνεται με την ανάλογη διάθεση και άκουσμα Mahler.
Καλή αποκριά, καλή Σαρακοστή!