Οίκαδε

Πάει και αυτό το τριήμερο. Γυρίσαμε στη Φύση αλλά η αδήριτη καθημερινότητα μας έφερε πίσω στο κλεινόν Άστυ, στις δουλειές και τα προβλήματά μας. Να το σιδέρωμα που είχε μείνει πίσω, να προκαθορισμένα ιατρικά ραντεβού, να το σχολειό της μικρής και η ημέρα επικοινωνίας, ότι είχαμε ξεχάσει δηλαδή για τρεις πολύτιμες ημέρες.
Μέσα σε τρείς ημέρες μπορείς να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή ή να συνδέσεις τα κομμάτια προηγούμενης. Προτιμήσαμε χαλαρούς ρυθμούς, μετά του συζυγάτου μου. Συναντήσαμε ανθρώπους που αγαπούμε και ανταγαπούμαστε απο εκείνους, φίλους, γείτονες που η ανθρώπινη ματιά και ο χαιρετισμός τους, είναι βάλσαμο στην καρδιά, σαν εκείνο που είχε ξεμείνει το καλοκαίρι στην ταράτσα μου. Φτιάχτηκε με τις οδηγίες της γηραιάς, της γειτόνισσας που σας μίλησα στο άρθρο της Ταραντούλας, με αγνό παρθένο λάδι και βαλσαμόχορτο ή χόρτο του Αι-Γιάννη και έμεινε στον ήλιο για σαράντα (σε μας πάνω απο 40) μέρες.

Κλαδέψαμε τα κλήματα στις κληματαριές και τα γιασεμιά που είχανε γλυτώσει τον περασμένο χιονιά. Τις τριανταφυλλιές που είχανε πετάξει μάτια, λυπήθηκα να τις κλαδέψω. Άσε που οι βέργες τους έχουν περάσει πάνω απο την κληματαριά και κάνουν όμορφο στεφάνι που θα ανθίσει προσεχώς και δεν θα χρειαστούμε Μαγιάτικο.
Στον τόπο συνηθίζουν να δίνουν παρωνύμια, έτσι εμάς μας λένε Αθηναίους αλλά και εμείς τους κολλήσαμε τα δικά μας, η γηραιά, ο Τζιμ Λόντος(λόγω δύναμης), το τεχνικό μεροκάματο( ο εργάτης που ό,τι και αν κάνει όσες ώρες και αν εργαστεί απαιτεί" ένα τεχνικό μεροκάματο")!


Ο κήπος είχε γεμίσει λάπατα και άλλα χόρτα, αλλά δεν είχα καμμία διάθεση να τα μαζέψω και πολύ περισσότερο να μαγειρέψω. Ανεβήκαμε στα Πικουλιάνικα για ζεστή σοκολάτα με γεύση φουντούκι και απεριόριστη θέα στη μικρή κοιλάδα και στα παλάτια του Μυστρά, πήγαμε στο Παρόρι να δοκιμάσουμε το συκώτι λαδορίγανη του Στράτη, τον μπακαλιάρο σκορδαλιά και τα ζουμερά του σουβλάκια και στον Αγιάννη τους λαχανοντολμάδες και τα άγρια χόρτα.
Το βράδυ στο τζάκι, ακούγαμε το δυνατό αέρα που στροβιλιζόταν με θόρυβο απο τα ανοίγματα που αφήνει ο Ταΰγετος προς την πεδιάδα. Στα κάρβουνα, στην άκρη, ψήσαμε το φημισμένο λουκάνικο του Άγι με τις πορτοκαλόφλουδες. Κραιπάλη! Όσο για το κρασί, το ντόπιο κονιακί, που ευφραίνει καρδία και πνεύμα.
Αετό δεν αμπολήσαμε, γιατί λείπανε τα παιδιά σκορπισμένα στις εκδρομές τους. Παλαιότερα στην περιοχή κολωνιάζανε αερόστατα! Μικρές αυτοσχέδιες κατασκευές, σαν καμινάδες, με πολύχρωμα χαρτιά, ιδίως κόλλες μπλε και νομίζω κερί για τον απαραίτητο ζεστό αέρα. Θυμάμαι τα ξαναμένα παιδικά και εφηβικά αγορίστικα πρόσωπα. που παρακολουθούσαν τρέχοντας την πορεία τους, μην πέσουν σε εχθρική γειτονιά. Τέτοια συμμετοχή σε παιχνίδι, δεν έχουν τα σημερινά μας παιδιά, δυστυχώς.

Στην επιστροφή, άνετα γιατί φύγαμε νωρίς, το email μου ήταν γεμάτο απο την αγάπη σας και τα μηνύματά σας αλλά και επικοινωνίες φίλων.
Ο ένας μου ευχόταν καλό μήνα και μου έστελνε το image του Μητσοτάκη που ανεβοκατεβάζει τον ώμο, ο άλλος για την πρόσκληση δουλειάς που έλαβε απο χυμώδεις διευθύντριες πωλήσεων, ο τρίτος ένα ηχητικό απο τα ΚΤΕΛ Τρικάλων ο αθεόφοβος! Έλαβα και ένα με πολλές πληροφορίες για την πολιτιστική ιστορία της Περσίας και θα δούμε πως θα το αξιοποιήσω. Μακάρι να το είχα λίγο νωρίτερα.
Ειχα στα σκαριά δυο αρθράκια ένα που ξεπεράστηκε και ένα για τα Oscar, προτίμησα όμως η επαφή μας να έχει την εξομολογητική φιλική χροιά της προσέγγισης και όλα θα ακολουθήσουν.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της επικοινωνίας μας, θέλω να αφιερώσω στην αγαπητή μου Juanita ένα τραγουδάκι, που τραγούδαγε τέτοια εποχή η μάνα μου (εδώ με τη Cesaria Evora-Besame mucho) και εκείνη θα καταλάβει.
-Εντάξει και σε όλους σας, αυτό, Sodade, απο τον ίδιο κύκλο τραγουδιών.-