Παπαρούνα

Ο Απρίλης της Ανοιξης είναι ..κίτρινος! Όπως οι μαργαρίτες, τα σπάρτα,τα σπαλάθια, οι καλέντουλες, το τριφύλλι,οι ασφάκες, το λουλούδι της βρούβας και του ραδικιού. Μεταξύ μας, θα ήταν κατακίτρινος, αν δεν υπήρχαν-σταλαματιές αίμα θαρρείς- οι κόκκινες παπαρούνες των αγρών!
Τα μεταξένια πέταλα, το μαύρο κέντρο, η εύθραυστη κομψότητά τους τις κάνει τόσο διαφορετικές από τις ανεμώνες.. Άσε που φυτρώνουν στις πιο απίθανες γωνιές, εκεί που δεν τις σπέρνουν!
Μπορεί να εμπνεύσει καλλιτεχνικά τούτο το ντελικάτο φυτάριο; Εκτός από την Μουσική και τον Αττικ, ακόμα και σήμερα, εκεί παραπέμπει η λέξη Παπαρούνα, τόσο η λογοτεχνία όσο και τα εικαστικά έχουν σπουδαίες αναφορές.
Στη Ζωή εν Τάφω, ο Στρατής Μυριβήλης της αφιερώνει ένα συγκινητικό κομμάτι, για όσο αντιπροσωπεύει την Ζωή στο χαράκωμα του Θανάτου.. Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Βασίλη Συμεωνίδη:

Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνοια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ' αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ' ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. Έτσι λέω θα 'ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά:
- Καληνύχτα… καληνύχτα και να 'σαι βλογημένη.
Δεν ξεχνούμε φυσικά και τον Claude Monet που μια σειρά πινάκων με θέμα την παπαρούνα έκανε τον ιμπρεσσιονισμό προσιτό στην κατανόηση όλων!
Yπάρχει και η "καλλιτεχνική ανησυχία" όπως εκφράζεται στη σφαίρα με το εκλεκτό blog Παπαρούνα, για την ακρίβεια, "Με θέα 3 παπαρούνες και 1 θάλασσα"!
Η φωτογραφία -παπαρούνες, τι άλλο- είναι από το έργο της Καίτης Αναστασάκη- Small wall art και αναρτάται χωρίς την άδειά της, ακόμα.
Ακούμε την κλασσική Παπαρούνα των Μένδρη/Αττίκ, στη φρέσκια παραλλαγή με την Ευσταθία



Yστερον: Παλιό, επίκαιρο λόγω των ημερών και των αναφορών στην παπαρούνα ποστάκι μου
Κουλούρι και κόκκινο αυγό. Ε μας "κλέψανε" και λίγο τότε, αλλά φιλότιμα αποκατέστησαν! Το δύσκολο είναι όταν κλέβουν τις ιδέες σου...
Και έπειτα, έπειτα ήρθε η κάρτα της φίλης Kiki's με επίκαιρες ευχές και ω του θαύματος, έχουμε και εικόνα συνύπαρξης παπαρούνας-μαργαρίτας των αγρών!

Στο έμπα του Απρίλη

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ-
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές
Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης



Μπήκε και ο Απρίλης, που παρά την αγγελική προσωποποίησή του από τον Σολωμό,
"Έστησ΄ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη,. κ' η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα,. ", ωστόσο αποδεικνύεται ιστορικά και αλληλουχίας γεγονότων, σκληρός μήνας, μήνας δοκιμασιών όχι μόνο για την Ελλάδα.

Η Εαρινή επίθεση, των Ναζί Γερμανών εναντίον της χώρας μας, ο σκληρός Απρίλης του 45 (όπως τον τραγούδησε ο Χατζηδάκης), η 21 Απριλίου που κατάργησε τη δημοκρατία, είναι απο τα ελληνικά γεγονότα. Το Τσέρνομπιλ, ο πόλεμος της Βοσνίας, η γενοκτονία στη Ρουάντα, σχετικά πρόσφατα, η καταβύθιση του Τιτανικού με τις τόσες ανθρώπινες απώλειες και πολλά άλλα, συνέβησαν στον κόσμο Απρίλη μήνα.

Tραγουδήθηκε όμως τούτος ο μήνας, όσο κανείς. Καϋμοί της άνοιξης και της αγάπης. Ίσως φταίει η εξήγηση, ότι το όνομά του, το πήρε απο την θεά Αφροδίτη που λατρευόταν τότε χρονικά, afrillis.
Η φωνή του Μπιθικώτση ντύνει τη μουσική και τους στίχους του Θεοδωράκη με τη στιβαρή της χροιά και γεφυρώνει γενιές.
Η Αστεριάδη τραγουδά Λευτέρη Παπαδόπουλο:


Αγόρι μου, ξανθέ μου Απρίλη, σαν δυοσμαρίνι ευωδάς
κάθε που με ξεπροβοδάς μ' ένα φιλί στα χείλη

Αγόρι μου, ξανθέ μου Απρίλη, άσπρα μου δόντια δροσερά
ποια Παναγιά καλοκυρά μωρό σ' εγλυκοφίλει

Αγόρι μου, ξανθέ μου Απρίλη, έλα στο πλάι μου ξανά
να γιάνεις ότι με πονά κι όσα ο καιρός θα στείλει

Ενώ η λαϊκή φωνή του Μητσάκη, ντύνει δικούς του στίχους:

Ήτανε Απρίλης μήνας τα λουλούδια ανθίζανε
και στα πάρκα της Αθήνας τα παιδιά σφυρίζανε
Κι εγώ τότε σε πρωτόδα που ανθίζανε τα ρόδα
κι είχες πρόσωπο με χάρη περισσή και το πιο όμορφο λουλούδι 'σουν εσύ
Ποιο χέρι σ' έχει κόψει λουλούδι τρυφερό
σε ποια αγκαλιά να γείρω αγάπη πού να βρω
εγώ στους κήπους τώρα σεργιάνι δε θα βγω
το δάκρυ μου ποτάμι να πέσω να πνιγώ


O Διονύσης ο Σαββόπουλος, απο τα βάθη του νέου κύματος, μας τραγουδά:

....Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδούλα μου
να κι ο Μάης συννεφούλα μου.
Δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί
δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή.


Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ
και τριγύρνα μ'όσους θέλεις κάθε βράδυ.
Δεν αντέχω άλλο να'μαι μοναχός
μ'αγαπάς τη μια κι ας με ξεχνάς την άλλη

Ο επίλογος, έχει σφραγίδα φωνής Μητροπάνου:Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης

Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης
και να μου δίνεις τον καημό μ’ απλοχεριά,
σε κάποια απόμερη γωνιά της Νέας Κρήνης
με το τζουκ-μποξ να με γυρίζεις στα παλιά...

Υστερον: Επειδή σήμερα, η άχαρη πόλη της Αθήνας, με το άγγιγμα του Απρίλη, μαγικά μεταμορφώνεται στα μάτια μου, έτσι με δυο κόκκινες παπαρούνες και ένα κίτρινο θύσανο ξινίθρες, που φυτρώνουν στα πιο απίθανα σημεία, ας πούμε ανάμεσα στις ράγες του ηλεκτρικού στο Θησείο, λέω να ακούσουμε "Mιά πόλη μαγική" έτσι όπως την στιχόπλεξε ο Χατζηδάκης και την τραγουδά ο Φραγκούλης:

Μια πόλη μαγική
ζούμε μαζί οι δυο αγαπημένοι
μια πόλη σαν κι αυτή
πεθαίνει, ζει
κι αλλάζει μαγεμένη.

-Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία είναι του Ian Britton ενώ η άλλη απο τη wikipedia.