Olympia μνήμη ξεχασμένη

Ξέθαψα τις προάλλες μια ξεχασμένη συνταγή με υλικά εύκολα και γρήγορη μέθοδο, που δημοσιεύτηκε εδώ. Κύριο συστατικό το πετιμέζι, το γλεύκος, ο μούστος ο δεμένος γι όσους δεν γνωρίζουν,μια και εμείς οι αστοί είμαστε έτη φωτός μακριά από τις καλλιέργειες και τα προϊόντα.
H καταγωγή της, από την ευρύτερη περιοχή των Ολυμπίων του ευλογημένου αυτού τόπου, της Ηλείας. Ένα σχόλιο λοιπόν που έγινε στην σελίδα που δημοσιεύτηκε, με έκανε να ξεθάψω και αναμνήσεις, ταξίδια και στιγμές.
Στον Πύργο βρέθηκα στην έκτη τάξη του δημοτικού, από μετάθεση του πατέρα μου. Ίσως έγινε αυτό για να συναντήσω έναν καταπληκτικό δάσκαλο, καλή του ώρα αν ζεί, που φέρθηκε στην τάξη σαν να ετοίμαζε ακαδημαϊκούς πολίτες. Επίσης πολύ καλούς καθηγητές, αργότερα στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Τα καλοκαίρια, από Ιούνιο έως τέλος Σεπτεμβρίου, τα πέρναγα στην απέραντη παραλία πρίν το Κατάκωλο. Αν εξαιρέσεις το πρόβλημα με τις τσούχτρες, τα σχετικά αβαθή στην αρχή, η χαρά στο κολύμπι με την καλοκαιρινή παρέα στα άπατα, ακόμα συνοδεύει τις μνήμες μου και την κάνει από τις πιο ωραίες παραλίες στη ζωή μου.
Η μητέρα μου ξεκουβάλαγε όλες τις γλάστρες του σπιτιού μας από τον Πύργο, στο μικρό σπιτάκι στην Αλκυόνη -δεν είχε βρεθεί τότε ακόμα το αυτόματο πότισμα- και οι γαρδένιες της πέρναγαν μια δεύτερη άνθιση λόγω των ιδανικών συνθηκών ζέστη-υγρασία. Όσο για τους πολύχρωμους ιβίσκους της, είχαν να λένε όλοι οι παραθεριστές.
Η σκεπαστή μας βεράντα, κέντρο της παρέας της δικής μου -με το φορητό πικ απ και 45άρια δισκάκια- και των γονιών μου, με ουζάκι και σαρδέλλα φτιαγμένη με διάφορους τρόπους, είχε θέα το απέραντο γαλάζιο. Σαρδέλλα Ιονίου, ολόφρεσκη, πρωϊνή, από τους ψαράδες που πλεύριζαν στο λιμάνι, εκεί που φαίνεται το κρουαζερόπλοιο στη φωτογραφία του Κυριάκου Τριλιούρη, τον οποίο με την ευκαιρία ευχαριστώ. Ξεκινάγαμε από τις πέντε το πρωί με τα πόδια για το λιμάνι στο Κατάκωλο, να πάρουμε από τα δίχτυα της τράτας, σπαρταριστή σαρδέλλα και άλλα ψάρια. Στο γυρισμό για λίγο, τολμηροί λόγω της παρέας, ακολουθούσαμε τη γραμμή του τραίνου, του μουντζούρη, πρώτου τραίνου στην Ελλάδα, που έφερνε μόνο τον κόσμο τώρα πια, από τον Πύργο στο Κατάκωλο.
Τα φορτία σταφίδας, με προορισμό κυρίως τη Γερμανία, αργότερα τη Γαλλία αλλά και την Αγγλία, δεν φορτώνονταν πια εδώ.. Παρακμή στην καλλιέργεια των αμπελιών- ονομαστές οι σταφίδες Πύργου “Amalias”- παρακμή και στο εμπόριο. Μαθαίνω ότι οι κλειστές αποθήκες του ΑΣΟ(Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού, που καθόριζε την τιμή εξαγοράς κατά περιοχή και ποιότητα), έχουν τώρα γίνει εστιατόρια και άλλα κέντρα που κάνουν πιο γραφικό το μικρό παλιό λιμάνι.
Τώρα λόγω των έργων, τα κρουαζερόπλοια δένουν στο μουράγιο ενώ στη δική μου εποχή έμεναν αρόδο και οι τουρίστες για Ολυμπία προσορμίζονταν με βάρκες και εποχούνταν με τουριστικά λεωφορεία που τους περίμεναν.
Η Ολυμπία, ήταν τόπος προσκυνήματος αλλά και βόλτα της Κυριακής. Με τη συγκοινωνία, με αυτοκίνητα φίλων, γινόταν καθιερωμένα, η όμορφη αυτή βόλτα. Είχαμε ορμητήριο το Ξενοδοχείο ΣΠΑΠ με τα άνετα σαλόνια και την καταπληκτική θέα στην αρχαία Άλτι. Η "Iερά Eκεχειρία", συνετέλεσε να ανακηρυχτεί ιερή και απαραβίαστη η περιοχή , στα αρχαία χρόνια, απαγόρευε τη διάβαση στρατιωτικών δυνάμεων από εκεί και υπαγόρευε να σταματήσει κάθε εχθροπραξία τον Iερό Mήνα των Oλυμπιακών αγώνων, πανελληνίως.
Εκεχειρία και για μένα, στο χρόνο που σταμάτησε εκεί στην Άλτι και στην αμμουδιά της Αλκυόνας.
Ακούμε Pepino di Capri,Melancolia, από τα 45άρια της εποχής, που οι σχολικές διακοπές ξεκίναγαν Ιούνιο και τελείωναν 1 Οκτωβρίου..


Technorati Profile