Σοφία Βέμπο σημαίνει Νίκη

Το 2010 ίσως πρέπει να το αφιερώσουμε ως έτος Βέμπο, μια και η καλλίφωνη δημεγέρτις Ελληνίδα, γεννήθηκε εκατό χρόνια πριν, το 1910.

Η λεβέντισσα Έφη Μπέμπο (1910-1978), ξεκίνησε τυχαία (σημ.:"δεν νομίζω"!) την καρριέρα της στο τραγούδι το 1930.Τυχαία τραγούδισε στο πλοίο που την πήγαινε στη Θεσσαλονίκη από το Βόλο, όπου τότε ζούσε, τυχαία την άκουσε ο Κωνσταντίνος Τσίμπας, που τότε ήταν ο μεγαλύτερος ιμπρεσάριος της Θεσσαλονίκης. Διόλου τυχαία όμως, χάρις στη φήμη της ωραίας, χαρακτηριστικής μπάσσας φωνής της και της προσωπικότητάς της, άρχισε η καρριέρα της στην Αθήνα με εμφανίσεις σε θέατρα και ρεσιτάλ, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με το όνομα που της έδωσε ο θεατρικός, ο επιθεωρησιογράφος και ποιητής, δημοσιογράφος (και εκδότης του σατιρικού περιοδικού Παπαρούνα στη δεκ. του 1930), Πώλ Νορ (γαμπρός της Κυβέλη) και εκείνη θα το άφηνε εθνική παρακαταθήκη: Σοφία Βέμπο!
Οι μεγάλες επιτυχίες της, οδηγούν σε πλούσια, πετυχημένη δισκογραφική παρουσία τριάντα χρόνων διάρκειας!Πρώτος δίσκος 78 στροφών της Παρλοφόν,με τη μεγάλη επιτυχία από το θέατρο, "Μη ζητάς φιλιά". Οι θεατρικές της εμφανίσεις με εκλεκτούς συμπρωταγωνιστές, μεταξύ των οποίων ο Ορέστης Μακρής, η Μαρίκα Νέζερ, ο Φώτης Αργυρόπουλος κ.ά.αποθεώνονται από το κοινό της, Έλληνες εντός αλλά και στο εξωτερικό.Καθώς επίσης και η συμμετοχή της, στην πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία "Η προσφυγοπούλα", μετά και σε άλλες(Στέλλα,Στουρνάρα 288,)
Εξίσου πετυχημένη ήταν η καρριέρα της μετά τον πόλεμο, είτε στις επιθεωρήσεις στο δικό της θέατρο στο Μεταξουργείο, είτε στο τραγούδι και την κυκλοφορία των δίσκων της.
Όμως αυτό που έκανε να περάσει στην Αθανασία η Έφη, η κόρη του καπνεργάτη, ήταν η συμμετοχή της στην "αντίσταση" όταν κηρύχτηκε ο Ελληνοιταλικός πόλεμος , με όπλο την φωνή της.
Ως άλλος Τυρταίος, εμψύχωσε ηρωϊκά τους Έλληνες στρατιώτες και τον άμαχο πληθυσμό στα μετόπισθεν. Πέρασε λες στα κύτταρά μας, σαν άλλο εθνικό ύμνο το "Παιδιά,της Ελλάδος παιδιά.." παραλλαγή της μεγάλης της επιτυχίας "Ζεχρά", που σφράγισε το έπος του '40, το έπος του "ΟΧΙ". Η δύναμη της διάβρωσης με το χιούμορ, είναι και αυτή καταλυτική αντίσταση στην όποια ολοκληρωτική δυνάστευση. Οι επιθεωρήσεις της τότε, χαλούσαν κόσμο. Με την κατάρρευση του μετώπου, για τον κίνδυνο από τους Ιταλούς, φυγαδεύεται για τη Μέση Ανατολή,μεταμφιεσμένη σε γριούλα..
Η φιλοπατρία της, εκδηλώθηκε σε εκείνους τους καιρούς, επίσης, με τη συμβολική πράξη της προσφοράς στο Ελληνικό Ναυτικό του ποσού των 2000 χρυσών λιρών. Αφιλοχρήματη παρά τα τεράστια ποσά που πέρασαν από τα χέρια της, δεν είχε ποτέ σπίτι δικό της. Εκτός από την πολυμελή πατρική οικογένειά της, βοηθούσε όπου μπορούσε.
Με το σύζυγό της τον Μίμη Τραϊφόρο, ζούσε τελευταία στη Στουρνάρα. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, φέρθηκε εξίσου ηρωϊκά. Φιλοξένησε και διέσωσε αρκετούς φοιτητές που ήταν στο Πολυτεχνείο και που ζήτησαν καταφύγιο εκεί. Μάλιστα αρνήθηκε λεβέντικα να ανοίξει την πόρτα στους αστυνομικούς, αντιλέγοντας στις πιέσεις, ότι "δεν φοβήθηκα τους Ιταλούς, θα φοβηθώ εσάς"..
Πάντα τέτοιες μέρες, θα ανατριχιάζουμε με τα "Παιδιά της Ελλάδος.." και θα κρυφογελάμε με το "βάζει ο Ντούτσε τη στολή του", το "κορόϊδο Μουσολλίνι", μαγιά καταλυτική αντίστασης, για όποια επόμενη ολοκληρωτική εμφάνιση. Ειδικά όταν θέλουν να μας χωρίσουν εθνικά, σε πόλεμο ή σε ειρήνη..
Ακούμε τον "εθνικό ύμνο" του έπους του 1940, "Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά.."

Το φανάρι του Διογένη στην Αθήνα

Me την άδεια του Νίκου Παυλάκη στην κόρη Αναστασία, γίνεται η ανάρτηση αυτής της καλλιτεχνικής φωτογραφίας.
Είναι ακουστό ως φανάρι του Διογένη, το πολύ γνωστό μνημειο του Λυσικράτους. Χορηγός Αθηναίος , που βραβεύτηκε με τιμητικό έπαθλο χάλκινο τρίποδα, όταν ανέλαβε προφανώς τη συγκρότηση του χορού αλλά και τα έξοδα διεξαγωγής χορευτικών αγώνων κατά τις επίσημες τελετές.
Επ αυτών πληροφορεί η επιγραφή εμπρός από το μνημείο, ότι τα παιδιά από τη φυλή Ακαμαντίδα, ( να θυμήσω, ότι από αυτήν καταγόταν και ο Περικλής), νίκησαν, με αρχηγό χορωδίας τον Λυσιάδα και στο φλάουτο τον Θέωνα, ενώ χορηγός ήταν ο Λυσικράτης επί άρχοντος Ευαίνετου:
«Λυσικράτης Λυσιθείδου Κικυνεύς εχορήγει
Ακαμαντίς παίδων ενίκα θέων ηύλει
Λυσιάδας Αθηναίος εδίδασκε Ευαίνετος ήρχε»

Αν απορείτε πως διασώθηκε αυτό το πολύ καλά διατηρημένο μνημείο ενώ άλλα αναθήματα της οδού Τριπόδων ή κατατεθημένα στο γειτονικό ιερό Διονύσου εξέλιπαν, είναι γιατί συμπεριελήφθη στο μοναστήρι Γάλλων καπουτσίνων μοναχών, το 1669...
Δεν είναι μόνο η ξεχωριστή αρχιτεκτονική του αλλά και η επιλογή των υλικών κατασκευής που το κάνουν μοναδικό. Μάρμαρο κυανωπό Υμηττού, λίθους Πόρου για το κρηπίδωμα κλπ.
Προς τι το σημερινό αφιέρωμα και post θα μου πείτε; Μόνο για την ωραία φωτογραφία; Για την Αρχιτεκτονική των μνημείων;
Μα γιατί εξέλιπαν οι χορηγοί τύπου Λυσικράτη σήμερα.. Αν θεωρήσει κανείς χορηγούς για ένα αγώνα για παράδειγμα, σήμερα τους διαφημιζόμενους, τότε θα παρατηρήσει τους ρύπους από τα διαφημιστικά, τα ευτελή υλικά, το συμφέρον που θα εξαγοραστεί εμπορικά, ακόμα και τους κίνδυνους από τις κρεμαστές πινακίδες, τόσο αντιαισθητικές, τόσο εμπόδιο στη θέα ..
Η ίδια η χορηγία σαν έννοια εξέλιπε. Όλοι προσβλέπουν στην κρατική επιχορήγηση. Η νοοτροπία που βούλιαξε τη σημερινή μας πολιτεία..
Ευχαριστώ άλλη μια φορά το Νίκο Παυλάκηκαι την τέχνη του, που απαθανάτισε έτι περαιτέρω ένα αθάνατο μνημείο, ώστε και σήμερα να μιλάμε για το Λυσικράτη και τη νίκη της Ακαμαντίδας φυλής!
Ύστερον: Τώρα που το σκέφτομαι, ένας λόγος είναι ακόμα, γιατί σαν τον λογοπαίγμονα, κυνικό φιλόσοφο Διογένη, "άνθρωπο ζητώ", ζητούμε οι Έλληνες.Συμπατριώτη μας, ώριμο, ελισσόμενο με τη διεθνή διπλωματία, Θεό φοβούμενο, να αναλάβει τα ηνία της χώρας μας της ταλαίπωρης, για να του πούμε σαν, μάλλον πιο εναγώνια από τον Διογένη (σημαίνει «ο ανήκων στο γένος του Δία», ο από θεϊκή γενιά) “Αποσκότισόν με”...
-Ακούμε Μίμη Πλέσσα, Χάρων και Μένιππος-Νεκρικοί Διάλογοι

Ο Μανούσος στη Μάνη!

Ο γνωστός σκηνοθέτης Μανουσάκης! Εντεταγμένος πλέον στο Λακωνικό χώρο, για χάρη της αγαπημένης του γυναίκας, της Μαρίας, δεν γυρίζει μόνο πετυχημένες σειρές, αλλά εργάζεται με τη γη, τους ανθρώπους και τον τόπο.
Ένας κρητικός στη Σπάρτη,λοιπόν, έκανε τη διαφορά και ζωντάνεψε την παρουσία της Λακωνίας, παραδοσιακά εσωστρεφούς, εκτός συνόρων! Ξεκίνησε την Γιορτή Ελιάς και Λαδιού με έδρα την Σελλασία. Η γιορτή ήδη, με την κάλυψη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, έχει εξαπλωθεί πετυχημένα σε όλη την Ελλάδα, προβάλλοντας τα Λακωνικά αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα. Με κορυφαία εκδήλωση βέβαια την ετήσια, στον εκθεσιακό χώρο του μετρό στο Σύνταγμα.Η φωτογραφία είναι από την πρώτη πετυχημένη εκδήλωση, στο Σύνταγμα, από το Σύλλογο των εν Αττική Λακεδαιμονίων η Αγγελίνα Μιχαήλ, δίπλα στον Μανούσο Μανουσάκη.
Με ικανοποίηση διάβασα και άκουσα, μια συνέντευξή του στην Λακωνική ιστοσελίδα Αpela, στην οποία αναγγέλεται η κάθοδός του στην πολιτική σκηνή και τα πολιτιστικά πράγματα, που τόσο έχουν ανάγκη αυτήν, τη συγκεκριμένη παρουσία. Γοητεύτηκα με την αναγγελία του προγράμματος υλοποιήσιμων στόχων στα πολιτιστικά! Θέλει ο τόπος έναν άνθρωπο με όραμα, αλλά και τη δυνατότητα να το πραγματοποιήσει. Ο Μανούσος απέδειξε, ότι ξέρει πως.
Δεν μεροληπτώ υπέρ της παράταξης στην οποία κινείται. Άλλωστε όλοι οι επικεφαλής σχημάτων που κατέρχονται, είναι έμπειροι διοικητικά και με δείγμα γραφής και πεπραγμένων.
Τονίζω όμως με την ευκαιρία, πόσο πολύτιμη είναι η επιλογή των κατάλληλων προσώπων που θα πλαισιώσουν την Αυτοδιοίκηση. Δυναμικών, αποτελεσματικών, ανεπιδεών* ως προς καταξιώσεις κοινωνικές-οικονομικές.... Κακά τα ψέμματα, δεν μπορεί κανείς να περιμένει πλέον σημαντική βοήθεια, από δυσκίνητους, γραφειοκρατικούς μηχανισμούς των Κέντρων...
Η Σπάρτη έχει πολιτιστικά στοιχεία προβολής αναξιοποίητα. Το αρχαίο θέατρο, ένα νέο, στα σχέδια βέβαια, μουσείο με σύγχρονα μέσα προβολής, τα Παλαιολόγεια πέραν των τελετών μνήμης, τον Πλήθωνα θαμμένο στην γείτονα Ιταλία, τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους του πνεύματος στον τόπο. Η Σπάρτη έχει ομογενείς, που με την κατάλληλη αφύπνιση μπορεί να είναι η δύναμη που θα ενισχύσει και θα εξαπλώσει, άλλωστα τα spreads είναι της μόδας τελευταία! Άλλοτε και παλαιότερα, επί νομάρχου Κιτσίδη, μεταπολεμικά, η ομογένεια με δραστηριότητες που υποκινήθηκαν από τους αείμνηστους Κιτσίδη, Γεώρ.Γορανίτη κ.ά. δραστηριοποιήθηκε, έστειλαν μέχρι και μηχανήματα, ώστε να κάνει τα πρώτα της έργα η Νομαρχία τότε..
Θυμάμαι την εντύπωση που έκανε στο Μουσείο Getty, η έκθεση των εκκλησιαστικών θησαυρών του Σινά, όταν μπορούσαν ταυτόχρονα οι επισκέπτες, να παρακολουθούν λόγω διαφοράς της ώρας, την τέλεση πρωϊνής θείας Λειτουργίας στο όρος!Την οποία πρόβαλλε ιδιαίτερα ο Economist. Δεν θα μπορούσε λέτε άραγε να γίνει κάτι παρόμοιο στα Παλαιολόγεια;
Για όλη αυτή την προσφορά, τιμούμε τον Μανούσο Μανουσάκη, ως Λάκωνα, άλλωστε το επώνυμό του είχε γνωστή μεγάλη οικογένεια του Μυστρά, που λέγεται ότι συγγένευε με τον Ελευθ.Βενιζέλο. Η παραδοσιακή πέτρινη κατοικία τους, ήταν στον ξενώνα "Πύργος του Μυστρά".
Μακάρι να δέχονταν και άλλοι πολύτιμοι και δραστήρια εμπνευσμένοι άνθρωποι να εκτεθούν και να προετοιμαστούν για τους σκόπελους από τους μετρίους και αναποτελεσματικούς..
Καλή του επιτυχία!


*ανεπιδεής=αυτός που δεν έχει ανάγκη..