Αύγουστος μήνας, φεγγάρι λάμπει

Ο Αύγουστος οδεύει στο τέλος του. Πιό σύντομος από ποτέ μου φάνηκε..
Ισως γιατί παρέμεινα εξ ανάγκης, στην Αθήνα.. Βέβαια,αν εξαιρέσει κανείς αυτούς που επιστρέφουν στις δουλειές τους, δεν θα λείψει σε κανένα! Πολύ ζέστη φέτος, πολλά τα καυτά θέματα που έθεσε.
Μιά όμορφη στιγμή του, το γεμάτο φεγγάρι του, οι εκδηλώσεις της ημέρας σε όμορφους δυναμικά ενεργούς χώρους..Όπως η συγκυρία στιγμής, το φεγγάρι, που απαθανάτισε ο e-φίλος Aντώνης πάνω από την Ακρόπολη στην Αθήνα. To όμορφο φεγγάρι, χρυσό κόκκινο το απολαύσαμε δίπλα στη θάλασσα αργότερα και δεν ξέρω ποιά στιγμή του ήταν πιο όμορφο. Φεγγάρι πανσέληνο, τεράστιο ολόκληρο! Εξάλλου ο Έλληνας ποτέ δεν συμβιβάστηκε με ..ημισέληνο!
Άλλωστε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, λένε, λάμπει σαν πολύτιμο πετράδι! Ο κ. Γ. Σειραδάκης, καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ανέφερε μεταξύ άλλων γιατί το αυγουστιάτικο φεγγάρι φημίζεται για την ομορφιά του στο ΒΗΜΑ:
«Επειδή η Σελήνη τον Αύγουστο όταν μεσουρανεί, δηλαδή όταν βρίσκεται στο μέγιστο ύψος,δεν φθάνει πολύ ψηλά πάνω από τον ορίζοντα, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να διαχέεται και να απορροφάται το κυανό τμήμα του χρώματός της και να φθάνει στα μάτια μας πιο έντονο το κόκκινο. Η φύση δηλαδή μάς απατάει για το χρώμα της Σελήνης». Το παρόν ιστολόγιο, έχει αδυναμία στα φεγγάρια! Όχι μόνο στα χάρτινα των τραγουδιών!
Εδώ, στην Πανδεία του Ιουλίου, αναφερθήκαμε στη μυθική διείσδυση της Σελήνης στη συνείδησή μας. Εδώ στο Πάμε Φεγγάρι σχολιάσαμε πνευματικές ανατάσεις. Εκεί στο Σελήνη στον Καρκίνο, λογοπαίξαμε με την κατάκτησή της. Στα Φεγγάρια που επιμένουν δώσαμε εικόνα από ταξιδιωτικό οδοιπορικό. Στις Παγωνιές γκρινιάζαμε όχι μόνο για τα παγωμένα φεγγάρια.. Στο Ξημερώνει και βραδυάζει, μοιραστήκαμε το κόκκινο φεγγάρι του Χειμώνα από τον Πάρνωνα και απο τον Ταΰγετο,στο Λακωνικό καλοκαίρι. Eνώ στο Φταίνε ίσως τα φεγγάρια, δώσαμε στιγμιότυπα από μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας!
Ριζωμένο, λοιπόν, στη συνείδησή μας το φεγγάρι, σαν τον..θάνατο! Άλλωστε με τη χθονία θεότητα Εκάτη, το ταυτίζει ο Αισχύλος.. Ήσυχο, σιωπηλό, λιγώτερο ενεργειακό από τον Ήλιο, το φεγγάρι μας συντροφεύει στα τραγούδια μας, στα όνειρά μας, στις ευαισθησίες μας, στη μελαγχολία μας, στον ρεμβασμό μας..Στην ελευθερία και καλοπέρασή μας, αλλά και στη σκλαβιά -μέρες κατοχής-, στη εκούσια αλλά και ακούσια φτώχεια μας-μερες Δ.Ν.Τ.-.

Ευχαριστώ και πάλι τον κ. Αντώνη Μαγλαρά, φίλο στο twitter, που μου έδωσε την άδεια της δημοσίευσης με το κείμενό μου, της πανέμορφης φωτογραφίας του!

Aκούμε Shivaree -Good night moon -