Παλιμπαιδισμοί - Αχ έλατο..

Το έλατο ντυμένο*, στολισμένο απλά με χιόνι, δηλαδή! Κανένα φωτάκι δεν θα προσθέσει περισσότερη λάμψη, κανένα άλλο στολίδι δεν χρειάζεται. Τέλειο σε αναλογία, τέλειο σε διάταξη κλαδιών, υψώνεται στον καθαρό ουρανό. Η στασιμότητα του χρόνου της φωτογραφίας, μας στερεί την πληροφορία αν υπάρχουν εικόνες πίσω απ την εικόνα, αν υπάρχουν ήχοι ή άλλη κίνηση. Θέλω να φαντάζομαι ότι υπάρχει σιωπή. Σα να πισωπλάτησε η ίδια η φύση και σιωπηρά, με μισόκλειστα μάτια, θαυμάζει την εικόνα της, το δημιούργημά της.
Η γνωστή μελωδία,αχ έλατο κλπ πλημμυρίζει το μυαλό μου, κρίμα που δεν έχω το σχετικό "μουσικό ρυάκι" να συνοδεύει επίκαιρα την σελίδα. Όμως ανακάλυψα ένα μουσικό αφιέρωμα στα Χριστούγεννα εδώ και ας αποζημιωθούμε με τις επιλογές του.
Η μουσική με πάει χρόνια πίσω, κάποια παγωμένα Χριστούγεννα στη Σπάρτη. Ήμουν δεν ήμουν πέντε όταν ανακάλυψα το τεράστιο ελάτι , το πρώτο που θυμάμαι όσο και αν πηγαίνω πίσω, μια παραμονή. Με ξύπνησαν οι πρώτοι καλαντάρηδες.και στην τραπεζαρία μας, εκεί που άλλωστε όλη η οικογένεια διημέρευε γύρω απο την εστία, τη βουερή μας ξυλόσομπα, έστεκε με μεγαλοπρεπεια. Η φρέσκια μυρωδιά του κομμένου έλατου και του δαδιού, που χρησιμοποιούσαν τότε για προσάναμμα, με συνοδεύει ακόμα. Η μάνα μου είχε προλάβει και το στόλισε αποβραδύς, ενώ εγώ κοιμόμουνα. Δυο αγιοβασίληδες απο σύρμα και μια χορεύτρια από πλαστικό, σώζονται , τώρα μουσιακά θυμητάρια, στα χριστουγεννιάτικα στολίδια του σπιτιού.
Δεν νομίζω ότι απομακρύνθηκα όλη μέρα απο εκεί, τόσο δεν το χόρταινα. Δεν κατέβηκα ούτε στον κήπο να χαζέψω περιδεής πως έσφαξαν τη μαύρη κότα και την ξεπουπούλησαν, για τη σούπα της επομένης. Ούτε στην κουζίνα, με τη μυστήρια φου-φού και τη φούσκα του τζακιού, να δώ τη μάνα, να μελώνει τα μελομακάρονα, που τα φύλαγε έτσι τελευταία στιγμή, για να φτουρίσουν. Κάθισα τη θεία Πίτσα - η προσωπική μου παραμυθού, μια και δεν "πήδαγε σειρές" στα παραμύθια που μου είχανε διαβάσει άπειρες φορές και γιατί είχε το χάρισμα της φωνής της εξιστόρησης- πλάι στην σόμπα, -μου καθάρισε και κάστανα- και την έβαλα να μου λέει ιστορίες με Χριστούγεννα και καλλικάτζαρους. Φαίνεται ότι το έλατο θύμιζε στην θεία το χωριό της και την ενέπνεε, γιατί έμεινε εκεί, μέχρι αργά το μεσημέρι.
Σκοτάδι ακόμα το άλλο πρωί με σήκωσε και με έντυσε η μάνα μου για την εκκλησία. Μόνο εγώ και ο πατέρας. Στο στιβαρό αντρίκιο χέρι του είχα τρυπώσει την παλάμη μου παίρνοντας θάρρος να κυττάξω στο σκοτάδι, παρά την έναστρη ξαστεριά, τον "καλλικάτζαρο" πικροδάφνη και τα ξωτικά της παιδικής μου φαντασίας. Και τα αστέρια.. τόσα άστρα δεν θυμάμαι καμμιά άλλη βραδυά. Στην Ευαγγελίστρια στόλιζαν ένα τεράστιο δένδρο, με μπαλόνια και λαμπιόνια και ήταν ο -μόνος- στολισμός, επίσημος. Στη ζεστή φωτοχυσία της εκκλησίας, απαντήσαμε τον νήπιο Χριστό στα χέρια του γηραιού παπα-Γιώργη Bακάκη, ίδιου με τον Παλαιό των ημερών στην Κόγχη και τον νανουρίσαμε μαζί με τους ψαλτάδες...
Ήταν πια πρωί προχωρημένο όταν βγήκαμε απο τη λειτουργία. Σφιγμένη στο καινούργιο γαλάζιο παλτό, με τα τριζάτα μου λουστρίνια, γυρίσαμε σπίτι που μοσχοβόλαγε μυρωδιές γαργαλιστικές της κουζίνας αλλά και απ την αψάδα του τσαγιού του Πάρνωνα που ζεσταινόταν στην ξυλόσομπα. Μέχρι το μεσημέρι, πολλοί οι συγγενείς οι γείτονες και οι φίλοι που πέρναγαν να καλημερίσουν και να μιλήσουν με τον ευφραδή και ευχάριστο πατέρα μου και να γευτούν τα γλυκά της μάνας μου. Το σόϊ έμενε και στο τραπέζι, με αγάπη πραγματική και έννοια του ενός για τον άλλον.....

Αυτά κάνει μια φωτογραφία, η ωραία φωτογραφία του έλατου του Ian Britton... μέρες που 'ναι!



*Λογοπαίζω, πως λέμε "η Μάγια ντυμένη", "η Μάγια γυμνή".. ;)