Χριστός Ανέστη

Καθήλωση εντός των τειχών,πάλι εφέτος.. Τα παιδιά σκορπίσανε με τις παρέες τους, εμείς λίγο βαρείς, λίγο "πληγωμένοι", λίγο αποθαρρυμένοι ομφαλοσκοπούμε..
Θελήσαμε να κάνουμε Ανάσταση, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σε μια παλιά ενορία, του Αγ.Βασιλείου Μετσόβου, όπου 25 περίπου χρόνια είχαμε να πατήσουμε. Ό κόσμος λίγος, με τον αέρα "γειτονιάς". Έξω, στην ανύπαρκτη αυλή, στα στενά πεζοδρόμια και το δρόμο, άκουσε το Ευαγγέλιο και το Χριστός Ανέστη, κόσμια, ήσυχα με τις ευωδιές από τις νερατζιές να παρηγορούν εαρινά. Γιατί το κρύο, ήταν χειμωνιάτικο ξαφνικά. Από το Πεδίο του Άρεως ο Βοριάς κατέβαινε τσουχτερος, μας έκανε κουμπωμένους και αμήχανους.

Στην αναστάσιμη Λειτουργία δεν είμαστε πολλοί, αλλά συγκεντρωμένοι στην ακολουθία και τον πανηγυρικό χαρακτήρα της. Στο δεξί ψαλτήρι, όμορφες νεανικές φωνές.

Εξ ὕψους κατῆλθες ὁ εὔσπλαγχνος,
ταφὴν κατεδέξω τριήμερον,
ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσῃς τῶν παθῶν.
Ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις ἡμῶν,
Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα σοι,ο Θεός, κοινωνήσαμε και εφέτος..
-Χριστός Ανέστη αγαπητοί μου, κάθε χαρά και ευλογία στο σπιτικό σας!

@: Η φωτογραφία είναι από το αξιόλογο έργο του αγιογράφου Κωνσταντίνου Αρτέμη, στο Ναό.


Καλή Λαμπρή

Εξέδυσάν με..

Ω Συ , υπερβάλλων κάλλει πάντων των βροτών...

Σιωπάς.. Στη θρασύτητα των συντεχνιών, στο σκότος της αμάθειας, στο μανιπουλάρισμα των επιτηδείων, στην βάρβαρη και άκαιρη βία αυτων που ασκούν εξουσία.. Στους διαμεριστές των ιματίων Σου..
Μιλάς... Στον ευεργετηθέντα αχάριστο, στον εμπαιγμό του συστήματος που θέλει να φαίνεται δίκαιο, σε κείνους που σοκαρισμένοι ντρέπονται, φοβούνται, στέκουν μακράν..Στη θρηνωδούσα Μητέρα..
Παραδίδεσαι.. Στο θέλημα του Θεού, πάνω από το δικό Σου θέλημα, στην παράδοξα "παράλογη" θεία Δικαιοσύνη, πόρρω απέχουσας της ανθρώπινης, εξιλαστήριο θύμα για το γένος των ανθρώπων.
Ταπεινώνεσαι.. Στα χέρια εκείνων που ελέγχουν και κερδοσκοπούν.. Που θεωρούν ότι ελέγχουν.. Που πιστεύουν στη βία.. Που λοιδορούν στην ανημπόρια..
Μακροθυμείς.. Για κείνους που υπερβάλλουν, αμφισβητούν, ασχημονούν, αδικούν, εξακολουθούν να αμαρτάνουν..
Αγαπάς.... Αγαπάς; Πως μπορείς; Πως;



Ύπτιον ορώσα η πάναγνός σε, Λόγε, μητροπρεπώς εθρήνει.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;

Εκπληττόμενοι, θρηνούμε "αι Γενεαί άπασαι" μαζί Της Χριστέ, πιστεύουμε και ελπίζουμε.।

-Η συγκλονιστική κάρτα, είναι της Πειραϊκής Εκκλησίας.

Παπαρούνα

Ο Απρίλης της Ανοιξης είναι ..κίτρινος! Όπως οι μαργαρίτες, τα σπάρτα,τα σπαλάθια, οι καλέντουλες, το τριφύλλι,οι ασφάκες, το λουλούδι της βρούβας και του ραδικιού. Μεταξύ μας, θα ήταν κατακίτρινος, αν δεν υπήρχαν-σταλαματιές αίμα θαρρείς- οι κόκκινες παπαρούνες των αγρών!
Τα μεταξένια πέταλα, το μαύρο κέντρο, η εύθραυστη κομψότητά τους τις κάνει τόσο διαφορετικές από τις ανεμώνες.. Άσε που φυτρώνουν στις πιο απίθανες γωνιές, εκεί που δεν τις σπέρνουν!
Μπορεί να εμπνεύσει καλλιτεχνικά τούτο το ντελικάτο φυτάριο; Εκτός από την Μουσική και τον Αττικ, ακόμα και σήμερα, εκεί παραπέμπει η λέξη Παπαρούνα, τόσο η λογοτεχνία όσο και τα εικαστικά έχουν σπουδαίες αναφορές.
Στη Ζωή εν Τάφω, ο Στρατής Μυριβήλης της αφιερώνει ένα συγκινητικό κομμάτι, για όσο αντιπροσωπεύει την Ζωή στο χαράκωμα του Θανάτου.. Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Βασίλη Συμεωνίδη:

Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνοια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ' αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ' ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. Έτσι λέω θα 'ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά:
- Καληνύχτα… καληνύχτα και να 'σαι βλογημένη.
Δεν ξεχνούμε φυσικά και τον Claude Monet που μια σειρά πινάκων με θέμα την παπαρούνα έκανε τον ιμπρεσσιονισμό προσιτό στην κατανόηση όλων!
Yπάρχει και η "καλλιτεχνική ανησυχία" όπως εκφράζεται στη σφαίρα με το εκλεκτό blog Παπαρούνα, για την ακρίβεια, "Με θέα 3 παπαρούνες και 1 θάλασσα"!
Η φωτογραφία -παπαρούνες, τι άλλο- είναι από το έργο της Καίτης Αναστασάκη- Small wall art και αναρτάται χωρίς την άδειά της, ακόμα.
Ακούμε την κλασσική Παπαρούνα των Μένδρη/Αττίκ, στη φρέσκια παραλλαγή με την Ευσταθία



Yστερον: Παλιό, επίκαιρο λόγω των ημερών και των αναφορών στην παπαρούνα ποστάκι μου
Κουλούρι και κόκκινο αυγό. Ε μας "κλέψανε" και λίγο τότε, αλλά φιλότιμα αποκατέστησαν! Το δύσκολο είναι όταν κλέβουν τις ιδέες σου...
Και έπειτα, έπειτα ήρθε η κάρτα της φίλης Kiki's με επίκαιρες ευχές και ω του θαύματος, έχουμε και εικόνα συνύπαρξης παπαρούνας-μαργαρίτας των αγρών!

Επείγει άλλως Urge

Το ναυάγιο σε κοντινή παραλία του Γυθείου, είναι από τα πολυφωτογραφημένα θέματα, αγαπημένο των ντόπιων αλλά και των ταξιδιωτών. Η σημερινή φωτογραφία της ανάρτησης, είναι της ματιάς του Κυριάκου Τριλιούρη, τον οποίο ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση.

Ti σκέφτεται κάποιος στη θέα αυτού συγκεκριμένα του ναυάγιου; Aς πούμε,
-Τόσος κόπος και κάποιων όνειρα χαμένα;
-Άτιμε τιμονιέρη..Πού είχες το μυαλό σου;
-Ναυάγιο στο ίσιωμα.. Όζει!
-Σκέφτεσαι τη "ζωή" που φωλιάζει στ'αμπάρια του;
-Η σκουριά δεν επηρεάζει περιβαλλοντικά τα νερά;
-Το καράβι απ την Περσία νά'ναι αυτό;
-Μου θυμίζει τι σκ@@@ έκανα στη ζωή μου..
-Είναι η ζωή μια θάλασσα..♫

Τι τραγούδι διαλέγεις για τούτη την ανάρτηση, τι άλλο, ερωτικό Patricia Navidad - Urge