Οίκαδε
Πάει και αυτό το τριήμερο. Γυρίσαμε στη Φύση αλλά η αδήριτη καθημερινότητα μας έφερε πίσω στο κλεινόν Άστυ, στις δουλειές και τα προβλήματά μας. Να το σιδέρωμα που είχε μείνει πίσω, να προκαθορισμένα ιατρικά ραντεβού, να το σχολειό της μικρής και η ημέρα επικοινωνίας, ότι είχαμε ξεχάσει δηλαδή για τρεις πολύτιμες ημέρες.
Μέσα σε τρείς ημέρες μπορείς να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή ή να συνδέσεις τα κομμάτια προηγούμενης. Προτιμήσαμε χαλαρούς ρυθμούς, μετά του συζυγάτου μου. Συναντήσαμε ανθρώπους που αγαπούμε και ανταγαπούμαστε απο εκείνους, φίλους, γείτονες που η ανθρώπινη ματιά και ο χαιρετισμός τους, είναι βάλσαμο στην καρδιά, σαν εκείνο που είχε ξεμείνει το καλοκαίρι στην ταράτσα μου. Φτιάχτηκε με τις οδηγίες της γηραιάς, της γειτόνισσας που σας μίλησα στο άρθρο της Ταραντούλας, με αγνό παρθένο λάδι και βαλσαμόχορτο ή χόρτο του Αι-Γιάννη και έμεινε στον ήλιο για σαράντα (σε μας πάνω απο 40) μέρες.
Κλαδέψαμε τα κλήματα στις κληματαριές και τα γιασεμιά που είχανε γλυτώσει τον περασμένο χιονιά. Τις τριανταφυλλιές που είχανε πετάξει μάτια, λυπήθηκα να τις κλαδέψω. Άσε που οι βέργες τους έχουν περάσει πάνω απο την κληματαριά και κάνουν όμορφο στεφάνι που θα ανθίσει προσεχώς και δεν θα χρειαστούμε Μαγιάτικο.
Στον τόπο συνηθίζουν να δίνουν παρωνύμια, έτσι εμάς μας λένε Αθηναίους αλλά και εμείς τους κολλήσαμε τα δικά μας, η γηραιά, ο Τζιμ Λόντος(λόγω δύναμης), το τεχνικό μεροκάματο( ο εργάτης που ό,τι και αν κάνει όσες ώρες και αν εργαστεί απαιτεί" ένα τεχνικό μεροκάματο")!
Ο κήπος είχε γεμίσει λάπατα και άλλα χόρτα, αλλά δεν είχα καμμία διάθεση να τα μαζέψω και πολύ περισσότερο να μαγειρέψω. Ανεβήκαμε στα Πικουλιάνικα για ζεστή σοκολάτα με γεύση φουντούκι και απεριόριστη θέα στη μικρή κοιλάδα και στα παλάτια του Μυστρά, πήγαμε στο Παρόρι να δοκιμάσουμε το συκώτι λαδορίγανη του Στράτη, τον μπακαλιάρο σκορδαλιά και τα ζουμερά του σουβλάκια και στον Αγιάννη τους λαχανοντολμάδες και τα άγρια χόρτα.
Το βράδυ στο τζάκι, ακούγαμε το δυνατό αέρα που στροβιλιζόταν με θόρυβο απο τα ανοίγματα που αφήνει ο Ταΰγετος προς την πεδιάδα. Στα κάρβουνα, στην άκρη, ψήσαμε το φημισμένο λουκάνικο του Άγι με τις πορτοκαλόφλουδες. Κραιπάλη! Όσο για το κρασί, το ντόπιο κονιακί, που ευφραίνει καρδία και πνεύμα.
Αετό δεν αμπολήσαμε, γιατί λείπανε τα παιδιά σκορπισμένα στις εκδρομές τους. Παλαιότερα στην περιοχή κολωνιάζανε αερόστατα! Μικρές αυτοσχέδιες κατασκευές, σαν καμινάδες, με πολύχρωμα χαρτιά, ιδίως κόλλες μπλε και νομίζω κερί για τον απαραίτητο ζεστό αέρα. Θυμάμαι τα ξαναμένα παιδικά και εφηβικά αγορίστικα πρόσωπα. που παρακολουθούσαν τρέχοντας την πορεία τους, μην πέσουν σε εχθρική γειτονιά. Τέτοια συμμετοχή σε παιχνίδι, δεν έχουν τα σημερινά μας παιδιά, δυστυχώς.
Στην επιστροφή, άνετα γιατί φύγαμε νωρίς, το email μου ήταν γεμάτο απο την αγάπη σας και τα μηνύματά σας αλλά και επικοινωνίες φίλων.
Ο ένας μου ευχόταν καλό μήνα και μου έστελνε το image του Μητσοτάκη που ανεβοκατεβάζει τον ώμο, ο άλλος για την πρόσκληση δουλειάς που έλαβε απο χυμώδεις διευθύντριες πωλήσεων, ο τρίτος ένα ηχητικό απο τα ΚΤΕΛ Τρικάλων ο αθεόφοβος! Έλαβα και ένα με πολλές πληροφορίες για την πολιτιστική ιστορία της Περσίας και θα δούμε πως θα το αξιοποιήσω. Μακάρι να το είχα λίγο νωρίτερα.
Ειχα στα σκαριά δυο αρθράκια ένα που ξεπεράστηκε και ένα για τα Oscar, προτίμησα όμως η επαφή μας να έχει την εξομολογητική φιλική χροιά της προσέγγισης και όλα θα ακολουθήσουν.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της επικοινωνίας μας, θέλω να αφιερώσω στην αγαπητή μου Juanita ένα τραγουδάκι, που τραγούδαγε τέτοια εποχή η μάνα μου (εδώ με τη Cesaria Evora-Besame mucho) και εκείνη θα καταλάβει.
-Εντάξει και σε όλους σας, αυτό, Sodade, απο τον ίδιο κύκλο τραγουδιών.-
21 Comments:
Sodade sodade
Sodade
Dess nha terra Sao Nicolau...
χμμμ...
και που να ακούσεις το κλασικó Greenfield δια στόματος Cesaria με πορτογαλλέζικους στίχους σε ρυθμό Morna, τη χαρακτηριστική μουσική του Cabo Verde!
Ετσι γινεται παντα με την καθημερινοτητα.Μας πληγωνει και μας γυριζει πισω στη μιζερια...
Χρονια πολλα στις Γυναικες.
Kαλώς μου τα!
-Τα δικά σου Μorgana, ευφραίνουν και το ..πνεύμα!
-Kαλό μου armiriki, ιδού η Ρόδος εεε το Yousendit.com, δώσε μας δείγμα αν το έχεις σε αρχείο!
-Βρε παραπονιάρικο drugstv, όχι και να μας πληγώνει η καθημερινότητα, απλά δεν μας..απογειώνει!
Σε ευχαριστούμε αι γυναίκαι/ρέγκε
(αν και προσωπικά θύμωνα με την ξεχωριστή επέτειο, μου στερούσε τυπικά, τη δυνατότητα να θεωρούμαι ίση/ισότιμη με τον άνδρα)
Εμένα μου αρέσει η καθημερινότητα.
Αλλά μου αρέσει πιο πολύ η καθημερινότητα μερικών άλλων, ονόματα δε λέμε αλλά φτιάχνουν κάτι ποστ, εντελώς ανοιξιάτικα βρε παιδί μου.
Ισότητα σου λέει μετά... Μερικοί άνθρωποι είναι πιο ίσοι από τους άλλους, πάει και τελείωσε!
((Εχουν λέει τσακίσει το βαλσαμόχορτο αυτοί που το πουλάνε - καταστρέφουν ή ξεριζώνουν λίγα φυτά κάθε φορά αντί να κόψουν λίγα κλαδάκια από πολλά φυτά κι έτσι μειώνεται σημαντικά ο αριθμός τους. Γίνεται λέει όλο και πιο σπάνιο, εκεί που ήταν κοινός τόπος. Για την περιοχή σας μιλάω, Καστόρι και γύρω.))
Καλή Σαρακοστή να χουμε, Κατερίνα.
Tι άσχημα που περάσατε μετά του συζυγάτου σου.
Πόσο πολύ σε λυπόμαστε.
Εμείς πάλι εδώ στην πόλη περπατήσαμε σε υπέροχα ασφαλτοστρομένους δρόμους, αντικρύσαμε όμορφα σκονιεσμένες πολυκατοικίες και αποφύγαμε το αηδιαστικό πέταγμα του αετού που μας προκαλέι πονκέφαλο.
Οι τυχερούληδες
Καλώς μάς ήρθες Κατερίνα, με τις μαργαρίτες και τον βουνίσιο αέρα:)
Και μαζί το πάντα μεθυστικό άρωμα της mar azul του Cabo Verde.. να μάς μαγεύει και μες στο καταχείμωνο!
Γεια σου Κατερινιώ με τσι ομορφιές σου!...
-Μου το είπε η "γηραιά", η γειτόνισσά μου, Αlombar42. Μάλιστα η ίδια πήρε σποράκια και φύτεψε στον κήπο της. Έχει μια σοφία αυτή η γυναίκα..
Αλλά είναι απο αυτούς που τους αρέσει η καθημερινότητα των άλλων! Έχω "φοβηθεί" το αυτί και το μάτι της!
-Επίσης γλυκειά Mirandolina, επίσης!
- Ξινούτσικο υφάκι ή μου φαίνεται Λαμπρούκο μου? Αντε την άλλη φορά θα σε πάρω μαζί μου, το υπόσχομαι!
Υπάρχει νομαρχία ΚΑΙ στη Σπάρτη!
-Ανανεωμένη Snowflake μου, αυτή είναι η λέξη. Χαίρομαι που σου αρέσει η μουσική επιλογή! Φιλώ σε!
καλώς ήρθες, πάντα τέτοια, νομίζω ότι έκανες πολύ καλά με το ποστ, τις στιγμές σου, τις φωτό και τα τραγούδια που μοιράστηκες μαζί μας ;)
Ευχαριστώ street spirit! Kαλώς σας βρήκα!
Τι νου θύμησες! Υπέροχη η περιγραφή σου της εξόδου. Εγώ στάθηκα στα υπέροχα λουκάνικα με πορτοκάλι. Από την άλλη Μάνη, τη Μεσσηνιακή τα θυμάμαι. Την εποχή που τα έφτιαχναν στα σπίτια, με κομματάκια κρέας και όχι κυμά και με κομμάτια πορτοκάλι φλούδα και όχι ξύσμα. Τώρα οι χασάπηδες και οι βιομηχανίες τα έχουν μπασταρδέψει και δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέραμε!
Η άνοιξη στη Ν. Πελοπόννησο (και σε όλη την Ελλάδα) είναι μύηση!
-Angelito μου ήμουν βέβαιη ότι δεν ..υπήρχες, όταν δημοσιεύτηκε το σχόλιο/απάντησή μου.
Γειά σου και σένα φίλε μου!Ελπίζω η άνοιξη να είναι χιονισμένη ακόμα, στη Δράμα.
-Εpicuros καλέ μου, αξίζει να δοκιμάσεις Άγι! Θυμίζουν τα παλιά σπιτικά. Όσο για την Άνοιξη τη νοιώθεις σαν σιγομίλημα στη φύση,στις φουσκοδενδριές, στα πουλάκια. Που βρέθηκαν τόσα γλυκόλαλα πουλιά στην ταράτσα μου 6.30 το πρωί, (λές να "βλέπουν" το blog μου και κείνα;) ;)
Μου είπαν ότι χιόνισε μέχρι χαμηλά στον Ταΰγετο, χθές. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει την εποχή.
H Cesaria είναι από τις λίγες περιπτώσεις που ενώ έχει "φορεθεί" τόσο πολύ, δεν τη βαριέμαι εύκολα!
Μόλις μερικές μέρες πριν είχα θυμηθεί κι εγώ το Sao Vicente - τα πάντα όμορφα του Ιντερνετ:)
Καλημέρα κι από εδώ, Κατερίνα μας!
Εκτός απο τή φύση η Σπάρτη έχει μονο Φαγάδικα???????
-Καλησπέρα Snowflake μου, πράγματι έχει ένα δικό της ηχόχρωμα.
-Τι εννοείς ακριβώς ανώνυμε? Όλα τα αξιοθέατα που δεν έχουν σχέση με τη φύση, τα έχουμε δεί άπειρες φορές.
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Ομορφα ! Φαντάζομαι πήρες την δόση σου για ν'αντέξεις στο κλεινόν άστυ . Ερχεται Πάσχα και θέλουμε πλήρη περιγραφή .
Καλησπέρα κορίτσια!
-Πάντα στη σκέψη μου Juanita!
-Εllinida, θα θυμίζει.. σχολική έκθεση φοβάμαι! ;)
Ίδωμεν, αν αξίζει, αν κάτι κάνει κλικ (γιατί Πάσχα μπορεί και να είμαστε αλλού) :)
Sodade...αυτό το τραγουδάγαμε αγκαλιά με την κόρη μου τέσσερα καλοκαίρια πίσω , σε κάποια γωνιά της Χαλκιδικής.
Στο βάθος ο καιρός που φόρτωνε , η άμμος που σηκώθηκε στ'ακροδάχτυλά της , η θάλασσα που γκρίζαρε και το μωρό μου στην αγκαλιά μου τυλιγμένο με μια πετσέτα που έσταζε απο παντού αλάτι..
"Μπαμπά , θα μου το βρεις αυτό το τραγούδι ; "
Eυφραίνεις καρδίαν πράγματι,τρώω γερά flashback κάθε που περνάω αυτή την πόρτα :-)
Με πολλή αγάπη τότε για την κόρη σου και το sodate θα είναι ένας δεσμός ανάμεσά σας για το μέλλον, για εκείνη τη στιγμή στη Χαλκιδική.
(Ευχαριστώ)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home